ျမန္မာ့ပညာေရးနဲ႔ တတိယလိႈင္း

ျမန္မာႏို္င္ငံရဲ႕ ပညာေရးထဲမွာ စက္မႈပညာသင္ၾကားႏိုင္မႈ မရွိေသးရံုသာမကဘဲ အိမ္တြင္းလက္မႈပညာ အဆင့္ ေလာက္ကိုေတာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ၾကားေပးတာမ်ိဳး မရွိေသးပါဘူး၊။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာႏို္င္ငံရဲ႕ လက္ရွိ အာဏာပိုင္ေတြကေတာ့ “စက္မႈစြမ္းအား ေခတ္ေက်ာ္လႊား” “ထုတ္ကုန္ႏွစ္ဆ တိုးျမွင့္ၾက” ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ ေတြကို က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ ေၾကြးေက်ာ္ေနၾကပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီ ေဆာင္ပုဒ္မွာပါတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ိဳးကို အေနာက္ဥေရာပႏိုင္ငံေတြနဲ႔ အေမရိကန္ႏို္င္ငံ ေတြမွာ ၁၈၈၀မတိုင္မီ ကာလေတြေလာက္ကတည္းက ေတာက္ေလွ်ာက္ စနစ္တက် အေကာင္အထည္ ေဖၚခဲ့တာပါ။ တိုးတက္မႈအရာမွာ အေနာက္ႏို္င္ငံေတြထက္ ေနာက္က်ပါတယ္ဆိုတဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကေတာင္ ၁၈ရ၀ေလာက္မွာစျပီး စက္မႈပညာဘက္ကို အားေပးတည္ေဆာက္ခဲ့တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ႏွစ္ေပါင္း တရာေလာက္ ေနာက္က်ေနျပီျဖစ္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကေတာ့ အခု ေၾကြးေက်ာ္ေနတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ေတြအတိုင္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ရင္ေတာင္မွပဲ မ်က္ေမွာက္ အိုင္တီနည္းပညာေခတ္နဲ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ့ကို အလွမ္း ေ၀းေနေသးတယ္လို႔ ဆိုရမွာျဖစ္ပါတယ္။

အနာဂတ္၀ါဒီပညာရွင္ စာေရးဆရာ Alvin Toffler က ၁၉၈၀ခုႏွစ္တုန္းက ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ The Third Wave ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ကမၻာ့တိုးတက္မႈျဖစ္စဥ္ေတြကို လိႈင္းလံုးေတြနဲ႔ ထင္ဟပ္ေဖၚျပခဲ့ ပါတယ္။ Toffler က ကမၻာ့ျဖစ္စဥ္ေတြမွာ စိုက္ပ်ိဳးေရးေခတ္၊ စက္မႈ ေတာ္လွန္ေရးေခတ္၊ နည္းပညာေခတ္ ဆိုျပီး လိႈင္းလံုးၾကီး သံုးလံုးရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီ ျဖစ္စဥ္ေတြက လိႈင္းလံုးေတြလို ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ စဥ္ဆက္မျပတ္ ျဖစ္သြားတာလို႔ ဆိုပါတယ္။ အခု မ်က္ေမွာက္ေခတ္ဟာ တတိယလိႈင္းျဖစ္တဲ့ နည္းပညာေခတ္ ပါ။ သူ႔ အဆိုအရေတာ့ လိႈင္းလံုးတလံုးနဲ႔တလံုးရဲ႕ အေျပာင္းအလဲေတြဟာ ပညာေပၚမွာသာ အေျခခံျပီးေတာ့ပဲ ေျပာင္းလဲသြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပညာရပ္ေတြ ပိုအားေကာင္းလာ ပိုဆန္းသစ္လာရာက ေန ကမၻာဟာ ပို ပိုျပီး တိုးတက္လာရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိႈင္းလံုးေတြကို အမီ လိုက္ႏိုင္ မွသာ ေခတ္ကို၊ ကမၻာၾကီး ကို အမီလိုက္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာႏို္င္ငံကေတာ့ စိုက္ပ်ိဳးေရးေခတ္ကိုေတာင္မွပဲ စက္မႈလယ္ယာအျဖစ္ ေအာင္ေအာင္ ျမင္ျမင္ မေျပာင္းလဲ ႏိုင္ေသးတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီအျပင္ စက္မႈက႑ကိုလည္း ႏို္င္ႏိုင္နင္းနင္း မေဖၚေဆာင္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ အဲဒီအျပင္ ကုန္ေခ်ာပစၥည္း ထုတ္လုပ္ေရးေတြအတြက္ တိုးတက္ေကာင္းမြန္တဲ့ စက္ပစၥည္းေတြ ခုထိ မသံုးႏိုင္ေသးပါဘူး။ Information Technology ကို ထိထိမိမိ သံုးႏိုင္စြမ္းလည္း မရွိေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာႏို္င္ငံဟာ ပထမလိႈင္းထဲကေနေတာင္ မေက်ာ္လႊားႏိုင္ေသးဘူးလို႔ ဆိုရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အစိုးရရဲ႕ တရား၀င္စစ္တမ္းအရ ၁၉၈၈မတိုင္ခင္အထိကို စက္မႈ နည္းပညာသင္ ေက်ာင္းသား အေရအတြက္ဟာ အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္းႏိုင္ငံနဲ႔ ယွဥ္ရင္ေတာင္မွ ၁၆ဆ နည္းေနခဲ့ေသးတာပါ။ ဒါေပမဲ့ အခု ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ တႏွစ္ကို စက္မႈ ပညာရွင္ အင္ဂ်င္နီယာ၅၀၀၀ေက်ာ္ ေမြးထုတ္ေပးေနတယ္လို႔ သိပၸံနဲ႔နည္းပညာ၀န္ၾကီး ဦးေသာင္းက ေျပာပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ထည့္ေျပာရမယ့္ အခ်က္ကေတာ့ အဲဒီ အင္ဂ်င္နီယာ ဘြဲ႔ရေတြဟာ တကယ္တတ္တဲ့ ပညာရွင္ေတြ ျဖစ္မလာဘူး ဆိုတာပါပဲ။

