Thursday, September 20, 2007

ေသြးခြဲအုပ္ခ်ဳပ္ျခင္း(၂)

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အထက္တန္းအဆင့္ တကၠသိုလ္ပညာေရးကို အဆင့္ျမင့္ပညာေရးလို႔ ေခၚပါတယ္။ အဲဒီ အဆင့္ျမင့္ ပညာေရးက အဆင့္မမီပညာေရး ျဖစ္လာရတဲ့ အေျခေနေတြ အမ်ားၾကီး ရွိတဲ့အထဲမွာ ဆရာ ဆရာမ အခ်င္းခ်င္းကိုေတာင္ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈရွိတဲ့ မူ၀ါဒေတြ ကလည္း ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၀၀ျပည္ႏွစ္ေနာက္ပိုင္း တကၠသိုလ္ေတြရဲ႔ ဌာနတိုင္းလိုလိုမွာ ျပည္ခိုင္ျဖိဳးအဖြဲ႔၀င္ ဆရာ ဆရာမေတြ ရွိလာ ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ရဲ ၾကံ့ဖြံ႔အလုပ္ကို ဆရာအလုပ္နဲ႔ ပူးတြဲ ထမ္းေဆာင္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ရွိတဲ့အတြက္ ဌာနတြင္း ဆရာဆရာမေတြဟာ စိတ္ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ၾကရပါတယ္။ သူတို႔ကို အစိုးရရဲ သတင္းေပး ေတြလို႔ပဲ သတ္မွတ္ ၾကပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ၾကံ႔ဖြံ႔အဖြဲ႔ရဲ အမာခံေတြအျဖစ္ အက်ိဳးခံစားခြင့္ေတြလည္း ပိုရၾက တာမို႔ လစာနည္းနည္းနဲ႔ ရုန္းကန္ ရပ္တည္ေနၾကတဲ့ ဆရာဆရာမေတြ ၾကားထဲမွာေတာ့ သိသိသာသာ ထင္ရွား ေပၚလြင္ ေနတတ္ပါတယ္။

ပိုဆိုးတာကေတာ့ ေက်ာင္းတာ၀န္ေတြ အေရးၾကီးတဲ့ စာေမးပြဲခ်ိန္ေတြ၊ စာစစ္ခ်ိန္ေတြ၊ အထူးလံုျခံဳေရး လို႔ အမည္တပ္ျပီး အခိုင္းခံရတဲ့ ဂ်ဴတီခ်ိန္ေတြမွာ တဘက္က ၾကံ႔ဖြံ႔ အလုပ္နဲ႔ တိုက္လာခဲ့ရင္ အဲဒီအလုပ္ကို ဦးစားေပးရတာမို႔လို႔ က်န္တဲ့ ဆရာဆရာမေတြက သူတို႔အလုပ္ကို မွ်ျပီး တာ၀န္ ယူေပးၾကရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ဲ့ တကယ့္ တကယ္ အခြင့္အေရး ခံစားေတာ့ သူတို႔ပဲ ခံစားရတာပါ။ အဲဒီအခါမွာ က်န္တဲ့ ၀န္ထမ္းေတြအတြက္ သူတို႔ ရွိေနျခင္းဟာ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးလို ျဖစ္လာပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ အထက္လူၾကီးေတြကလည္း ၾကံ႔ဖြံ႔နဲ႔ မပတ္သက္ဘဲ သိသိသာသာေနတဲ့ ဆရာဆရာမေတြကိုဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ အရည္အခ်င္းရွိရွိ သိပ္ မ်က္ႏွာသာ မေပးရဲတဲ႔ အေနအထားေတြလည္း ရွိလာပါတယ္။ ဒါဟာ မျဖစ္သင့္တဲ့ ခြဲျခားဆက္ဆံခံရမႈပါပဲ။

အဲဒီအျပင္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ ဌာနမႈး ဆရာၾကီးဆရာမၾကီးေတြကလည္း ဘ၀တူ ဆရာ ဆရာမ အခ်င္းခ်င္း ေပၚမွာပဲ အဂတိလိုက္စားျပီး လူေမြးတာေတြ ခြဲျခားဆက္ဆံတာမ်ိဳးေတြ ရွိလာတဲ့အတြက္လည္း ဆရာဆရာမ အမ်ားစုဟာ အလုပ္နဲ႔ တာ၀န္ေတြအေပၚ ေစတနာ မထားခ်င္ေတာ့တာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အလုပ္ခြင္မွာ မေပ်ာ္တဲ့ ဆရာ ဆရာမ ေတြ၊ အလုပ္မၾကိဳးစားခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ စိတ္ဓါတ္က်သြားတဲ့ ဆရာဆရာမေတြ အမ်ားၾကီး ျဖစ္လာတာပါပဲ။ ေနာက္ထပ္ ဆရာဆရာမေတြအထဲမွာ ေပၚေပါက္လာတဲ့ ခြဲျခား ဆက္ဆံမႈကေတာ့ ပါရဂူတန္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ပါတယ္။

