Saturday, December 1, 2007

စစ္အစိုးရနဲ႔ ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္

ပညာေရးအဆင့္အတန္း အမွန္တကယ္္ ျမင့္မားဖို႔ဆိုရင္ ဘယ္ႏို္င္ငံမွာမဆို ပညာေရးစနစ္ဟာ အဖြဲ႔အစည္းေတြ အယူ၀ါဒေတြရဲ႕ေအာက္မွာမရွိရဘဲ လြတ္လပ္စြာ ျဖစ္တည္ ေနရမယ္လို႔ ႏိုင္ငံတကာပညာေရးပညာရွင္ေတြက သေဘာတူ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။ လြတ္လပ္တဲ့ ပညာေရး ဆိုတာမွာလည္း ေက်ာင္းပညာေရးဟာ ေက်ာင္းသားမိဘေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ စိတ္ၾကိဳက္ေရြးခ်ယ္သင္ၾကားခြင့္ ရွိရပါတယ္။ အဲဒီအျပင္ လိုအပ္တဲ့ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်က္အလက္နဲ႔ျပည့္စံုရင္ ဘယ္သူမဆို ေက်ာင္း တည္ေထာင္ခြင့္လည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ရွိတဲ့ ႏို္င္ငံေတြမွာ ေက်ာင္းေတြ အျပိဳင္အဆိုင္ တည္ေထာင္ရာ ကေန ပညာေရးအဆင့္အတန္းေတြ စနစ္ေတြကိုလည္း ေကာင္းသထက္ေကာင္းေအာင္ အျပိဳင္အဆိုင္ အားထုတ္လာၾကတာ ျဖစ္ပါ တယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံကေတာ့ ၁၉၆၄ခုႏွစ္ကစျပီး ပုဂၢလိကေက်ာင္းေတြကို ျပည္သူပိုင္သိမ္းပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး ခုခ်ိန္ထိ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းပညာေရး မရွိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီအျပင္ ကိုယ္ေနတဲ့ ျမိဳနယ္ကို ေက်ာ္ျပီး ေက်ာင္းထားခြင့္မရွိဘူးလို႔ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ေက်ာင္းေရြးထားခ်င္ရင္ လာဘ္ထိုးရပါတယ္။ အစိုးရေက်ာင္းေတြဟာလည္း အာဏာပိုင္ေတြရဲ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ ရွိေနတာမို႔ လြတ္လပ္တဲ့ ပညာေရး အေျခေနမ်ိဳး မရွိပါဘူး။ အဲဒီလို ေက်ာင္းေရြးခ်ယ္ခြင့္မွာ မလြတ္လပ္ရံုမက ေက်ာင္းသင္ရိုး ျပဌာန္းစာ ေတြမွာလည္း လြတ္လပ္ခြင့္ လံုး၀ မရွိတာေတြ႔ရပါတယ္။

သင္ရိုးလြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျပာရရင္ တႏို္င္ငံလံုးရဲ သင္ရိုးေတြဟာ အတန္းအလိုက္ အတူတူပဲ ျဖစ္တဲ့အျပင္၊ ေဒသအလိုက္ လိုအပ္သလို ျဖည့္စြက္ သင္ၾကားတဲ့ သင္ရိုးဆိုတာမ်ိဳးလည္း မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တေက်ာင္းနဲ႔တေက်ာင္း သူ႔ထက္ငါ ေကာင္းေအာင္ အျပိဳင္အဆိုင္ သင္ၾကားၾကတာမ်ိဳးလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ပိုဆိုးတာ ကေတာ့ ျပီးခဲ့တဲ့တပတ္က တင္ျပခဲ့သလိုပဲ အုပ္ခ်ဳပ္သူအာဏာပိုင္ေတြက သင္ရိုး သတ္မွတ္ခ်က္ အထိ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ေနတာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာႏို္င္ငံရဲ စစ္အစိုးရဟာ ေက်ာင္းပညာေရးမွာ အေျခခံေက်ာင္းေတြကစျပီး ပါရဂူတန္းေတြထိေအာင္ သင္ရိုးေရးဆြဲရာေတြမွာ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာ့ႏို္င္ငံေရးအေျခအေနနဲ႔ ပတ္သက္ေလ့ရွိတဲ့ ျမန္မာစာဘာသာရပ္နဲ႔ လူမႈေရး ဘာသာရပ္ေတြမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ- ျမန္မာစာ ဘာသာရပ္မွာ ဗမာလူမ်ိဳးေတြရဲ႔ စာေပယဥ္ေက်းမႈအႏုပညာ ဓေလ့ထံုးစံေတြကိုသာ အေျခခံမူလတန္းကေန အထက္တန္းေရာက္တဲ့အထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ အေလးေပးသင္သြားျပီး တျခားလူမ်ိဳးစုေတြရဲ႔ ဘာသာစကား ယဥ္ေက်းမႈအႏုပညာဓေလ့ထံုးစံေတြကိုေတာ့ သင္ရိုးမွာ မထည့္ပါဘူး။

