ေျပာင္းေရႊ႕မိန္႔ ျပႆနာ

ျမန္မာႏိုင္ငံ တကၠသိုလ္ ပညာေရးစနစ္ထဲမွာ ေနာက္ထပ္ရွိေနတဲ့ အက်ပ္အတည္း တစ္ခုကေတာ့ ဆရာ ဆရာမမ်ားရဲ႕ ေျပာင္းေရႊ႕တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္မိန္႔ (Transfer Order) ျပႆနာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္နဲ႔ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ေတြမွာ ရွိၾကတဲ့ ဆရာဆရာမေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ တကၠသိုလ္ ေတြ မွာ ရွိၾကတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြဟာ သံုးႏွစ္ကို တစ္ၾကိမ္ႏႈန္းနဲ႔ နယ္တကၠသိုလ္ေတြကို ေျပာင္းေရႊ႕ တာ၀န္ ထမ္းၾကရပါတယ္။ နယ္ေဒသမွာ သံုးႏွစ္ ျမိဳ႕ေတာ္မွာ သံုးႏွစ္ဆိုတဲ့ ပံုစံပါ။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ က ဆရာ ဆရာမေတြက အမ်ားဆံုး ေျပာင္းၾကရပါတယ္။

တကၠသိုလ္ေတြရဲ႕ အေရးကိစၥေတြကို ကိုင္တြယ္တဲ့ အဆင့္ျမင့္ပညာ ဦးစီးဌာနကို အထက္ျမန္မာျပည္ ေအာက္ျမန္မာျပည္လို႔ ခြဲထားေပမဲ့ဲ့ လိုအပ္ရင္ ေအာက္ျမန္မာျပည္ ရန္ကုန္ကေန အထက္ျမန္မာျပည္က တကၠသိုလ္ေတြကို သြားၾကရတာပါပဲ။ ဥပမာ- ျမစ္ၾကီးနားတကၠသိုလ္တို႔ ေတာင္ၾကီးတကၠသိုလ္တို႔ကို အထက္ ျမန္မာျပည္ အဆင့္ျမင့္ပညာ ဦးစီးဌာနအေနနဲ႔ မႏၱေလးတကၠသိုလ္က ဆရာ ဆရာမေတြသာ ေျပာင္းေရႊ႕ရ တယ္ ဆိုေပမဲ့ဲ့ ဆရာ ဆရာမ မလံုေလာက္တဲ့အတြက္ ရန္ကုန္က ဆရာဆရာမေတြလည္း သြားၾကရတာပါပဲ။

