ျပီးခဲ့တဲ့ တပတ္မွာ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရး ဆံုးရႈံးမႈေတြကို ေတာင္းဆိုတာ ေၾကာင့္ အာဏာပိုင္နဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြၾကား ပဋိပကၡျဖစ္ရတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ ပညာေရးေလာကမွာ အထင္အရွား ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ၇ဇူလိုင္ အေရးအခင္းနဲ႔ ကိုးရီးယားႏုိင္ငံ မွာ ၁၉၈၀ တုန္းက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အဓိကရုဏ္း ျပႆနာ ေတြကို တင္ျပခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံကေတာ့ အဲသည္ ၁၉၆၂ ဇူလိုင္၇ရက္ေန႔ကစျပီး ဒီေန႔ထက္ထိေအာင္ ေက်ာင္းသားဆိုင္ရာ အခြင့္အေရးေတြ မရေသးတဲ့အျပင္ ပညာရွင္ေတြအတြက္လည္း လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ ထိုက္တန္တဲ့ ေနရာဌာနေတြ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ေတြ မရေသးပါဘူး။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္တဲ့သူေတြ ပညာေတာ္သင္ဆု ခံစားရတာမ်ိဳးေတြ ရွိခဲ့ေပမဲ့ ပညာသင္ျပီးလို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက မိခင္ဌာနကို ျပန္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ အဲဒီပညာရွင္ေတြဟာ သူတို႔တတ္ကၽြမ္းလာတဲ့ပညာကို ေသေသခ်ာခ်ာ အသံုးခ်ခြင့္ ျဖန္႔ေ၀ခြင့္မရတာေတြကို ၾကံဳၾကရပါတယ္။ ပညာရွင္ေတြ သင္ယူေလ့လာခဲ့တဲ့ ပညာေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အသံုးခ်စရာေနရာမရွိျဖစ္ေနသလို အဲဒီပညာေတြကို ျဖန္႔ေ၀ဖို႔အတြက္ လိုအပ္သမွ်ေတြကိုလည္း အာဏာပိုင္ေတြဘက္က ျဖည့္ဆီးေပးတာမ်ိဳး မရွိပါဘူး။ ပညာရွင္ေတြဟာ ေခ်ာင္ထိုးခံရသလို ျဖစ္ေနရပါတယ္။ ဒါဟာ ပညာရွင္ အမ်ားစုၾကီး ျပည္ပႏိုင္ငံေတြဆီ ထြက္လာၾကျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းတခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံကေတာ့ ပညာေရးကို အေသအခ်ာ ထူေထာင္ေနတာမို႔ ၁၉၇၀ခုႏွစ္ေတြကတည္းက အေမရိကန္ႏိုင္ငံတ၀ွမ္းက ဟားဗတ္တကၠသိုလ္၊ ေကာနဲလ္ တကၠသိုလ္၊ ဘာကေလ တကၠသိုလ္၊ ကိုလံဘီယာ တကၠသိုလ္၊ အီလီႏြိဳက္တကၠသိုလ္လို ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ တကၠသိုလ္ၾကီးေတြမွာ ပညာသင္ဖို႔ ပညာေတာ္သင္ေတြ ရာနဲ႔ခ်ီျပီး ေစလႊတ္သင္ၾကားေစခဲ့တာပါ။ ပညာေတာ္သင္ အစီအစဥ္ တသုတ္ တသုတ္ကို လူ၃၀၀ေက်ာ္အထိ ေစလႊတ္တာပါ။ အဲလိုပဲ ကေနဒါႏိုင္ငံ တရုတ္ႏိုင္ငံ နဲ႔ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံေတြကိုလည္း ပညာေတာ္သင္ေတြ အေျမာက္အမ်ား ေစလႊတ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ ပညာရွင္ေတြရဲ႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး အေျဖရွာၾကတဲ့ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ ဖိုရမ္ေတြကိုလည္း ေတာင္ကိုရီးယားက ပညာရွင္ေတြ ပါ၀င္တက္ေရာက္ ေဆြးေႏြးခြင့္ ရၾကပါတယ္။