အဲဒီလိုပဲ သမိုင္းဆိုင္ရာသင္ရိုးေတြမွာလည္း လက္ေတြ႔ေလာကမွာ အသံုးခ်မရတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းတခ်ိဳနဲ႔ ျမန္မာဘုရင္အဆက္ဆက္ နယ္ပယ္ခ်ဲ႔ထြင္ရင္း ျဖစ္ၾကတဲ့ စစ္ပြဲေတြကိုသာ အသားေပး ျပဌာန္းတာ ေတြ႔ရ ပါတယ္။ လူမ်ိဳးေရး ဘာသာေရး အာဃာတ လႊမ္းမိုးျပီး ႏိုင္ငံေရးအရ သူတို႔လိုအပ္သလို ၀ါဒျဖန္႔တဲ့ ရႈေထာင့္ေတြဘက္က ေန လိုရာဆြဲေရးသားတဲ့ သင္ခန္းစာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာေျပာရရင္ ထိုင္းႏိုင္ငံနဲ႔ ျမန္မာႏို္င္ငံရဲ႕ ျပႆနာကို သီးျခားျပဌာန္းစာအုပ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတာမ်ိဳးပါ၊ ဒါဟာ စာသင္သားေတြကို ႏိုင္ငံေရးမိႈင္းတိုက္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သမိုင္းေၾကာင္းထဲက သင္ခန္းစာ ယူစရာ အမွားေတြကို ေ၀ဖန္ပိုင္းျခား တတ္ေအာင္၊ ဆင္ျခင္သံုးသပ္တတ္ေအာင္ သင္ၾကားေပးတာမ်ိဳး လံုး၀မရွိပါဘူး။

ဒီလိုပဲ ပထ၀ီ၀င္ဘာသာရပ္မွာဆိုလည္း ၁၉၆၄တုန္းက အတည္ျပဳခဲ့တဲ့ ျမန္မာႏို္င္ငံရဲပထ၀ီ၀င္အေနအထားနဲ႔ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ အေနအထားေတြကိုပဲ တိုးခ်ဲ႕ျခင္း၊ ထုတ္ပယ္ျခင္း၊ ျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္္ျခင္းမရွိဘဲ သင္ေန ၾကရဆဲပါ။ သဘာ၀သိပၸံဘာသာရပ္မွာလည္း ကေလးေတြဟာ သာမန္ သဘာ၀ေပါက္ပင္ ေရေျမ ေတာေတာင္ ေတြ အေၾကာင္းေလာက္ကိုပဲ ရိုးရိုးစင္းစင္း သင္ေနၾကရတာပါ။ သင္ရိုးေတြ သင္ခန္းစာေတြဟာ ေခတ္ေနာက္ က်ေနျပီျဖစ္တဲ့အျပင္ တခ်ိဳ႕အခ်က္အလက္ေတြကလည္း မ်က္ေမွာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ လက္ရွိ အေနအထားနဲ႔ လြဲေခ်ာ္ေနျပီျဖစ္ပါတယ္။

