ေသြးခြဲ အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္း

၁၉၉၅ ခုႏွစ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔က ပညာေရး ဥကၠဌ အေနနဲ႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စိန္ရတုပြဲကို အထိမ္းအမွတ္ အေဆာက္အဦး ေဆာက္ျပီး တခမ္းတနား လုပ္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါမ်ိဳးဟာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အဓိက လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးတာမ်ိဳး မဟုတ္တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားေတြ ၾကားထဲမွာ အစပ်ိဳးေနျပီ ျဖစ္တဲ့ ျပႆနာေတြကို ေျပေပ်ာက္ မသြားေစခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအခါမွာ စိန္ရတု အထိမ္းအမွတ္ကို အေၾကာင္းျပဳျပီး ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံေတြပါတဲ့ လက္ကမ္း ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ တကၠသိုလ္ေတြမွာ အမ်ားၾကီး ထြက္လာ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၁၉၉၆ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈဟာ ၁၉၉၅ကတည္းက အစပ်ိဳးေနျပီလို႔ ေျပာရတာ ျဖစ္ပါ တယ္။

၁၉၉၆ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈအျပီး တကၠသိုလ္ေတြ ေက်ာင္းရက္ရွည္ ပိတ္သြားတဲ့ေနာက္မွာ ၁၉၉၉-၂၀၀၀ ပညာသင္ႏွစ္က်မွ တကၠသိုလ္ေတြ ျပန္ဖြင့္ပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ကစျပီး ေက်ာင္းသားေတြကို လူစုကြဲေအာင္ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္ အေ၀းေ၀း အလံလံမွာ တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္အသစ္ေတြ အမ်ားၾကီး ဖြင့္လာတာပါပဲ။ အဲဒီႏွစ္ အပိုင္းအျခားမွာပဲ အမ်ိဳးသား ပညာရည္ ျမင့္မားမႈ ႏွစ္၃၀စီမံကိန္း ဆိုတာလည္း စပါတယ္။ စီမံကိန္းအရ ေက်ာင္းသားေတြကို ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ ထိန္းခ်ဳပ္တာေတြ ႏွစ္ရွည္ ေက်ာင္းပိတ္ခဲ့တဲ့အတြက္ သင္ရိုးေတြ အမ်ားၾကီးကို အခိ်န္တိုတိုနဲ႔ ရေအာင္ သင္ခိုင္းတာေတြ ရွိလာတာပါ။ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အၾကီးဆံုး ျပႆနာကေတာ့ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ ျပႆနာပါ။

၂၀၀၃ခုႏွစ္က စျပီးေတာ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ အဆမတန္ တက္ရာက ေက်ာင္းသြားဖို႔ ကားခေတြ၊ ေက်ာင္းမွာ တေနကုန္ ေနရတဲ့အတြက္ မျဖစ္မေန ကုန္က်ရမယ့္ မုန္႔ဖိုးေတြနဲ႔ ေက်ာင္းမွာ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာအလိုက္ ေရာင္းတဲ့ စာအုပ္စာတမ္းေၾကးေတြက ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ သိသိသာသာ ဖိစီးလာပါတယ္။ ေက်ာင္းေတြက ျမိဳ႔ျပင္မွာျဖစ္ျပီး ကားအစီးေရ အလံုအေလာက္ မရွိတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ေက်ာင္းကို အခ်ိန္မီ အေရာက္သြားဖို႔ ခက္ခဲပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ရန္ကုန္မွာဆိုရင္ ျမိဳ႔နဲ႔ အနီးဆံုးလို႔ ဆိုႏိုင္တဲ့ ဒဂံုတကၠသိုလ္နဲ႔ သန္လ်င္ တာ၀တကၠသိုလ္ကိုေတာင္မွပဲ လမ္းမွာ အနည္းဆံုး ၁နာရီကေန ၁နာရီခြဲအထိ ၾကာပါတယ္။ အဲဒီခရီးကို အမ်ားစုက မတ္တတ္ရပ္ စီးသြားၾကရတာပါ။ ခရီးစရိတ္ကလည္း အသြားအျပန္ က်ပ္၁၀၀ေလာက္ က်ပါတယ္။ ဒါေတြေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ အမ်ားစုက ေန႔တိုင္း မွန္မွန္ ေက်ာင္းမလာႏိုင္ၾကပါဘူး။

သာဓုကန္နားမွာဖြင့္ထားတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္လို ရြာသာၾကီးက စီးပြားေရးတကၠသိုလ္လို၊ ထန္းတပင္က အေနာက္ပိုင္း တကၠသိုလ္လို အေ၀းၾကီးသြားျပီး ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြကေတာ့ အေျခအေန အဆိုးဆံုးလို႔ ဆိုရမွာပါ။ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း တကၠသိုလ္ေတြမို႔လို႔ ေက်ာင္းတက္မွန္ဖို႔ အေရးၾကီးေပမဲ့ ခရီးဒဏ္ကို မခံႏိုင္ၾကတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းပ်က္ၾကပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းမွာကလည္း ထိေရာက္တဲ့ သင္ၾကားေရးမ်ိဳး လိုအပ္တဲ့ ပညာေရးမ်ိဳးေတြကို မရတာမို႔လို႔ ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔ ေက်ာင္းပ်က္တဲ့ အတြက္ ပညာေရးမွာ ဘာမွ မထိခိုက္သလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းပ်က္ၾကတာပါ၊ ေက်ာင္းေတြက အေ၀းၾကီးမွာ ဖြင့္ထားျပီးေနဖို႔ အေဆာင္လည္း မေပးတာမို႔လို႔ ဒုကၡ ပို ေရာက္ၾကရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ လူငယ္ေတြရဲ႕ ပညာေရးေတြ အဘက္ဘက္က အားနည္း လာရ တာပါ။ ဒါေတြကို ပညာေရးအာဏာပိုင္ေတြကလည္း အထက္က အမိန္႔ မွန္သမွ်ကို မ်က္ေစ့စံုမွိတ္ လိုက္နာဖို႔က လြဲျပီး ကိုယ့္အတြက္ တကယ္တာ၀န္ရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အေရးကိစၥေတြကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေဆြးေႏြးဖို႔ ေျဖရွင္းဖို႔ မၾကိဳးစား ၾကပါဘူး။

