IT ပညာေရး

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အဆင့္ျမင့္ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အာဏာပိုင္ေတြမွာ တကယ္ပဲ စိတ္ကူးေကာင္းေတြ ရွိၾကပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကို ၂၀၀၀-၂၀၀၁ ပညာသင္ႏွစ္ က စျပီး အေကာင္အထည္ ေဖၚခဲ့တဲ့ "အမ်ိဳးသား ပညာရည္ ျမင့္မားမႈ ႏွစ္သံုးဆယ္ စီမံကိန္း" မွာ အထင္ အရွား ေတြ႔ႏို္င္ပါတယ္။

လက္ရွိ အစိုးရဟာ အဲဒီ ပညာေရးစီမံကိန္းရဲ႕ အဓိက ရည္မွန္းခ်က္ျဖစ္တဲ့ IT (Information Technology) ပညာေရးကို ဦးတည္ ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တကၠသိုလ္ၾကီးေတြမွာ ၂၀၀၁ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းက စျပီး ကြန္ပ်ဴတာေတြ တပ္ဆင္လာပါတယ္။ တကၠသိုလ္တစ္ခုခ်င္းစီကို အနည္းဆံုး ကြန္ပ်ဴတာ ၁၀လံုးကေန အမ်ားဆံုး အလံုး၁၀၀ေလာက္အထိသာ ရခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါ တကၠသိုလ္ၾကီးေတြမွာဆိုရင္ ေက်ာင္းသား ဦးေရ စုစုေပါင္းနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာ အေရအတြက္ အခ်ိဳးဟာ ေက်ာင္းသားအေယာက္ ၅၀၀ကို ကြန္ပ်ဴတာ တစ္လံုး ႏႈန္းေလာက္ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အထူးျပဳေမဂ်ာ ဘာသာရပ္ေတြ မတူလို႔ ကြန္ပ်ဴတာအခ်ိန္ မတူရင္ ေတာင္မွဘဲ ေက်ာင္းသား ၁၀ေယာက္ေလာက္ကို ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးႏႈန္း ကိုင္ၾကရတာပါ။ ဒါေတာင္ ကြန္ပ်ဴတာအခ်ိန္ဟာ ေမဂ်ာတစ္ခုကို တစ္ပတ္မွာ မိနစ္၅၀ တစ္ခ်ိန္စာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ပိုဆိုးတာကေတာ့ သက္ဆိုင္ရာ အထူးျပဳဘာသာရပ္အလိုက္ ေက်ာင္းသားေတြကို ကြန္ပ်ဴတာ သင္ေပးဖို႔ အတြက္ ဆရာဆရာမထဲမွာ ကြန္ပ်ဴတာကိုင္တတ္တဲ့သူ လံုလံုေလာက္ေလာက္ မရွိပါဘူး။ တစ္ဌာနမွာ ကြန္ပ်ဴတာ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ဆရာဆရာမ အမ်ားဆံုး ၅ေယာက္ထက္ ပို မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ တကၠသိုလ္ ပညာေရးထဲကေန ကြန္ပ်ဴတာတတ္သြားတဲ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ မရွိပါဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာတတ္တဲ့သူေတြ ဆိုတာကလည္း ျပင္ပ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း တက္ထားသူေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႔မွာ ေက်ာင္းသား အမ်ားဆံုး ျဖစ္တဲ့ ဒဂံုတကၠသိုလ္ မွာေတာင္မွပဲ စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကို ကြန္ပ်ဴတာခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္ပဲ ၾကံဳၾကရတာပါ။ ျပႆနာကေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာခန္းကို တာ၀န္ယူဖြင့္ေပးမယ့္ ၀န္ထမ္းမရွိတာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာပ်က္ေနတဲ့ အခ်ိန္ ေတြ မ်ားေနလို႔ပါပဲ။

ျပီးခဲ့တဲ့၂၀၀၅ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ ၂၉ရက္ေန႔တုန္းက လႈိင္တကၠသိုလ္နယ္ေျမမွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ ပညာေရး အေထာက္အကူျပဳ ကြန္ပ်ဴတာပေရာဂ်က္ျပိဳင္ပြဲနဲ႔ ေက်ာင္း၀က္ဘ္ဆိုက္ျပိဳင္ပြဲရဲ႕ ဆုေပးပြဲ အခမ္းအနားမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ကြန္ပ်ဴတာအသင္းခ်ဳပ္ ဥကၠဌ ဦးသိန္းဦး ေျပာသြားတဲ့ အဖြင့္ အမွာစကားဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရး အနာဂတ္အတြက္ တကယ့္ လိုအပ္ခ်က္ေတြ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