ေက်ာင္းသားေတြဟာ သင္ေထာက္ကူ ပစၥည္းခ်ိဳ႕တဲ့မႈေတြနဲ႔ နည္းပညာခ်ိဳ႕တဲ့မႈေတြေၾကာင့္ အရည္အခ်င္း မျပည့္မီဘဲ ျဖစ္ေနရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အင္ဂ်င္နီယာအေနနဲ႔ ျပည္ပမွာ အလုပ္ ထြက္လုပ္တဲ့အခါမွာ အတတ္ပညာပိုင္းအရ အခက္အခဲေတြ အမ်ားၾကီး ရင္ဆိုင္ၾကရပါတယ္။ အဲဒီ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ ျမန္မာ ပညာတတ္ေတြကို ျပည္ပက အထင္ေသးသြားတာပါပဲ။ အဲဒီအခါ ေနရာေကာင္း အလုပ္ေကာင္းရဖို႔ အခြင့္အေရးေတြကိုလည္း လက္လြတ္ ဆံုးရႈံး သြားၾကရပါတယ္။ ဒါဟာ အမ်ိဳးသားေရးထိေအာင္ ေရာက္သြားတဲ့ သိပ္ၾကီးမားတဲ့ ဆံုးရႈံးမႈၾကီးပါပဲ။

စကာၤပူႏိုင္ငံကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္၂၀-၀န္းက်င္ေလာက္ကမွ စက္မႈထြန္းကားဖို႔ကို ဦးတည္ရာကေန သတင္း အခ်က္အလက္ နည္းပညာဘက္ကို ရုတ္တရက္ ခုန္ကူးပစ္လိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ စကၤာပူအစိုးရက ရံုးဌာနေတြ အပါအ၀င္ လူထုအသံုးျပဳတဲ့ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာပါ ေခတ္မီ အီလက္ထေရာနစ္ စက္ပစၥည္းေတြကို မျဖစ္မေန သံုးရေအာင္ လုပ္ပစ္လိုက္ျပီး ေခတ္ေျပာင္း ေတာ္လွန္ေရးဆန္ဆန္ ကူးေျပာင္းခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ျပည္သူလူထုအေနနဲ႔ သိပၸံနဲ႔နည္းပညာဆိုင္ရာေတြကို မျဖစ္မေန ရင္ဆိုင္ သင္ယူရေတာ့တာမို႔ ဒီေန႔ အိုင္တီနည္းပညာေခတ္ကို အမီလိုက္ျပီးသား ျဖစ္သြားရ ေတာ့တာပါပဲ။ ပညာေရွ႔သြားစနစ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ အဲလိုျဖစ္ဖို႔အတြက္ စကၤာပူႏို္င္ငံဟာ အခက္အခဲေတြ အမ်ားၾကီးၾကားကေန အဆင့္ျမင့္ပညာေရးနဲ႔ စက္မႈ ပညာရပ္ ေတြ သင္ၾကားေရးကို အရွိန္အဟုန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရတာပါ။ အဲဒါဟာ စကၤာပူႏို္င္ငံကို ေရွ႕တန္းႏိုင္ငံအျဖစ္ အျမန္ဆံုးေရာက္ေစတဲ့ ေသာ့ခ်က္လို႔ ဆိုရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခုေတာ့ စကၤာပူကၽြန္းႏို္င္ငံ ေလးက အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ အဖြံ႔ျဖိဳး အတိုးတက္ဆံုး စာရင္း၀င္ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ ျဖစ္ေနပါျပီ။

