သင္တန္းလိုအပ္ခ်က္

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ တကၠသိုလ္ပညာေရးအဆင့္အတန္း က်ဆင္းလာရတဲ့ အက်ပ္အတည္းေတြထဲမွာ ဆရာဆရာမ ေတြရဲ႕ သင္ၾကားေရးအတြက္ လိုအပ္လွတဲ့ ထိေရာက္တဲ့ မြမ္းမံ သင္တန္းေတြ Workshop ပံုစံ ၫွိႏႈိင္း ေဆြးေႏြးပြဲ ေတြ လုပ္မေပးတာကလည္း ျပႆနာ တစ္ခုပဲ ျဖစ္ ပါတယ္။

ဘာသာစကားသင္ၾကားနည္းပညာရွင္ Donald Freeman က ဘာသာစာေပ သင္ၾကား ေရး နယ္ပယ္ထဲက ဆရာဆရာမေတြ အေနနဲ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေတြ႔ဆံု ၫွိႏႈိင္း ေဆြးေႏြး အေျဖရွာတဲ့ Workshop အစီအစဥ္မ်ိဳးေတြ လုပ္ေပးဖို႔လိုတယ္၊ ဒါမွ သူတို႔ရဲ႕ အရည္အေသြးနဲ႔ အသိပညာေတြကို အခ်င္းခ်င္း အကဲခတ္ ျပီး ႏွီးေႏွာ ဖလွယ္ႏိုင္မယ္၊ အၾကံေပးႏိုင္ၾကမယ္၊ ဒါဟာ သင္ၾကားေရးအတြက္ တကယ္ လိုအပ္တဲ့ အေရးပါတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ တစ္ခု ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

Barcelona က ဆရာျဖစ္သင္တန္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာမ Jenny Jason ကလည္း သင္ၾကားေရး စနစ္ ဖြ႔ံျဖိဳးမႈ အေထာက္အကူျပဳ မြမ္းမံသင္တန္းေတြက ဆရာဆရာမေတြကို သူတို႔ အလုပ္အေပၚ ပိုျပီး စိတ္၀င္စားလာ ေစႏိုင္တယ္၊ ပိုျပီး ကၽြမ္းက်င္ ပိုင္ႏိုင္ လာေစတယ္။ ႏွလံုးရည္ တိုးတက္လာေစတယ္၊ အခ်င္းခ်င္းကိုလည္း ပိုျပီး အသိအမွတ္ျပဳလာ၊ ပူးေပါင္း ကၽြမ္း၀င္ လာေစတယ္လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ အနီးဆံုး အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြျဖစ္တဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံနဲ႔ အိႏၵိယႏိုင္ငံေတြမွာ တကၠသိုလ္က ဆရာဆရာမ ေတြအတြက္ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး စုေပါင္းအေျဖရွာ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ၊ မြမ္းမံသင္တန္းေတြကို အစိုးရ အေနနဲ႔ေရာ အစိုးရမဟုတ္တဲ့ ပညာေရး ဆိုင္ရာ အဖြဲ႔အစည္း(NGO)ေတြကပါ မၾကာခဏ လုပ္ေပး ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဘာသာရပ္ ဆိုင္ရာ အလိုက္ ဌာနခ်င္းအေနနဲ႔ေရာ၊ ျပည္ပ ပညာရွင္ေတြ ဖိတ္ေခၚျပီးေတာ့ေရာ သင္တန္းေပး ေဆြးေႏြးၾကတာပါ။ ဒါဟာ ပညာဗဟုသုတခ်င္း ဖလွယ္ရာလည္း ေရာက္တာမို႔လို႔ အင္မတန္ အသိပညာ တိုးေစတဲ့ အျမင္က်ယ္ေစတဲ့ အစီအစဥ္ေတြပါပဲ။

