ျမန္မာႏို္င္ငံမွာက လက္ရွိအေျခေနထိ အဘက္ဘက္က လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ အမ်ားၾကီး ဆံုးရႈံးေနၾကရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ပညာေရွ႕သြားစနစ္လႊမ္းမိုးေနတဲ့ မ်က္ေမွာက္ ေခတ္မွာ ႏို္င္ငံတႏို္င္ငံဟာ ပညာေရးမွာ စဥ္းစားေတြးေခၚမႈ၊ ေလ့လာသင္ၾကားမႈေတြ လြတ္လပ္မွပဲ ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ႔ ဥာဏ္ပညာက ဦးေဆာင္တဲ့ ႏို္င္ငံသားေတြကိုသံုးျပီး တကယ္တမ္း ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္တဲ့ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ႏို္င္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာႏို္င္ငံပညာေရးစနစ္ထဲမွာ ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ကို ႏို္င္ငံအာဏာပိုင္ေတြက ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာမ်ိဳး ကေတာ့ ၁၉၄၉ကေန ၁၉၇၆ထိ တရုတ္ႏိုင္ငံမွာ ၾသဇာၾကီးမားခဲ့တဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဥကၠဌ ေမာ္စီတုန္း လက္ထက္တုန္းက အုပ္ခ်ဳပ္ပံုနဲ႔ တူေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ တရုတ္ႏို္င္ငံမွာက ၁၉၄၉ေနာက္ပိုင္းကာလမွာ ပညာေရးစနစ္နဲ႔ ပညာရွင္ေတြကို အလြန္အမင္း ခ်ဳပ္ကိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းပညာေရးထဲမွာ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ ကို သင္ၾကား ပို႔ခ်ေစျပီးေတာ့ ပညာရွင္ေတြဟာလည္း အစိုးရကို ေ၀ဖန္ခြင့္ လံုး၀ မရွိပါဘူး။ အဲဒီအျပင္ ပညာေရးမွာ အေနာက္တိုင္းက စီးဆင္းလာတဲ့ အေတြးအေခၚေတြ ပညာရပ္ေတြကို လံုး၀မသင္ရလို႔ တားျမစ္ပါတယ္။ အစိုးရက ထုတ္ျပန္ထားတဲ့ အမိန္႔ကို ခ်ိဳးေဖာက္ခဲ့ရင္ အနည္းဆံုး ရဲဘက္စခန္းေတြ ပို႔ပစ္ရာကေန၊ အမ်ားဆံုး ေသဒဏ္ေပးတဲ့အထိ စီရင္ ပစ္တာပါ။
၁၉၆၀ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာေတာ့ တိုးတက္တဲ့အျမင္ရွိတဲ့ ပညာရွင္ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသား ေတြ ပူးေပါင္းမိျပီး ပညာေရးစနစ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးနဲ႔ ပညာေရး လြတ္လပ္ခြင့္အတြက္ ေတာ္လွန္ေရးဆန္ဆန္ လုပ္လာၾက ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၁၉၆၀ကေန ၁၉၇၀ေနာက္ပိုင္း ကာလေတြဟာ တရုတ္ႏို္င္ငံရဲ႕ 'ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရး' ကာလပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။
တရုတ္ႏို္င္ငံဟာ ၁၉၈၀ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ‘တိန္ေရွာင္ဖိန္’ ဦးေဆာင္တဲ့ အစိုးရက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းကို အာဏာရွင္ဆန္ဆန္ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားေပမဲ့ ပညာေရးဆိုင္ရာမွာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ မသိမသာ လုပ္လာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၈၉ တီအန္မင္ရင္ျပင္မွာ ေက်ာင္းသားေတြက ဒီမိုကေရစီ ေတာင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ ပစ္ခတ္ ႏွိမ္နင္းပါေသးတယ္။ အဲလို အာဏာကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားေပမဲ့ တရုတ္အစိုးရဟာ သူ႔ႏိုင္ငံ အျမန္ဆံုး တိုးတက္ဖို႔အတြက္ ပညာေရးကသာ ဦးေဆာင္ရမယ္လို႔ေတာ့ သိတဲ့အတြက္ ပညာေရးစနစ္ ကို အထိုက္အေလ်ာက္ လြတ္လပ္ခြင့္ေပးလာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အရင္က ပိတ္ပင္ထားခဲ့တဲ့ အေနာက္တိုင္းက နည္းပညာေတြနဲ႔ အေတြးအေခၚတခ်ိဳ႕ကို လက္ခံလာသလို အေနာက္တိုင္းက ပညာရွင္ေတြကို ေခၚယူျပီး ပညာေရးထဲမွာ ခန္႔ထား အသံုးခ်တာမ်ိဳးေတြနဲ႔ ပညာေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ႏို္င္ငံျခားပညာေတာ္သင္ ေစလႊတ္တာေတြ လုပ္လာပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ လက္ရွိ မ်က္ေမွာက္ကာလမွာေတာ့ တရုတ္ျပည္က ေက်ာင္းသားေတြဟာ ႏိုင္ငံတကာကို လက္လွမ္း