ကေလးေတြအတြက္ ေႏြရာသီ

ခု လက္ရွိ အေနအထားမွာေတာ့ ျမန္မာႏို္င္ငံမွာလည္း ေႏြရာသီအားလပ္ရက္မွာ အဂၤလိပ္စာကို ဦးစားေပးတဲ့ ကိုယ္ပိုင္သင္တန္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖြင့္လာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေငြေၾကး အတန္အသင့္ ေပးရတယ္ ဆိုေပမဲ့ဲ့ ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္မတိုင္ခင္က ျမန္မာႏိုင္္ငံရဲ႕ အေနအထားလို တက္စရာ သင္တန္းေတာင္မွ မရွိတဲ့ အေျခေနမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့့တာကေတာ့ တိုးတက္လာတဲ့ လကၡဏာလို႔ ဆိုရမွာပါ။ အရင္ကေတာ့ အပိတ္အဆို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး အတားအဆီးအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြၾကားမွာ ျပည္သူအမ်ားစုဟာ မ်က္ေစ့ ပိတ္ နားပိတ္ ရွိေနခဲ့ၾက တာပါ။ အခု ၂၀၀၀ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကမၻာနဲ႔ ခ်ီျပီး ျဖစ္ေပၚတိုးတက္ေနတဲ့ ပညာေရး အရွိန္ေၾကာင့္ ျမန္မာႏို္င္ငံမွာလည္း အလိုက္သင့္ေတာ့ လိုက္ပါေျပာင္းလဲလာရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အာဏာပိုင္ ေတြကိုယ္တိုင္က ပညာေခတ္ဆိုတာကို ေျပာလာရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ဲ့ ျပႆနာက ျမန္မာႏို္င္ငံရဲ႕ အာဏာပိုင္ေတြဟာ ပညာေရး စီမံကိန္း ေတြကို အေျပာအဆင့္ကေန လက္ေတြ႔အဆင့္ကို ေရာက္လာေအာင္ မလုပ္ေသး တာပါပဲ ။

ခုခ်ိန္မွာ ကမၻာ့ႏို္င္ငံအမ်ားစုက ပညာေရးကို အားသြန္ခြန္စိုက္ ထူေထာင္ေနခ်ိန္မွာ ျမန္မာႏို္င္ငံမွာေတာ့ ပညာေရးဆိုင္ရာအသံုးစရိတ္ကို ဂ်ီဒီပီရဲ႕ ၁ရာခိုင္ႏႈန္းသာ သံုးတယ္လို႔ (၁၉၉၆-၉၇) ဘ႑ာေရး၊ စီးပြါးေရးႏွင့္ လူမႈေရးအေျခအေနမ်ားဆိုင္ရာအစီရင္ခံစာမွာ ေဖၚျပထားတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ေက်ာင္းပညာေရးဟာ နည္းပညာကအစ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းေတြအဆံုး လိုအပ္ခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ခ်ိဳ႕တဲ့ ယိုင္နဲ႔ေနရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္တဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံဟာလည္း ပညာေရးအတြက္ကို ဂ်ီဒီပီရဲ႕ ၄ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ သံုးတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ပညာေရးမွာ ႏိုင္ငံတကာကို ရင္ေပါင္တန္း လိုက္ႏိုင္ေအာင္ အားထုတ္ေနတာမ်ိဳးကိုေတာ့ အထင္အရွားေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေတာင္မွပဲ၊ ထိုင္းအစိုးရဟာ သတင္းေထာက္ ေတြရဲ႕ ေ၀ဖန္မႈကို ခံေနရပါေသးတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံအေနနဲ႔ ပညာေရး ဆိုင္ရာ အသံုးစရိတ္ကို ဒ့ါထက္မက ပိုသံုးႏိုင္တယ္၊ ပိုသံုးသင့္တယ္လို႔ ေ၀ဖန္ ေထာက္ျပေနၾကပါတယ္။

ဥပမာ – ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႔ ထင္ရွားတဲ့ ျမိဳ႔ၾကီးတခ်ိဳ႕ရဲ႕ ေက်ာင္းတခ်ိဳ႕မွာ အဂၤလိပ္စာကို မူလတန္းအဆင့္ကတည္းက Native speakers ေတြက လာသင္ေပးတဲ့ အစီအစဥ္မ်ိဳးေတြ ရွိပါတယ္။ အဲလို အစီအစဥ္မ်ိဳးဟာ ႏိုင္ငံ တ၀ွမ္းလံုး လုပ္ႏို္င္ရင္ သိပ္ေကာင္းမယ့္ အစီအစဥ္မ်ိဳးပါ။ ဒါေပမဲ့ဲ့ ထိုင္းအစိုးရက တႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာ အေနနဲ႔ လုပ္ေပးတာမ်ိဳး မရွိေသးပါဘူး။