ကမၻာ့ႏိုင္ငံအမ်ားစုကေတာ့ လက္ေတြ႔ကာလမွာ အသံုးခ်လို႔ရတဲ့ အသံုး၀င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကိုသာ ေက်ာင္းပညာေရးထဲမွာ ျပဌာန္းတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဥပမာ- ကမၻာၾကီးပူေႏြးလာတဲ့ျပႆနာကို ရင္ဆိုင္ လာေနရတဲ့အတြက္ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္း ေရးေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကို Environmental studiesအေနနဲ႔ ျပဌာန္းသင္ၾကားေပးတာမ်ိဳးပါ၊ အထူးသျဖင့္ သဘာ၀ရင္းျမစ္ ေပါၾကြယ္၀တဲ့ ျမန္မာျပည္က လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြမွာ သဘာ၀စြမ္းအင္အရင္းအျမစ္ေတြကို ထိန္းသိမ္းတတ္ဖို႔ အတြက္ အသိပညာဗဟုသုတေတြ အလြန္ လိုအပ္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔အေျခေနမွာေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကေက်ာင္းသားေတြဟာ သူတို႔ သိသင့္သိထိုက္တဲ့ ကိုယ့္ ႏိုင္ငံတြင္းဆိုင္ရာ ဗဟုသုတ အခ်က္အလက္ေတြကိုေတာင္ အမွန္အတိုင္း သိခြင့္မရဘဲရွိေနျပီး လက္ေတြ႔ ကမၻာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ အလွမ္းေ၀းေနၾကရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ပညာေရး လြတ္လပ္ခြင့္ မရွိတဲ့ အျပင္ စံမီပညာေရးနဲ႔ အလွမ္းေ၀းေနေသးတယ္လို႔ ဆိုရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ကမၻာမွာက ပညာေရးကို ေခတ္နဲ႔မီေအာင္ ျပဳျပင္မြမ္းမံျပီး အားသြန္လိုက္ေနခ်ိန္မွာ ျမန္မာႏို္င္ငံကေတာ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို ေခတ္ေနာက္က်သထက္ ေနာက္က်ေအာင္ ဆြဲခ်ေနတယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ၊ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတြက ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေတြ ဒီမိုကေရစီသေဘာတရားနဲ႔ အေျခခံလူ႔အခြင့္ အေရးေတြကို ငယ္စဥ္ကတည္းကသိမွ ေအာင္ျမင္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံျဖစ္လာမယ္လို႔ သေဘာပိုက္ျပီး ေက်ာင္းပညာေရး ထဲမွာ ဒီမိုကေရစီသေဘာတရားနဲ႔ အေျခခံ လူ႔အခြင့္အေရးေတြကို ေသခ်ာထည့္သင္တာပါ။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာကေတာ့ စာသင္ခန္းမွာ ဒီမိုကေရစီ၊ လူ႔အခြင့္အေရးဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြကိုေတာင္ ထည့္ေျပာ လို႔ မရတဲ့အျပင္ ေခတ္နဲ႔ မဆီေလ်ာ္ေတာ့တဲ့သင္ရိုးေတြကိုလည္း ျဖဳတ္ခြင့္ ျဖည့္စြက္ခြင့္ ျပဳျပင္ခြင့္မရွိပါဘူး။ ဒါဟာ ျမန္မာႏို္င္ငံျပည္သူလူထုကို ကိုယ့္ အခြင့္အေရးကိုမွ မသိတဲ့အေျခေနမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ကို ရိုက္ခ်ိဳးျပီး ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကို အစိုးရရဲအမိန္႔အားလံုးကို လံုးလံုးမေ၀ဖန္ မသံုးသပ္ဘဲ တေသြမတိမ္း နာခံတတ္က်င့္ ရွိလာေအာင္ ေမြးျမဴေနတာပဲျဖစ္ပါတယ္္။

ေမျငိမ္း (၂၀၀၇)

1 comment:

Mintasay said...

၀လံုးကို၀ိုင္းေအာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ေရးက်င့္ခဲ့ၾကေသာ ေက်ာက္သင္ပုန္းတစ္ခ်ပ္၏ရာဇ၀င္ ကြဲ႐ွခဲ့ရတာၾကာခဲ့ၿပီ ဆရာမေရ.....သိပ္ေကာင္းတဲ့post ေလးပါ...အၿမဲအားေပးလွ်က္ပါ

Building Knowledge Economies စာတမ္း(၅)

ကမာၻ႔ဘဏ္ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈ ေလ့လာေရးအဖြဲ႔ရဲ့ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့ စာတမ္းပါ Building Knowledge Economies ပညာေရးဆိုင္ရာ အၾကံျပဳခ်က္ မ...