မီႏိုင္တဲ့ စံမီပညာေရးနဲ႔ အလွမ္းမေ၀းဘူးလို႔ ဆိုႏို္င္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအေနနဲ႔ အစိုးရရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေ၀ဖန္ခြင့္မ်ိဳး မရွိေသးေပမဲ့၊ ပညာေရးထဲမွာေတ့ာ လြတ္လပ္မႈ အေတာ္ရွိလာျပီလို႔ ဆိုႏိုင္ ပါတယ္။ ခုဆိုရင္ လက္ရွိ အေမရိကန္ႏိုင္ငံေရာက္ ပညာေတာ္သင္ ႏိုင္ငံျခားသား ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ တရုတ္ႏိုင္ငံက လာတက္တဲ့ ေက်ာင္းသားက အမ်ားဆံုးလို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီအျပင္ စာသင္ခန္းမွာလည္း ေခတ္မီသင္ၾကားနည္းစနစ္ေတြသံုးဖို႔ ဆရာဆရာမေတြကို ေသခ်ာ ေလ့က်င့္ေပးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏွစ္၂၀ အတြင္းမွာပဲ တရုတ္ႏို္င္ငံဟာ ပညာေရးတိုးတက္တာေၾကာင့္ ဘက္ေပါင္းစံုမွာပါ လိုက္ျပီး တိုးတက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာႏို္င္ငံမွာကေတာ့ ပညာေရးသင္ရိုးေတြကို ခ်ဳပ္ကိုင္ရံုသာမက ပညာရွင္ ဆရာဆရာမေတြရဲ႕ သင္ၾကား ေရးကိုပါ အာဏာနဲ႔ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ကန္႔သတ္ ထားတာပါ။ သင္ခန္းစာနဲ႔ဆက္ႏြယ္ျပီး သိသင့္ သိထိုက္တာေတြကိုေတာင္ မေျပာရဘူးလို႔ တရား၀င္ တားျမစ္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ တြံေတးျမိဳ႔က က်ဴရွင္ဆရာ ဦးေအာင္ေဖဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း ေဟာေျပာမႈနဲ႔ ဖမ္းျပီး ေထာင္ခ်ခံထားရတာ ဒီေန႔ထက္ထိ ပါပဲ။ အဲဒီလိုပဲ ၂၀၀၀ခုႏွစ္တုန္းကလည္း ရန္ကုန္ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္ ျမန္မာစာဌာနက ဆရာဦးေဌး၀င္းဟာ စာသင္ခန္းမွာ သင္ခန္းစာနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ျပီး သင္ရာမွာ အစိုးရကို ထိပါးပုတ္ခတ္တယ္ဆိုျပီးေတာ့ အဖမ္းဆီးခံရျပီး ေထာင္ ၇ႏွစ္ က်ခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဆရာဦးေဌး၀င္းက
“က်ေနာ္က အေထြေထြျမန္မာစာကို သင္ရင္းနဲ႔ ဗဟုသုတအေနနဲ႔ အဲဒီႏွစ္မွာ ေထာင္စုႏွစ္အတြင္း အေတာ္ဆံုး လူေရြးတယ္ဆိုတဲ့ တိုင္းမဂၢဇင္းက သတင္းေလးကို ေျပာျပရင္း ျမန္မာျပည္မွာ အေတာ္ဆံုးပုဂၢဳိလ္ေရြးရင္ ဆရာကေတာ့ ဦးဥတၱမကိုေရြးမယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ေရြးမယ္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေရြးမယ္လို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ေျပာပါတယ္၊ တကယ္လို႔ အဆိုးဆံုးကို ေရြးမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာႏို္င္ငံကို အဆင္းရဲဆံုးႏိုင္ငံျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့တဲ့ ဦးေန၀င္း ေပါ့ကြာ..လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဘာလို႔ ဒီလိုေျပာရလဲဆိုေတာ့ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းေတြမွာက လြတ္လပ္စြာေတြးေတာခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာေျပာဆိုခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ေတြမရွိေတာ့ ကေလးေတြက ဘာမွမသိ နားမလည္ျဖစ္ေနတာ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ဆရာဆရာမေတြမွာ သမိုင္းအမွန္ေတြကို သိေအာင္ေျပာျပဖို႔ တာ၀န္ရွိတယ္လို႔ က်ေနာ္ယံုၾကည္ လို႔ ေျပာရတာပဲ”..
လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ ျမန္မာႏို္င္ငံမွာ ခုလို ပညာသင္ၾကားေရးဆိုင္ရာ လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ ဆံုးရႈံးေနသေရြ႕ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အသိပညာေတြ အပိတ္အဆို႔ခံေနရဦးမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို အသိပညာေတြ ဆံုးရႈံုးေနတဲ့ ႏို္င္ငံဟာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ဒီမိုကေရစီႏို္င္ငံအျဖစ္ ပံုေပၚလာႏို္င္ဦးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေမျငိမ္း(၂၀၀၇)
No comments:
Post a Comment