ဒါေပမဲ့လို႔ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ အစိုးရေက်ာင္းေတြမွာေတာင္မွပဲ ေႏြရာသီမွာ ေက်ာင္းတက္ခ်င္သူေတြအတြက္ Summer school အေနနဲ႔ေတာ့ ဖြင့္ထားေပးပါတယ္။ အစိုးရေက်ာင္းမို႔ ခိုကပ္တာမ်ိဳးလည္း မရွိပါဘူး။ အဲဒီ အစိုးရေႏြရာသီေက်ာင္းေတြမွာလည္း ကိုယ္ပိုင္ ေႏြရာသီေက်ာင္းေတြမွာလို ပဲ ေက်ာင္းစာသင္ဖို႔ အဓိက ထားတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ကေလးေတြအေနနဲ႔ ကစားရင္းကေန ပညာတခုခု သင္ယူသြားႏိုင္ဖို႔နဲ႔ ဘာသာစကား အသံုး အႏႈန္းမွာ ကၽြမ္းက်င္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးတာ၊ လက္မႈအႏုပညာေလးေတြ သင္ေပးတာ၊ ကိုယ္လက္ လႈပ္ရွား ကစားဖို႔ေတြကို အဓိကထားတာပါ။ ကေလးေတြရဲ႕ သင္ယူေနမႈကို အဆက္ျပတ္မသြားေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးရာ ေရာက္တဲ့ အစီအစဥ္လို႔လည္း ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဒီ ေႏြရာသီေက်ာင္း အစီအစဥ္ဟာ အေပါင္းအသင္းနဲ႔အတူ ကစားခ်င္တဲ့ ကေလးေတြအတြက္ေရာ၊ အလုပ္ခြင္တဘက္၊ ကေလးေတြတဘက္ နဲ႔ အခက္အခဲျဖစ္ေနတဲ့ မိဘေတြအတြက္ေရာ အင္မတန္အဆင္ေျပေစတဲ့ ပညာေရးအစီအစဥ္ပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးမွာလည္း အားသာခ်က္ေတြရွိသလို လိုအပ္ခ်က္ေတြလည္း အနည္းနဲ႔ အမ်ား ရွိေသးတယ္ဆိုေပမဲ့လို႔ ထိုင္းအစိုးရဟာ ပညာေရးက႑မွာ ျမန္မာအစိုးရထက္ေတာ့ အမ်ားၾကီး ပိုျပီး ပံ့ပိုးေပးေနတာ အမွန္ပါပဲ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ထိုင္းလူငယ္ပညာတတ္ေတြဟာ သူတို႔သင္ရတဲ့ပညာေရးနဲ႔ သူတို႔တိုင္းျပည္မွာ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ အလုပ္ေတြကို ၀င္လုပ္ေပးႏိုင္တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ေစတနာစိုက္ထုတ္ျပီး ၾကိဳးစားေပးရံုနဲ႔ ပညာေရးအေျခေန သိသိသာသာ တိုးတက္လာႏိုင္တာကိုျမင္တဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာေစတနာရွင္ေတြဟာ ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းကေလးေတြအတြက္ ေက်ာင္းေတြ ဖြင့္ေပး ေနတာမွာ ခုလို ေႏြရာသီမွာေတာင္ အနားမေနဘဲ ေႏြရာသီ သင္တန္းေတြ ဖြင့္ေပးတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

ခုဆိုရင္ ၂၀၀၆ခုႏွစ္ေႏြရာသီကစျပီး၊ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းအလုပ္သမား အမ်ားစုရွိရာ ျမိဳ႔ေတြအနက္က ထိုင္းႏို္င္ငံ ေတာင္ပိုင္း ဖူးကက္ေဒသနားက ဖန္ငခရိုင္ မွာဆိုရင္ Grassroot Human Rights and Education Development အဖြဲ႔ၾကီးက ဖြင့္ထားတဲ့ ေက်ာင္းေတြမွာ စုစုေပါင္း ေက်ာင္းသားအေရအတြက္ ၅၀၀နီးပါးရွိတဲ့ အထဲကေန ကေလးအေယာက္ ၂၀ ေလာက္ကို အလွည့္က် ေရြးခ်ယ္၊ စခန္း သြင္းျပီးေတာ့ အဂၤလိပ္ဘာသာ၊ ကြန္ပ်ဴတာ ပညာေတြကို Native speakers ဆရာေတြ နဲ႔ ဦးစားေပး ေလ့က်င့္ေပးေနပါတယ္။