၁၉၉၄မွာေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံတကၠသိုလ္ပညာေရးမွာ ပါရဂူတန္းေတြ စဖြင့္ပါတယ္။ ကိုယ့္အထူးျပဳ ဘာသာရပ္မွာ အလြန္ထူးခၽြန္ျပီး ေငြေၾကးပမာဏရွိသူလည္း ျဖစ္မွပဲ ပါရဂူဘြဲ႔ယူႏိုင္မယ့္ ပညာေရးမ်ိဳးပါ။ ႏိုင္ငံတကာမွာလို ပညာထူးခၽြန္သူေတြအတြက္ ပညာသင္ဆုေပးတဲ့ အစီအစဥ္မ်ိဳး မရွိပါဘူး။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ တကယ့္ အရည္အခ်င္းကို စစ္ယူတာမို႔ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာအလိုက္ တစ္ဘာသာမွာ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ဒါေတာင္မွပဲ အဲဒီ ပထမဆံုးအသုတ္မွာ တကယ့္ အရည္အခ်င္း မျပည့္လွပါဘဲနဲ႔ န၀တရဲ အတြင္းေရးမွဴး(၂) ဗိုလ္ခ်ဳပ္တင္ဦးရဲ သမီးျဖစ္တဲ့ ခ်ိဳလဲ့ဦးက ရွားရွားပါးပါးျဖစ္တဲ့ ပါရဂူတန္းတက္ခြင့္ ရသြား တာမိ်ဳး သမိုင္းဌာနမွာ ရွိခဲ့ပါေသးတယ္။ ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္မွာ ပါရဂူဘြဲ႔ရခဲ့တဲ့ ပထမဆံုးအသုတ္ဟာ တကၠသိုလ္ တစ္ခုလံုး အတိုင္း အတာ နဲ႔ဆိုရင္ ဆယ္ဂဏန္းသာ ရွိခဲ့ပါတယ္။

၂၀၀၂ခုႏွစ္အထိ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ ၀ိဇၨာ သိပၸံ ဘာသာရပ္အားလံုးရဲ ပါရဂူ ဘြဲ႔ရ အားလံုးေပါင္းဟာ ၈၆ ေယာက္ သာ ရွိခဲ့တာပါ။ အဲဒီ ပါရဂူတန္းေတြဟာ ၂၀၀၃ခုႏွစ္ မွာ ေတာ့ တကၠသိုလ္ကေန ပါရဂူေတြ အမ်ားၾကီး ေမြးထုတ္ရမယ္ဆိုတဲ့ မူေၾကာင့္ သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္ေတြအလိုက္ ပါရဂူေတြ အမ်ားၾကီး ေမြးထုတ္လာရပါတယ္။ ပါရဂူတန္းအတြက္္ ဘာသာရပ္အလိုက္ တစ္ႏွစ္ကို အနည္းဆံုး သင္တန္းသား ၅၀ က ေန ၇၀ထိ ေရြးခ်ယ္လာပါတယ္။ အခု ၂၀၀၅-၂၀၀၆မွာေတာ့ တကၠသိုလ္ တစ္ခုလံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ ေျပာရရင္ ပါရဂူ အေလာင္းအလ်ာေတြ ေထာင္နဲ႔ခ်ီျပီး လက္ၫွိဳးထိုးမလြဲ ရွိေနျပီ ျဖစ္ပါတယ္။

ပညာထူးခၽြန္သူေတြ မ်ားမ်ား ေပၚထြက္လာတာဟာ ေကာင္းတဲ့ အလားအလာပါပဲ။ တကယ္တမ္း ပညာ မထူးခၽြန္လွပါဘဲနဲ႔ ပါရဂူတန္း တက္သူေတြ ရွိေနေပမယ့္လည္း ဘြဲ႔ၾကိဳတန္း တက္ေနတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ က်မ္းျပဳခ်ိန္ အေတာအတြင္းမွာ မျဖစ္မေန ၾကိဳးစား ရင္ေတာ့ တကယ္ ပညာရည္ျမင့္မားတဲ့ ပါရဂူေတြ ျဖစ္လာႏိုင္တာပါ။ ဒီေနရာမွာ ျပႆနာ တစ္ခုကေတာ့ ပညာထူးခၽြန္ပါလ်က္နဲ႔ ေငြေၾကး အကုန္အက် မခံႏိုင္တဲ့အတြက္ က်န္ရစ္ ခဲ့ရတဲ့ ဆရာဆရာမေတြ ရင္ဆိုင္ရတဲ့ အခက္အခဲပါပဲ။ ပါရဂူဘြဲ႔တန္းဟာ တကၠသိုလ္ ဆရာ ဆရာမေတြသာ တက္ခြင့္ရတာမို႔ အဲဒီ ဆရာဆရာမေတြ ပါရဂူတန္းတက္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ က်န္တဲ့ ဆရာဆရာမေတြက သူတို႔ရဲ တာ၀န္အလံုးစံုကို ခြဲယူၾကရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ပါရဂူ ဘြဲ႔ရသူေတြဟာ ရာထူးတက္ရာမွာလည္း ဦးစားေပး ခံရမွာျဖစ္တာမို႔ ေငြေၾကး ျပႆနာ ေၾကာင့္ ပါရဂူဘြဲ႔ မယူႏိုင္ဘဲ ေက်ာင္းမွာ တာ၀န္ ပို ယူေပးရင္း က်န္ခဲ့ရတဲ့ ဆရာ ဆရာမ ေတြမွာေတာ့ အမ်ားၾကီး နစ္နာၾကရပါတယ္။