ဒါေတြေၾကာင့္ပဲ ၂၀၀၃ေနာက္ပိုင္းကစျပီး ႏိုင္ငံအႏွံ႔ တကၠသိုလ္ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေက်ာင္းသား ေတြရဲ႕ မေက်မနပ္သံေတြ ၾကားလာရျပန္ပါတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြကလည္း အစစ အဆင္မေျပ တဲ့ အေျခအေနေတြကို ေဆြးေႏြးေျဖရွင္းတာမ်ိဳး ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္မေပးဘဲ အမိန္႔ အာဏာကို သံုးျပီး၊ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ ၇၅ရာႏႈန္းမျပည့္လို႔ အေရးယူတာတို႔ ေက်ာင္းသားေတြက လိုအပ္ခ်က္ေတြတင္ျပတာကို အာဏာဖီဆန္တယ္လို႔ စြပ္စြဲတာတို႔ပဲ လုပ္ေနၾကတုန္းပါ။အခုဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေက်ာင္းေတြေ၀းျပီးေတာ့ ေငြကုန္ေၾကးက် မ်ားတဲ့အျပင္ ေက်ာင္းမွာ ထိုက္တန္တဲ့ ပညာေရးကို မရတဲ့အတြက္ တကၠသိုလ္ ဆက္မတက္ေတာ့တဲ့ လူငယ္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနပါျပီ။

ေလာေလာဆယ္ တကၠသိုလ္ေတြမွာ ဆရာဆရာမထဲမွာေရာ ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာပါ သိသိသာသာ ေနရာယူ လာတဲ့ ၾကံ့ဖြံ႔ေတြဆိုတာကလည္း ေက်ာင္းမွာ အခြင့္အေရးကို အျပည့္ ယူျပီး တကယ္ အလုပ္လုပ္ေတာ့ သူတို႔ မိခင္ အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးဆန္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈ ေတြကိုပဲ အခ်ိန္ျပည့္ လုပ္ေနတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ အေနအထားကို ေက်ာင္းသား ပတ္၀န္းက်င္က လက္မခံၾကပါဘူး။ အခု ၂၀၀၅ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း မွာေတာ့ ေက်ာင္သား ေက်ာင္းသူေတြကို ၾကံ့ဖြံ႔ထဲ ၀င္ခိုင္းျပီး သူတို႔ ၾသဇာ ေပါက္ေရာက္ေအာင္ ပိုျပီး ဖိအားေပးလာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အေျခခံပညာေက်ာင္းစာေမးပြဲေတြမွာ ၾကံ့ဖြံ႔၀င္ရင္ အလိုလို ၁၆မွတ္ေပးသလို တကၠသိုလ္မွာ ၾကံ႔ဖြံ႔ ၀င္ရင္ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ အျပည့္ေပးမယ္ ဆိုတာမ်ိဳး လုပ္လာပါျပီ။

တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၀န္ထမ္းမွန္သမွ် ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ မွန္သမွ် ဘာအဖြဲ႔ အစည္းမွ မ၀င္ရဘူးလို႔ အမိန္႔ ထုတ္ထားတာပါ။ အခုက်ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးလို႔ ေခါင္းစဥ္မတတ္ဘဲ မတရား အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ စည္းရံုးေရးအလုပ္ကို လုပ္ေနတဲ့ ၾကံံ့ဖြံ႔ထဲကို အတင္း သြပ္သြင္း ေနတာမို႔လို႔လည္း ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ မေက်နပ္မႈေတြ ပို ၾကီးထြားလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ တကယ္ ရသင့္တဲ့ အခြင့္အေရးကို ေတာင္းဆိုေပးမယ့္ ေက်ာင္းသား သမဂၢ ဖြဲ႔ဖို႔ကို ေတာ့ ခြင့္မျပဳဘဲ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အေရးကိစၥကို ေျဖရွင္းေပးတာမ်ိဳး လုပ္ေပးတာမ်ိဳးေတာ့ မရွိ္ဘဲ ေက်ာင္းသားထုကို လူထုနဲ႔ ရန္တိုက္ေပးရာ ေရာက္တဲ့ ၾကံ့ဖြံ႔လို အဖြဲ႔အစည္းထဲ ၀င္ခိုင္းတာဟာ ေက်ာင္းသား ေတြရဲ႕ ျပႆနာေတြကို မီးထိုးေပးေနတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။

အထူးသျဖင့္ ဒီႏွစ္ဟာ ၉၆ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ ၁၀ႏွစ္ျပည့္တဲ့ႏွစ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသား ေတြ ေနာက္ထပ္မနစ္နာရေလေအာင္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ ဆရာၾကီးဆရာမၾကီးေတြက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕အဓိက ျပႆနာေတြကို ဆရာ့က်င့္၀တ္ျဖစ္တဲ့ နာသံုးနာနဲ႔အညီ ထိထိေရာက္ေရာက္ ကူညီေျဖရွင္းေပးၾကဖို႔ လိုပါတယ္။

ေမျငိမ္း (၂၄၊၉၊၀၆)