အထူးသျဖင့္ အိႏၵိယႏိုင္ငံဆိုရင္ ၂၀၀၅ခုႏွစ္ထိမွာ တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ေပါင္း ၁၆၈၈၅ ေက်ာင္း ရိွျပီး ဆရာဆရာမက ၄သိန္းခြဲေက်ာ္ ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားက ၉၉သိန္းခြဲ ရွိျပီး တရား၀င္ ရံုးသံုး ဘာသာစကား အမ်ိဳးေပါင္း ၂၃မ်ိဳး ရွိတာမို႔ သင္ၾကားေရး အတြက္ အင္မတန္ အခက္အခဲ ျဖစ္ေစတာပါ။ ဒီၾကားထဲ ျမန္မာႏိုင္ငံက ထား၀ယ္တို႔ ျမိတ္တု႔ိ ရခိုင္တို႔လို ေဒသိယစကားေတြကလည္း အမ်ိဳး ၂၀၀၀ေက်ာ္ ရွိေသးတာပါ။ အဲဒီ အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္းေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔အတြက္ အိႏၵိယအစိုးရက ဆရာဆရာမ ေတြ ကို ဆရာျဖစ္သင္တန္း ေပးျပီးေတာ့ ေအာင္လက္မွတ္ရမွ ဆရာအလုပ္ ခန္႔ပါတယ္၊ အလုပ္ခြင္ထဲ ေရာက္သြားျပီးေတာ့လည္း On the job training လို႔ေခၚတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ မြမ္းမံသင္တန္းေတြ အဆက္မျပတ္ ေပးေနေသးတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ ပညာေရး ေကာင္းေကာင္း ရေနတာျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာကေတာ့ ၁၉၈၈ကေန ၁၉၉၀-၉၁အထိ တစ္ၾကိမ္၊ ၁၉၉၆ကေန ၁၉၉၈-၉၉အထိ တစ္ၾကိမ္၊ ေက်ာင္းရက္ရွည္ပိတ္ခဲ့သမ်ကို ၁၉၉၉-၂၀၀၀ ပညာသင္ႏွစ္ကစျပီး ျပကၡဒိန္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ကို ပညာသင္ႏွစ္ သံုးႏွစ္အျပိဳင္ ဖြင့္တာမို႔လို႔ ဆရာဆရာမေတြဟာ ေက်ာင္းမွာ တာ၀န္ေတြကို မတန္တဆ ယူထားၾကရပါတယ္။ သင္ၾကားေရးအျပင္ ေက်ာင္းတြင္း လံုျခံဳေရးတာ၀န္နဲ႔ တျခား ဆရာဆရာမနဲ႔ မသက္ဆိုင္လွတဲ့ ေက်ာင္း၀င္း သန္႔ရွင္းေရးတို႔ သစ္ပင္စိုက္ရတာတို႔အတြက္ပါ အခ်ိန္ပိုေတြ ေပးေနၾကရပါတယ္။ တကယ္တမ္း ဆရာဆရာမ ေတြရဲ႕ သင္ၾကားေရး အရည္အေသြး ျမွင့္တင္ဖို႔အတြက္ အေရးတၾကီး လိုအပ္တဲ့ မြမ္းမံသင္တန္းဆိုတာေတာ့ မရွိပါဘူး။

ျမန္မာႏိုင္ငံကဆရာမေတြဟာ အလုပ္ခြင္အတြင္း ေဆြးေႏြးအေျဖရွာတဲ့ Workshop မ်ိဳးလည္း တခါမွ မလုပ္ဖူးၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာဆရာမ အခ်င္းခ်င္း အရည္အေသြး ေတြ ေစာင့္ၾကည့္ အကဲခတ္တာတို႔ ၊တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးျပီး ျပႆနာေတြကို အေျဖရွာတာ တို႔လည္း မလုပ္တတ္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ပိုဆိုးတာကေတာ့ ဆရာဆရာမေတြရဲ႕ အရည္ အေသြး အေပၚ အကဲျဖတ္ျပီး ဆုေပး ဒဏ္ေပးတာမ်ိဳးလည္း မရွိဘဲ သတ္မွတ္ထား တဲ့ ႏွစ္ျပည့္ရင္ အလိုလို ရာထူးတက္တာမို႔လို႔ ဆရာဆရာမေတြအဖို႔ အရည္အေသြး တက္ေအာင္ ၾကိဳးစားခ်င္စရာ မက္လံုးေကာင္းေကာင္းလည္း မရွိဘူးလို႔ ဆိုရပါမယ္။