ဒီေနရာမွာ ျပႆနာကေတာ့ မိသားစုရွိတဲ့ အိမ္ေထာင္ရွိတဲ့ ဆရာဆရာမေတြပါပဲ။ တကၠသိုလ္က ဆရာဆရာမ ေတြဟာ ၀န္ထမ္းလစာနဲ႔ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပၾကပါဘူး။ ျပီးေတာ့ အိမ္ေထာင္ဘက္ေတြကလည္း ၀န္ထမ္းပဲ ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ ပိုဆိုးပါတယ္။ အဲဒီအျပင္ သားသမီးေတြရဲ႕ ေက်ာင္းအေျပာင္းအေရႊ႕ေၾကာင့္ ပညာေရး မတည္ျငိမ္ ရတဲ့ ျပႆနာနဲ႔ အတူ အိမ္ေထာင္ဘက္က အစိုးရ၀န္ထမ္းျဖစ္ျပီး ၀န္ၾကီးဌာန မတူတဲ့အခါမွာလည္း နယ္ကို အတူ ေျပာင္းခြင့္မရပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ မိသားစု တကြဲတျပား ေနရတဲ့အတြက္ တျခား ေဘးထြက္ ျပႆနာေတြကို လည္း ၾကံဳၾကရပါေသးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ နယ္ေျပာင္းမိန္႔ ရၾကတဲ့အခါေတြမွာ အခက္အခဲေပါင္းစံုကို ရင္ဆိုင္ျပီး ေျပာင္းၾကရပါတယ္။ အဲဒီအျပင္ နယ္ေျပာင္းရတဲ့ ဆရာဆရာမေတြအတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက ဘယ္လို ေထာက္ပံ့ေငြကိုမွလည္း စီစဥ္မေပးပါဘူး။ ေျပာင္းေရႊ႕ရတဲ့ ဆရာဆရာမေတြအေနနဲ႔ ခရီးစရိတ္ကို ေတာင္ အဆင့္ဆင့္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ျပီးေတာင္းမွ တကယ္ ကုန္က်ထားတာရဲ႕ သံုးပံု တစ္ပံုေလာက္ကိုပဲ ျပန္ရၾကတာပါ။ ပိုဆိုးတာကေတာ့ နယ္တကၠသိုလ္တခ်ိဳ႕မွာ ေက်ာင္း အာဏာပိုင္ေတြက အဲဒီ ေျပာင္းေရႊ႕လာ ရတဲ့ ၀န္ထမ္းအတြက္ ေနဖို႔ အိမ္ယာ စီစဥ္ မေပးတာမ်ိဳးပါ။ အဲဒီအခါမွာ လစာနည္းရတဲ့အထဲ ေျပာင္းေရႊ႕ရတဲ့ အတြက္ ကုန္က်ရတဲ့ ခရီးစရိတ္ ေနစရိတ္ စားစရိတ္ေတြဟာ ဆရာဆရာမေတြအတြက္ေတာ့ အက်ပ္အတည္း ျပႆနာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာဆရာမေတြဟာ အေပၚမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ အေထြေထြ ျပႆနာေတြေၾကာင့္မို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရတဲ့ တကၠသိုလ္ အသစ္္ ေဒသအသစ္မွာ ေျခာက္လေလာက္ ၾကာတဲ့အထိ ေနေရး ထိုင္ေရးနဲ႔ ဘ၀ ရပ္တည္ေရးေတြမွာ မတည္မျငိမ္ နဲ႔ အခက္အခဲ ၾကံဳၾကရပါတယ္။ ၂၀၀၄-၂၀၀၅ ပညာသင္ႏွစ္တုန္းကဆုိရင္ ထား၀ယ္တကၠသိုလ္၊ စစ္ေတြတကၠသိုလ္၊ ကေလး ေကာလိပ္လို ေက်ာင္းေတြကို ေရာက္သြားတဲ့ နည္းျပဆရာ ဆရာမတခ်ိဳ႕ဟာ မနက္စာကို ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ရတဲ့ အေျခေနထိ ျဖစ္ခဲ့ၾကရဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆန္တစ္ျပည္ ၄၅၀က်ပ္၊ ဆီ ၁ပိႆာ ၁၂၀၀က်ပ္ ရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ နည္းျပဆရာ(Tutor, Demonstrator) လစာက ၅၅၀၀က်ပ္ပဲ ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလွည့္က် နယ္ေျပာင္း တာ၀န္ထမ္းရတဲ့ ကိစၥဟာ တကၠသိုလ္ ပညာေရးေလာက ထဲ မွာ ေတာ့ ဆရာဆရာမေတြအတြက္ အက်ပ္အတည္း ျပႆနာတစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ ေစတနာနည္းပါးမႈေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ ပညာေရးထဲမွာ ဆရာ ဆရာမ ေတြရဲ႕ အေနအထားဟာ တန္ဖိုး က်ဆင္းေနရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ ဆရာမ အမ်ားစုဟာ က်ဴရွင္ ျပတဲ့ အလုပ္လို အပိုအလုပ္ေတြ အေပၚမွီျပီး ရပ္တည္ၾကရပါတယ္။ အဲဒီအခါ သံုးႏွစ္ တစ္ၾကိမ္ နယ္ထြက္ရတဲ့ စနစ္က ဆရာ ဆရာမေတြအတြက္ က်ဴရွင္ျပတဲ့ အလုပ္ကို အမ်ားၾကီး ေႏွာင့္ေႏွး ထိခိုက္သြားေစပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ နယ္ခံ ဆရာဆရာမေတြက က်ဴရွင္လုပ္ငန္းမွ အမာခံအျဖစ္ ရွိျပီးသား ျဖစ္တာမို႔ အသစ္ေရာက္လာရတဲ့ ဆရာဆရာမဟာ က်ဴရွင္ျပဖို႔လည္း အလြယ္တကူ အဆင္မေျပႏို္င္ျပန္ပါဘူး။ အဲဒီအခါ နယ္ေျပာင္းရတဲ့ ဆရာဆရာမဟာ စား၀တ္ေနေရး က်ပ္တည္းလာပါတယ္။ အဲဒီ အက်ပ္အတည္းေၾကာင့္ ဆရာဆရာမေတြရဲ႔ အလုပ္ထဲမွာ အာရံုစိုက္ႏိုင္မႈပါ ေလ်ာ့က်လာပါတယ္။ ဒီိလိုနဲ႔ အဲဒီ ဆရာ ဆရာမ အမ်ားစုဟာ အလုပ္ခြင္ထဲမွာ မေပ်ာ္ေတာ့ဘဲ ျပန္ေျပာင္းေရႊ႔ခြင့္ကိုပဲ ေမွ်ာ္ျပီး အလုပ္ထဲမွာ တာ၀န္ ေပါ့ေလ်ာ့ လာၾကပါတယ္။