၂၀၀၅ခုႏွစ္မွာေတာ့ ပါရဂူဘြဲ႔မရရင္ ရာထူးတိုးမေပးေတာ့ဘူးလို႔ ဆရာဆရာမေတြကို ဆိုင္ရာ ပါေမာကၡ ေတြက ေျပာလာတဲ့ အတြက္ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္တဲ့ ဆရာဆရာမေတြ အမ်ားၾကီး စိတ္ထိခိုက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ပါရဂူဘြဲ႔ တစ္ဘြဲ႔႔ယူဖို႔အတြက္ အနည္းဆံုး အခ်ိန္ ေျခာက္ႏွစ္တာအတြက္ အနည္းဆံုး ေငြ သိန္းႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ ကုန္က်မယ့္အေရးကို အဲဒီတုန္းက တစ္လမွ ငါးေထာင္ကေန တစ္ေသာင္းခြဲ အထိသာ လစာရွိၾကတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြအေနနဲ႔ မတတ္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ အဲဒီအခါ သူတို႔ရဲ႔ အခ်ိန္ေတြ၊ အေတြ႔အၾကံဳ ေတြ၊ အနစ္နာ ခံရတာေတြ၊ ေစတနာေတြ နဲ႔ ရင္းျပီးလုပ္ခဲ့ၾကရတဲ့ အလုပ္တစ္ခုဟာ ေငြေၾကးနဲ႔ အဓိက အဆံုးအျဖတ္ခံရမယ့္ အေျခေနမ်ိဳး ေရာက္သြားတဲ့အတြက္ စိတ္ထိခိုက္ ၾကရတာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္ရဲ တပည့္ျဖစ္ဖူးသူေတြက ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္တာနဲ႔ပဲ ကိုယ့္အေပၚကေန အုပ္ခ်ဳပ္လာမွာမ်ိဳးကို စိတ္ထိခိုက္ၾက တာပါ။ ဒီလို ခြဲျခား ဆက္ဆံ ခံရမႈ ေၾကာင့္ပဲ အလုပ္ခြင္ကေန ထြက္သြားတဲ့ အလုပ္ခြင္ ထဲမွာ မေပ်ာ္ေတာ့တဲ့ ထူးခၽြန္ တဲ့ ဆရာဆရာမေတြ အမ်ားၾကီး ရွိလာတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ အက်ိဳးဆက္ ေၾကာင့္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ တကၠသိုလ္ပညာေရး အေျခအေနက တေန႔ထက္တေန႔ ဆုတ္ယုတ္ လာတာပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ပညာေရးစနစ္တစ္ခုဟာ၊ အထူးသျဖင့္ တကယ့္ အဆင့္ျမင့္ပညာေရးစနစ္ ဆိုတာဟာ ေငြေၾကးကုန္က် ခံႏိုင္မႈနဲ႔ အေရအတြက္ထက္ အမွန္တကယ္ အရည္အခ်င္း ရွိသူေတြကို ေမြးထုတ္ႏိုင္ဖို႔ကိုသာ ႏိုင္ငံအစိုးရက စီစဥ္ေပးတာမ်ိဳး ျဖစ္သင့္တာပါ။ ပါရဂူဘြဲ႔ရျပီးကာမွ မစို႔မပို႔ ဆုေၾကးေပးတာမ်ိဳးဟာ ထိေရာက္တဲ့ အကူအညီမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံရဲ႔ တာ၀န္ရွိ အစိုးရအေနနဲ႔ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူေတြကို ပညာရွင္ ေတြ အျဖစ္ ေမြးထုတ္ေပးသလိုပဲ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္ တဲ့ ထူးခၽြန္သူေတြကိုပါ တာ၀န္ယူ ေမြးထုတ္သင့္ပါတယ္။ ဒါမွပဲ လက္ရွိ အစိုးရ ေၾကြးေၾကာ္ေနတဲ့ ပညာေခတ္ဆိုတာကို အမွန္တကယ္ တည္ေထာင္တယ္လို႔ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေမျငိမ္း (၁၆၊၁၀၊၀၆)

No comments:

Building Knowledge Economies စာတမ္း(၅)

ကမာၻ႔ဘဏ္ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈ ေလ့လာေရးအဖြဲ႔ရဲ့ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့ စာတမ္းပါ Building Knowledge Economies ပညာေရးဆိုင္ရာ အၾကံျပဳခ်က္ မ...