အဲဒီ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအေပၚ ေစတနာၾကီးမားတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြအဖို႔ ပို ပင္ပန္းတာသာ ရွိျပီး တျခား အသိအမွတ္ျပဳ ခံရတဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူး မရွိတဲ့အတြက္ တခ်ိဳ႔ ဆရာဆရာမေတြမွာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ထိခိုက္မႈမ်ိဳးေတြ ရွိလာတာပါပဲ။ အဲဒီအျပင္ ပညာရည္မျပည့္တဲ့ ဆရာဆရာမေတြက ရာထူးၾကီးျမင့္လာတဲ့အခါ သင္ၾကားေရးမွာ အေရးၾကီးတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြ မျဖစ္မေန ကိုင္တြယ္ လာရတဲ့ အတြက္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြရဲ႔ ပညာသင္ယူေရးကို ထိခိုက္လာတာပါပဲ။ ဘာသာရပ္ ဆိုင္ရာအလိုက္ တိက်တဲ့ သင္ၾကားနည္းပညာေတြလည္း မရွိတဲ့အတြက္ ဆရာဆရာမ ေတြဟာ တေက်ာင္း တစ္ဂါထာ တစ္ရြာ တစ္ပုဒ္ဆန္း ဆိုသလို သင္ခန္းစာေတြကို ကစဥ့္ကလ်ား ကိုင္တြယ္ေနၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး မဟာဘြဲ႔ရ ပါရဂူဘြဲ႔ရ ဆရာဆရာမ ေတြေတာင္မွပဲ သင္ၾကားေရးနည္းပညာဆိုင္ရာ(Teaching Methodology) ဗဟုသုတ အရာ မွာေတာ့ အားနည္းေနၾကတာ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဆရာဆရာမေတြဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ ႏိုင္ငံတကာ ဗဟုသုတၾကြယ္၀ဖို႔၊ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ တတ္ဖို႔၊ စာဖတ္နာဖို႔၊ သူတပါးရဲ႕ အရည္အေသြးကို အသိအမွတ္ ျပဳတတ္ဖို႔၊ စာသင္ရတဲ့အလုပ္ကို ခ်စ္ခင္ စံုမက္ဖို႔၊ စိတ္ရွည္ဖို႔၊ ကိုယ္တိုင္ ေလ့လာ သင္ယူ တတ္ဖို႔၊ သူမ်ား စိတ္၀င္စားေအာင္ ေျပာဆို ေဆြးေႏြး တတ္ဖို႔၊ ကိုယ္သင္ရမယ့္ ဘာသာရပ္ကို ကၽြမ္းက်င္ ပိုင္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတဲ့ အရည္အေသြးေတြနဲ႔ ျပည္စံုရမယ္လို႔ ပညာေရး ပညာရွင္ေတြက တညီတၫြတ္တည္း ဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီ အရည္အေသြးေတြကို မြမ္းမံ သင္တန္းေတြ workshop ေတြကေန ရႏိုင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒါဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ မ်ားျပားလွတဲ့ အေထြေထြ ပညာေရး အက်ပ္အတည္းေတြထဲမွာေတာ့ အေရးတၾကီး ေျဖရွင္းသင့္တဲ့ ျပႆနာတစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဆရာဆရာမေတြဟာ ေစတနာေတြ အနစ္နာေတြ ၀ါသနာ ေတြ အရင္းခံျပီး တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနၾကရတဲ့ သူေတြပါ။ အဲဒီ ဆရာဆရာမေတြ အားလံုး ဟာ သူတို႔ရဲ႔ ႏွလံုးရည္ ပညာရည္ ျမင့္မားဖို႔အတြက္၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ပညာရည္ ျမင့္မားဖို႔အတြက္ အခုလို ပညာေခတ္မွာ တကယ္လိုအပ္ေနတဲ့ အရည္အေသြး ျမွင့္သင္တန္းေတြ တက္ခ်င္ၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ တက္ခ်င္ၾက ပါတယ္၊ ႏိုင္ငံတကာ အသိအျမင္ေတြ ဖလွယ္ခ်င္ၾကပါတယ္။ တိက် ေသခ်ာတဲ့ သင္ၾကားနည္းစနစ္ေတြကိုလည္း ဆည္းပူး နည္းယူခ်င္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ လိုအပ္ခ်က္ေတြဟာ ၀န္ထမ္းေတြအေနနဲ႔က တႏိုင္တပိုင္ ေျဖရွင္းလို႔ရတဲ့ ကိစၥမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ အာဏာပိုင္တဲ့ လူတန္းစားက ျဖည့္ဆည္းေပးမွ စီစဥ္ေပးမွသာ ရႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးမ်ိဳးသာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေမျငိမ္း
၂၀၀၆။