ဦးသိန္းဦးက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အရင္က ၁၀တန္းေအာင္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြဟာ အဂၤလန္က GCE စာေမးပြဲကို အလြယ္တကူ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရင္က ဆိုတဲ့ အပိုင္းအျခား ကိုေတာ့ ခုႏွစ္အတိအက်နဲ႔ ေျပာမသြားခဲ့ပါဘူး။

ဒီေနရာမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရးရဲ႕ ျပႆနာကေတာ့ ၁၉၆၂ေနာက္ပိုင္း အဂၤလိပ္စာကို ၅တန္း (အသက္၁၀ ႏွစ္) ေရာက္မွ စနစ္မွားနဲ႔ စသင္ၾကရတာရယ္၊ ႏိုင္ငံေရးမတည္ျငိမ္မႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းရက္ရွည္ ပိတ္ရတာေတြ မ်ားတာရယ္၊ သင္ၾကားေရးစနစ္ ေခတ္မမီတာေတြေၾကာင့္ေရာ ၁၉၆၂ခုႏွစ္ကေန ၂၀၀၀ခုႏွစ္ထိ သက္တမ္းက လူငယ္အမ်ားစုက အဂၤလိပ္စာအရာမွာ အေတာ္ ညံ့ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးသိန္းဦးေျပာတဲ့ အရင္က ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ၁၉၆၂ခုႏွစ္မတိုင္မီပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ျပီးေတာ့ ဦးသိန္းဦးက အခုအခ်ိန္မွာ တကၠသိုလ္တက္မႈ အဆင့္အတန္းမွာ တျခား တိုင္းျပည္ေတြထက္ ညံ့လာတယ္လို႔ အတိအလင္းေျပာသြားခဲ့တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါကို အာဏာပိုင္ေတြ စဥ္းစားသံုးသပ္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ အခုဆို ဒီအမွာစကားေတာင္မွပဲ တစ္ႏွစ္ ရွိသြားပါျပီ။

အဲဒီတုန္းက တဆက္တည္းမွာပဲ ဦးသိန္းဦးက ေက်ာင္းမွာ ဂုဏ္ထူးထြက္တာကေတာင္ တကယ္ ေတာ္တာ ပညာတတ္တာ မဟုတ္ေသးဘဲ ICT ( Information, Communication and Technology) နည္းပညာကို သံုးတတ္မွ တိုးတက္မွာျဖစ္တယ္လို႔လည္း ေထာက္ျပခဲ့ပါတယ္။ ဆရာဆရာမေတြအေနနဲ႔လည္း Blackboard နဲ႔ သင္တာထက္ ICT နည္းပညာကိုသံုးရင္ သင္ၾကားနည္းစနစ္မွာ ပိုေကာင္းလာမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ သင္ဖို႔ကို အားစိုက္သင့္ တယ္လို႔ အၾကံေပး တိုက္တြန္းသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ သိပ္ေကာင္းတဲ့ အၾကံေပးမႈ ျဖစ္သလို အနာဂတ္ ပညာေရးအတြက္ ၾကိဳးပမ္း အေကာင္အထည္ ေဖၚသင့္တဲ့ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ တစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အနီးဆံုး အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ေဖါေဖါသီသီ သံုးေနတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ၊ အင္တာနက္ ေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ အခု ၂၀၀၆ခုႏွစ္ထိ လူနည္းစုသာ မွန္မွန္ သံုးႏိုင္တဲ့ ကန္႔သတ္ပစၥည္းတစ္မ်ိဳးသာ ျဖစ္ေန တုန္းပါပဲ။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ အေျခခံအလုပ္သမား တစ္ေယာက္ ရဲ႕ တစ္ေန႔ ၀င္ေငြက အနည္းဆံုး ဘတ္ ၁၅၀-၂၀၀ ရွိျပီး ကေဖးေတြမွာ အင္တာနက္ သံုးစြဲခက တစ္နာရီကို ဘတ္၂၀ကေန ၃၀ထိပဲ ေပးရ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အင္တာနက္သံုးဖို႔အတြက္ တစ္ေန႔ ၀င္ေငြရဲ႕ ၁၀ပံု တစ္ပံုေလာက္ပဲ သံုးရပါတယ္။ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ မွာကေတာ့ အစိုးရ အေျခခံ ၀န္ထမ္း လစာ အနည္းဆံုး တစ္ေန႔ ၅၀၀က်ပ္မွာ အင္တာနက္ သံုးစြဲခ က လည္း တစ္နာရီကို အနည္းဆံုး ၅၀၀က်ပ္ ျဖစ္ေနတာပါ။ ၀န္ထမ္းရဲ႕ တစ္ေန႔ ၀င္ေငြ နဲ႔ အင္တာနက္ တစ္နာရီ သံုးခ အတူတူပါပဲ။ တကၠသိုလ္က နည္းျပဆရာမတစ္ေယာက္ရဲ႕ တစ္ေန႔ ၀င္ေငြကေတာင္မွ က်ပ္ ၁၀၀၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲရွိတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ICT နည္းပညာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး တကယ္လိုအပ္ေနတဲ့ တကၠသိုလ္က ဆရာ ဆရာမ ေတြအဖို႔ ကြန္ပ်ဴတာ အင္တာနက္ကို ဘယ္လိုမွ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ မသံုးႏိုင္ၾကတာ ေသခ်ာပါတယ္။