အဲလို ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ ရင္ေပါင္တန္းေဆြးေႏြးခြင့္ေတြ ရတဲ့အတြက္ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ိဳးေက်းဇူးကေတာ့ အဲဒီပညာရွင္ေတြဟာ သူတို႔ရလာတဲ့ အသိပညာ ဗဟုသုတေတြကို ကိုယ့္ႏိုင္ငံပညာေရးအတြက္ ျပန္ျပီး ျဖန္႔ေ၀ အသံုးခ်ႏို္င္တာမို႔ ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံဟာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အတြင္းမွာ စံမီသိပၸံနဲ႔ နည္းပညာ ဆိုင္ရာ တီထြင္ထုတ္လုပ္မႈေတြနဲ႔အတူ အဘက္ဘက္ကတိုးတက္ေနတဲ့ စံမီႏို္င္ငံအျဖစ္ကို ေရာက္ရွိလာတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကမၻာ့ပညာေခတ္၊ နည္းပညာေခတ္မွာ ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံဟာ ပညာေရးနဲ႔ သိပၸံနည္းပညာကို အားျပဳျပီးေတာ့ ပညာရွင္ေတြရဲ႔ အၾကံဥာဏ္ေတြကိုအသံုးခ်ျပီး ႏိုင္ငံကို ၾကိဳးပမ္းတည္ေဆာက္ေနတာမို႔လို႔ လည္း ပညာကို အေျခခံျပီး ဆင့္ပြားသြားတဲ့ စီးပြားေရး အဆင့္အတန္း လူမႈေရး အဆင့္အတန္းေတြမွာပါ တိုးတက္ဖြံ႔ျဖိဳးလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာကေတာ့ ရာထူးအေနအထား ျမင့္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တဲ့ ပါေမာကၡေတြေတာင္ အေတာ္မ်ားမ်ားက ႏို္င္ငံတကာ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ပညာေတာ္သင္ အစီအစဥ္ ေတြ၊ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ မတက္ဖူးၾကပါဘူး။ ပညာေရး၀န္ထမ္းေတြဟာ ေက်ာင္းေတြမွာ သင္ၾကားေရးေတြ စာေမးပြဲလုပ္ငန္းစဥ္ေတြနဲ႔သာ အခ်ိန္ကုန္ပင္ပမ္းေနၾကရတာမို႔ ေက်ာင္းအလိုက္ ဌာနဆိုင္ရာအလိုက္ စာတမ္းဖတ္ပြဲေတြေတာင္ ပံုမွန္မလုပ္ႏို္င္ၾကပါဘူး။ အဲဒီအခါ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္ထိေအာင္ အျမင္က်ယ္ေျပာတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳ ဗဟုသုတကိုလည္း စိတ္မ၀င္စားၾကေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီအခါ ျမန္မာႏို္င္ငံက ပညာရွင္ေတြဟာ ကမၻာ့အဆင့္မီ ပညာရွင္ေတြရဲ႔ တန္ဖိုးနဲ႔ ရသင့္ရထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြကိုေတာင္ မေတာင္းဆိုၾက ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီအျပင္ ကိုယ္ရသင့္တဲ့ အခြင့္အေရးကို ေတာင္းဆိုၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုေတာင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အာဏာပိုင္ေတြအလိုက် ဟန္႔တားတာေတြ၊ တင္းတင္းမာမာ ခ်ဳပ္ကိုင္တာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္လာပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ရသင့္တဲ့ အခြင့္အေရးက်ေတာ့ သာမန္ အခြင့္အေရးေလးေတြေလာက္ကိုေတာင္ ပညာေရးအာဏာပိုင္ေတြဘက္က ျဖည့္ဆည္းေပးတာ၊ လိုက္ေလ်ာတာမ်ိဳး မရွိပါဘူး။ ပိုဆိုးတာက ဆရာဆရာမၾကီးေတြက