ခုဆိုရင္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြက ပညာရွင္အေျမာက္အမ်ားဟာ စကၤာပူႏို္င္ငံကို အားကိုးျပီး အလုပ္လုပ္ ေနၾကရ ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ပညာရွင္ေတြအတြက္ သင့္ေတာ္တဲ့ အလုပ္ေတြ၊ ဆက္ျပီး ဆည္းပူးစရာ ပညာရပ္ေတြ၊ ရွိေနတာမို႔လို႔ စကၤာပူႏို္င္ငံဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံအပါအ၀င္ အိမ္နီးခ်င္းႏို္င္ငံ အေတာ္မ်ားမ်ားက ပညာရွင္ေတြကို လက္၀ယ္ရထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ စကၤာပူႏိုင္ငံအေနနဲ႔ ဆက္လက္ တိုးတက္ ထြန္းကားဦးမယ့္ အခြင့္ အလမ္း ေတြပါပဲ။

ျမန္မာႏို္င္ငံရဲ႕ ပညာေရးကေတာ့ လက္ေတြ႔က်တဲ့ အတတ္ပညာမ်ိဳးကို မေပးႏို္င္တဲ့အျပင္ ေကာင္းမြန္တဲ့ သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အလုပ္မ်ိဳးကိုလည္း မေပးႏိုင္ပါဘူး။ သင္ယူ တတ္ေျမာက္လာခဲ့တဲ့ ပညာေရးက လက္ေတြ႔ အသံုးမခ်ႏို္င္တဲ့အျပင္ ဆက္လက္ ဆည္းပူးစရာလမ္းလည္း မရွိေတာ့တာေၾကာင့္ ပညာကို လိုလား ျပီး ႏို္င္ငံအတြက္ အေကာင္းဆံုး အလုပ္အေကၽြးျပဳခ်င္သူေတြဟာ ျမန္မာႏို္င္ငံထဲမွာ လမ္းစ ေပ်ာက္ေနၾကရ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာႏို္င္ငံရဲ႕ စည္းရိုးကို ေက်ာ္ထြက္လိုက္ရင္ေတာ့ ပညာရွင္ျဖစ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနသူေတြ အတြက္ေရာ၊ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းရဖို႔အတြက္ေရာ အခြင့္အလမ္းေတြဟာ အိမ္နီးခ်င္းႏို္င္ငံေတြမွာ ရႏိုင္ ေနၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ စကၤာပူႏို္င္ငံလို မေလးရွားႏိုင္ငံလို ပညာရွင္ေတြကို ေမြးယူစုေဆာင္းျပီး ႏို္င္ငံ တိုးတက္ေရးအတြက္ အားတက္သေရာ လုပ္ေနၾကတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းႏို္င္ငံေတြဆီကို ျမန္မာႏို္င္ငံထဲက တကယ့္ ပညာရွင္ေတြ ပညာသင္ေတြ ေရာက္သြားၾကရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈ Brain drain လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒါဟာ ျမန္မာႏို္င္ငံအတြက္ ၾကီးမားတဲ့ ဆံုးရႈံးမႈၾကီး ယိုေပါက္ၾကီးပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ပညာရွင္ေတြ ျဖစ္လာျပီးမွ ကိုယ့္ႏို္င္ငံထဲမွာကလည္း ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္စရာ ေနရာမရွိတဲ့အခါ ကိုယ္သင္ယူထားရတဲ့ ပညာနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ အလုပ္တေနရာ အတြက္ ျပည္ပကိုပဲ အားကိုးၾကရေတာ့တာပါ။

တကယ္တမ္း ျမန္မာႏိုင္ငံအေနနဲ႔ ကမၻာနဲ႔အမီ ရင္ေပါင္တန္းႏိုင္ဖို႔ တတိယလိႈင္းကို အမီလိုက္ႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ သိပၸံနဲ႔နည္းပညာဘက္ကို စကၤာပူႏို္င္ငံလို အလ်င္အျမန္ ခုန္ကူးလိုက္ႏိုင္မွပဲ ျဖစ္မွာပါ။ အဲဒီအတြက္ အဓိက လိုအပ္ခ်က္ကေတာ့ အာဏာပိုင္ေတြအေနနဲ႔ အိုင္တီ နည္းပညာကို ျပည္သူတရပ္လံုး အသံုးခ်ႏိုင္ေအာင္ လက္ေတြ႔က်က် အားေပး ပံ့ပိုး ေပးဖို႔ပါပဲ။ ဒါဟာ ႏိုင္ငံတိုးတက္ေရးအတြက္ တကယ္ လိုအပ္တဲ့ အမ်ိဳးသား ပညာေရးကို ထူေထာင္ေပးတာနဲ႔လည္း အတူတူပဲျဖစ္ပါတယ္။

ေမျငိမ္း(ဧျပီ၊၂၀၀၇)