အဲသလိုပဲ၊ နယ္စပ္ျမိဳ႔တျမိဳ႔ျဖစ္တဲ့ မဲေဆာက္ျမိဳ႕မွာလည္း ျမန္မာကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ပညာေရးကို အကူအညီ ေပးေနတဲ့ SAW ေက်ာင္းကလည္း ေႏြရာသီမွာ ကေလးေတြအတြက္ Native speakers ဆရာေတြရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ေက်ာင္းဖြင့္ေပးထားပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ အဂၤလိပ္စာ၊ ျမန္မာစာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာပညာ၊ ပန္းခ်ီ ပညာေတြကို ကေလးေတြစိတ္ၾကိဳက္ ေရြးခ်ယ္ သင္ယူေစတာပါပဲ။ မဲေဆာက္ျမိဳ႕မွာပဲ တခ်ိဳ႔ ျမန္မာ ေရႊ႔ေျပာင္းေက်ာင္းေတြကေတာ့ ေႏြရာသီမွာ ပန္းခ်ီသီးသန္႔သင္တန္းေတြ လုပ္ေပးတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းေတြ မွာ ဘယ္သူမဆို တက္ေရာက္ သင္ယူႏိုင္ျပီးေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ ကေလး အေယာက္ ၈၀ေက်ာ္ တက္ေရာက္ သင္ယူေနပါတယ္။ အဲဒီ သင္တန္းမွာ ဆိုရင္ ထိုင္းလူမ်ိဳးကေလးတခ်ိဳ႕ေတာင္ ျမန္မာစာ ျမန္မာစကား တတ္ခ်င္လို႔ လာသင္ေနၾကတာ ရွိပါတယ္။ ဒါဟာ လူမ်ိဳးကြဲ ကေလးေတြကို အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္ ရင္းႏွီးေစတဲ့အျပင္ အေသြးအေရာင္စံု ယဥ္ေက်းမႈ ပညာေရး သေဘာေတာင္ ေဆာင္ေနပါတယ္။

အဲဒီအခါ ကေလးေတြရဲ႔ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး၊ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြးေတြ သိသိသာသာ တိုးတက္ဖြံ႔ျဖိဳးလာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒါဟာ မတည္ျငိမ္တဲ့ ေရႊ႔ေျပာင္းဘ၀ထဲက ျမန္မာကေလးေတြအတြက္ေတာ့ သိပ္ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ပညာေရးမွာ အစိုးရဘက္က ကူညီပ့ံပိုးမႈမရလွတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းမွာကေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕ ေႏြရာသီပညာေရးအတြက္ ေငြေၾကး အကုန္အက်မခံႏိုင္တဲ့ မိဘမ်ားရဲ႕ ကေလးေတြခမ်ာ… ေႏြရာသီ ဆိုတာ ဟာ ေနပူပူထဲ ပ်င္းပ်င္းရိရိနဲ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ပူပူေလာင္ေလာင္ ေဆာ့ကစားရင္းနဲ႔၊ ေနာက္ စာသင္ႏွစ္အတြက္ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ကို အလဟႆ ေစာင့္ေနၾကရတာပါ၊ ဒါေပမဲ့ဲ့ ဒီေနရာမွာ မိဘေတြဘက္က တကူးတက အခ်ိန္ ေပးျပီး ကေလးေတြကို အဂၤလိပ္စကားေျပာေလးေတြ အရုပ္ဆြဲတာေလးေတြ ေလ့က်င့္ေပးတာမ်ိဳး၊ ကာတြန္းစာအုပ္ ပံုျပင္စာအုပ္ေလးေတြ ျပီးေအာင္ ဖတ္ေစတာမ်ိဳးေတြ လုပ္ေပးသင့္ပါတယ္၊ ဒါဟာ ကိုယ့္ သားသမီးကို ပ်ိဳးေထာင္ေနတာမ်ိဳးေလာက္တင္မကဘဲ ကိုယ့္ႏို္င္ငံအတြက္ တိုးတက္ေကာင္းမြန္တဲ့ အနာဂတ္ ကို ကိုယ္ထူကိုယ္ထအေနနဲ႔ ကူညီထူေထာင္ေပးရာလည္း ေရာက္တယ္လို႔ ဆိုရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ေမျငိမ္း
မတ္လ၊၂၀၀၇။