ႏိုင္ငံအာဏာပိုင္ မတရားအစိုးရအလိုက် တေသြမတိမ္း လုပ္ေပးေနတဲ့ ျပႆနာပါပဲ။ ကိုယ့္ေက်ာင္းသား ေတြအတြက္ ကမၻာ့အဆင့္မီ ပညာေရးကို ရေအာင္ ဆရာဆရာမေတြကေတာင္ ဦးေဆာင္ ေတာင္းယူ ဖန္တီးေပးသင့္တာပါ။ ခုကေတာ့ အေျခခံပညာေရးကေနစလို႔ ပါရဂူတန္းေတြအထိ အရည္အခ်င္း မျပည့္မီဘဲ အတန္းတင္တာမ်ိဳး ဘြဲ႔ေပးတာမ်ိဳးေတြ လုပ္ေပးေနတာဟာ သမိုင္းပါရဂူ ဆရာၾကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းစကားနဲ႔ေျပာရရင္ အဆိပ္ပင္ ေရေလာင္း ေနတဲ့ ကိစၥေတြပါပဲ။
ႏိုင္ငံတကာမွာကေတာ့ ပညာေရးပညာရွင္ဆိုတာဟာ ေခတ္မီေနတဲ့ ကမၻာနဲ႔ အညီ ရင္ေပါင္တန္းလိုက္ႏို္င္တဲ့၊ ႏိုင္ငံတကာအေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ မစိမ္းတဲ့သူေတြပါ။ ပညာရွင္ေတြဟာ ကိုယ့္နယ္ပယ္ ကိုယ့္ပညာရပ္ေတြမွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ အျပည့္ရရသလို ကိုယ့္ေက်ာင္းသားရဲ႔ ကံၾကမၼာကိုလည္း အျပည့္အ၀ ဖန္တီးေပးႏိုင္ၾကပါတယ္။ ပညာရွင္ ေတြအေနနဲ႔ စာသင္ၾကားေရးနဲ႔ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ သုေတသန လုပ္ငန္းေတြကို အေျခအေန အခ်ိန္ခါအရေရာ ေငြေၾကးအရပါ တြဲဖက္ လုပ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပညာရွင္ေတြရဲ႕ ပညာရပ္ပိုင္း ဆိုင္ရာကိုပါ အစဥ္အျမဲ တိုးတက္ေနေစႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာ ပညာရွင္ေတြ ရရမယ့္ ပံုမွန္ အခြင့္အေရးျဖစ္သလို ပညာရပ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္ ေနတဲ့ သူတိုင္း ရႏိုင္တဲ့ ရရမယ့္ အခြင့္အေရးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံဟာ ပညာရွင္ေတြ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ ပညာေရး စနစ္ၾကီးထဲမွာမွ ရသင့္ရထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြ ဆံုးရႈံးေနတယ္ဆိုရင္၊ အရည္အေသြးေတြကို အဖ်က္ဆီးခံေနရတယ္ဆိုရင္ အဲဒီႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ ဘယ္လိုမွ တိုးတက္ဖြံ႔ျဖိဳး မလာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ေခတ္တေခတ္ကို ေကာင္းေအာင္ ျပဳျပင္ရမယ့္တာ၀န္ရွိတဲ့ ပညာရွင္ေတြ ေက်ာင္းသားေတြကသာ ေခတ္ရဲ႕ အေျပာင္းအလဲကို ဦးေဆာင္ၾက ရတယ္ဆိုတာ တရုတ္ႏို္င္ငံ ကိုရီးယားႏိုင္ငံေတြက အနီးဆံုး သက္ေသေတြပါပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း ၇ဇူလိုင္က သက္ေသပါပဲ။ ၈ေလးလုံး အေရး ေတာ္ပံုၾကီးက သက္ေသပါပဲ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ပညာရွင္ဆရာ ဆရာမၾကီးေတြ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြဟာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအနာဂတ္အတြက္လို႔ ေမွ်ာ္ရည္ျပီး မိမိတို႔ ရသင့္ရထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြကို ေတာင္းဆို အရယူသင့္ျပီျဖစ္ပါတယ္္။
ေမျငိမ္း(၂၀၀၇)
No comments:
Post a Comment