ေနာက္ျပႆနာတစ္မ်ိဳးကေတာ့ နယ္ေျပာင္းမိန္႔က်ေပမယ့္ မိသားစုအေရးနဲ႔ တျခား စီးပြားေရးလုပ္ငန္း ေတြ ေၾကာင့္ နာမည္သာ နယ္ေျပာင္းျပီး လူကေတာ့ ရွိရင္းစြဲ ျမိဳ႕မွာပဲ ေနက်န္ခဲ့တဲ့ အၾကံအဖန္ ဆရာ ဆရာမ တခ်ိဳ႕ ရဲ႕ ျပႆနာပါပဲ။ အဲဒီ ဆရာ ဆရာမမ်ိဳးဟာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ ပါေမာကၡလို ပါေမာကၡခ်ဳပ္လို ေမာ္ကြန္းထိန္းလို အထက္အရာရွိေတြကို လာဘ္ထိုး အပိုင္ေပါင္းျပီး နယ္ကို ရုပ္ျပသေဘာမ်ိဳး လာျပတာပဲ လုပ္ပါတယ္။ သူ ေျပာင္းေရႊ႕မိန္႔ က်တဲ့ ေက်ာင္းမွာ ဘာတာ၀န္ကိုမွ တိတိက်က် မယူဘဲ ေနပါတယ္။ သူယူရမယ့္ တာ၀န္ေတြကို က်န္တဲ့ ၀န္ထမ္းေတြကပဲ မွ်ျပီး ယူေပးၾကရပါတယ္။ အဲလို ဆရာ ဆရာမမ်ိဳးေတြအေနနဲ႔ ဘ၀တူ ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ မႏွစ္ျမိဳ႕ျခင္းကို ခံၾကရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီလို တရားမွ်တမႈမရွိတဲ့ ျပႆနာမ်ိဳးေတြေၾကာင့္ ဆရာ ဆရာမအခ်င္းခ်င္း စိတ္၀မ္းကြဲျပီး တာ၀န္ေတြကို ေရွာင္ဖယ္ ေပါ့ေလ်ာ့လာၾကတာမ်ိဳးေတြ ရွိလာပါတယ္။ အဲဒီအခါ ေဘးထြက္ ဆိုးက်ိဳးအေနနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ပညာသင္ၾကားေရးကို ထိခိုက္လာတာပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ သံုးႏွစ္တခါ အလွည့္က် နယ္ထြက္ရတဲ့ စနစ္ဟာ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ ေကာင္းတဲ့အက်ိဳး မရလွဘူးလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ နယ္ေျပာင္းရတဲ့ ဆရာ ဆရာမဟာ နယ္တစ္နယ္မွာလည္း သံုးႏွစ္သာ ေနရတာမို႔ အဲဒီ ေဒသ အတြက္ ေကာင္းရာ ေကာင္းေၾကာင္းကိုလည္း ႏွစ္ျမွဳပ္ျပီး မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ နယ္ပယ္ ဗဟုသုတေတာင္မွ အစံု မရခင္ ျပန္ ေျပာင္းရတာမို႔လို႔ အဲဒီေဒသနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သံေယာဇဥ္ေတြ ေစတနာေတြရွိဖို႔ အခြင့္အလမ္း ကလည္း နည္းလွတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာဆရာမေတြဟာ ဘာသာစကား နဲ႔ ဓေလ့ထံုးစံေတြ ကြဲျပားတဲ့ တိုင္းရင္းသားေဒသေတြကို ေရာက္သြားတဲ့အခါေတြမွာ နယ္ခံတိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ဘာသာစကားေတြ အေလ့အထေတြအေပၚ ရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္ဖို႔ နားလည္ဖို႔ အခ်ိန္ယူၾကရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ဲ့ အဆင္ေျပလို႔မွ မၾကာခင္ မွာပဲ ျပန္ ေျပာင္းေရႊ႕ရျပန္တာမို႔ ပညာသင္ၾကားေရးမွာ ဒါကလည္း ျပႆနာတစ္ခု ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာဆရာမေတြ နယ္ေျပာင္းေရႊ႕ တာ၀န္ ထမ္းၾကရတဲ့ အမိန္႔ဟာလည္း တကၠသိုလ္ပညာေရးစနစ္ထဲမွာ အက်ပ္အတည္း တစ္မ်ိဳးပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာရတာပါ။

တကၠသိုလ္ပညာေရးကို အဆင့္အတန္းမီေအာင္ လုပ္မယ္လို႔ တကယ္စဥ္းစားတဲ့ အစိုးရ ဆိုတာဟာ ၀န္ထမ္း ေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးနဲ႔ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ဘက္ေပါင္းစံုကေန စနစ္တက် ကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္းေပး ၾကရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာဆရာမေတြဟာ ပညာေရးစနစ္တစ္ခုအတြက္ အေရးပါလွတဲ့ မ႑ိဳင္တစ္ခုပဲ ျဖစ္တာမို႔ ဆရာ ဆရာမေတြရဲ႕ ရသင့္ရထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးျခင္းဟာ ပညာေရးစနစ္ၾကီးကို တဘက္ တလမ္းက ပံ့ပိုးေပးတာနဲ႕ အတူတူပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေမျငိမ္း။
၂၀၀၆။