ဆရာဆရာမေတြအေနနဲ႔က ေက်ာင္းမွာလည္း ကြန္ပ်ဴတာ သံုးခြင့္ ေလ့က်င့္ခြင့္ လံုး၀ မရွိပါဘူး။ ဌာနခ်င္း အလိုက္ ရထားတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာေတြကလည္း စာေမးပြဲကိစၥနဲ႔ ရံုးကိစၥ သံုးဖို႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု ၂၀၀၆ခုႏွစ္ အထိ ရန္ကုန္က တကၠသိုလ္ေတြမွာေတာင္ စာသင္ခန္း အမ်ားစုမွာ ေက်ာက္သင္ပုန္း နဲ႔ ေျမျဖဴကိုသာ ကိုင္ သံုး ေနရတာပါ။ Whiteboard နဲ႔ Marker ကိုေတာင္ အလံုအေလာက္ ထားမေပးႏိုင္ေသးပါဘူး။ အဲဒီအျပင္ ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ မခက္ခဲလွတဲ့ ဆရာကိုင္ ျပဌာန္းစာအုပ္ကိုေတာင္ ဌာနက အခမဲ႔ မေပးႏိုင္တဲ့အတြက္ ဆရာ ေတြ အေနနဲ႔ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ ကိုယ္ ၀ယ္သံုးေနၾကရတဲ့ အေျခေနမ်ိဳးပါ။

တကယ္ေတာ့ ျမန္မာ အာဏာပိုင္ေတြဟာ ၂၀၀၀-၂၀၀၁ကစျပီး ေျခလွမ္းေနျပီျဖစ္တဲ့ အနာဂတ္ ပညာေရးမွာ ICT နည္းပညာနဲ႔ သင္ၾကားဖို႔အထိ ေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့အေၾကာင္းကို Our Vision ဆိုျပီးေတာ့ တကၠသိုလ္တိုင္းမွာ ေမာ္ကြန္းတိုင္ေတြစိုက္ထူျပီး အတိအလင္း ေၾကြးေက်ာ္ ေၾကညာ ထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ဲ့ အခု လက္ရွိ အခ်ိန္ထိ ေတာ့ IT ေခတ္ထဲမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ တကၠသိုလ္ပညာေရးဟာ အဘက္ဘက္မွာ စိုးရိမ္စရာေကာင္းတဲ့ အေန အထား မွာပဲ ရွိေနေသးတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။

အခု ၂၀၀၆-၂၀၀၇ ပညာသင္ႏွစ္ဆိုရင္ ပညာရည္ျမင့္မားမႈ ႏွစ္သံုးဆယ္စီမံကိန္း ရဲ႕ ဒုတိယ ၅ႏွစ္ စီမံကိန္း ကာလ အစႏွစ္ေတာင္ ေရာက္လာျပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အဆင့္ျမင့္ပညာေရးၾကီး ကမၻာ့ အဆင့္မီဖို႔အတြက္ဆိုရင္ ကြန္ပ်ဴတာအသင္းဥကၠဌ ဦးသိန္းဦး အၾကံေပး လမ္းၫႊန္သြားတဲ့အတိုင္း သင္ၾကား ေရး နယ္ပယ္မွာ ICT နည္းပညာ က်ယ္က်ယ္ ျပန္႔ျပန္႕အသံုးျပဳႏိုင္ေရးအတြက္ကို အာဏာပိုင္ေတြဘက္က အျမန္ဆံုး အားသြန္ ခြန္စိုက္ ၾကိဳးပမ္း ျဖည့္ဆည္း အေကာင္အထည္ေဖၚ ၾကရေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေမျငိမ္း
၂၀၀၆။ ႏို၀င္ဘာ။