ခုေနာက္ပိုင္းမွာ ပညာေရးဦးတည္ခ်က္အျဖစ္ ကေလးေတြရဲ႕ပညာေရးထဲမွာ စာသင္သားေတြအေနနဲ႔ လူမ်ိဳးစံု ဘာသာစံု ခ်စ္ခ်စ္ ခင္ခင္နဲ႔ အတူတကြ ပူးေပါင္း ယွဥ္တြဲ ေနထိုင္ႏိုင္ေရး အတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ပညာေရး (Peace Education)ဆီကို ဦးတည္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့ျပီးျဖစ္ပါတယ္၊ ဒါဟာလည္း ကမၻာလံုးဆိုင္ရာျငိမ္းခ်မ္းေရးအထိရည္ရြယ္တဲ့ အမ်ိဳးသားပညာေရးပံုစံလို႔ ဆိုႏို္င္ပါတယ္။အဲဒီအခါ စာသင္သားေတြအတြက္ ပညာေရးကိုဖန္တီးရာမွာ အေရာင္ အေသြးစံု ယဥ္ေက်းမႈပညာေရးပံုစံ 'Multicultural Education' ကို စဥ္းစားလာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပညာေရးထဲမွာ လူမ်ိဳးစံု ပါ၀င္ ပူးေပါင္း ႏိုင္ေရးနဲ႔ အနည္းဆံုး ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြင္းက လူမ်ိဳးေပါင္းစံုတို႔နဲ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး လြယ္ကူေျပျပစ္ေစဖို႔ကို ဦးတည္တဲ့ ပညာေရးမ်ိဳးကို ဖန္တီးတာဟာလည္း ေဒသတြင္း အမ်ိဳးသားပညာေရးကို တည္ေဆာက္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ့္ေဒသတြင္းက လူမ်ိဳးစံုတို႔ရဲ႕ ဘာသာစကားေတြကို အနည္းဆံုးတမ်ိဳးေလာက္ ပိုတတ္ထားတဲ့အတြက္ ဆက္သြယ္ဆက္ဆံေရးမွာ အဆင္ေျပေစတဲ့အျပင္ အဲဒီလူမ်ိဳး တမ်ိဳးနဲ႔တမ်ိဳး ဓေလ့ထံုးစံနဲ႔ စိတ္ေနသေဘာထား ေတြကို အခ်င္းခ်င္းသိသြားတဲ့အတြက္ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးမႈပိုရႏိုင္တာမို႔လို႔ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ပညာေရးဆီကို ဦးတည္ ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ပဲ ပညာေရးကို အထူးၾကိဳးစား တည္ေဆာက္ေနတဲ့ ကမၻာ့ႏိုင္ငံအမ်ားစုက ေက်ာင္းပညာေရးထဲမွာ မိမိတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြဆီက ဘာသာစကားေတြကို ထည့္သြင္း သင္ၾကားေပးၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဥပမာ- အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ စပိန္ဘာသာရပ္ သင္ရသလိုမ်ိဳး၊ ဥေရာပႏိုင္ငံေတြမွာ အဂၤလိပ္ဘာသာ၊ ျပင္သစ္ဘာသာ၊ ဒတ္ခ်္ဘာသာ၊ ဂ်ာမန္ဘာသာေတြ သင္ယူရသလိုမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ ထင္ရွားတဲ့ ဥပမာကေတာ့ စကၤာပူႏိုင္ငံဟာ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု ေနထိုင္ အလုပ္လုပ္ရာ ႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့ အတြက္ စကၤာပူႏိုင္ငံမွာ အေျခခံပညာေရးမွာ ဘာသာစကား ၃မ်ိဳးကို မသင္မေနရ ဘာသာရပ္ေတြအျဖစ္ သင္ယူၾကရပါတယ္။ အဓိကဘာသာစကားက အဂၤလိပ္ဘာသာစကားျဖစ္ျပီး မေလး၊ ဟင္ဒီ၊ အင္ဒိုနီိးရွား၊ မင္ဒရင္း နဲ႔ ဖိလစ္ပိုင္ဘာသာ စကားေတြထဲက ေရြးခ်ယ္ သင္ယူရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးေတြဟာ အနည္းဆံုး ဘာသာစကား၃မ်ိဳးေလာက္ တတ္ျပီး အရြယ္ေရာက္တဲ့အခါ အလုပ္လုပ္ရာမွာ ဘာသာစကား ေၾကာင့္ အခက္အခဲၾကံဳရတာမ်ိဳး နည္းပါးသြားပါမယ္။ ျပီးေတာ့ ဘာသာစကား ကၽြမ္း၀င္မႈေၾကာင့္ အခ်င္းခ်င္းပို ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္လာႏိုင္ျပီး အလုပ္လုပ္ရမွွာလည္း ေအာင္ျမင္ေအာင္ ပူးေပါင္းေဆာင္၇ြက္တာမ်ိဳး ေတြလည္း ပိုျပီးလုပ္လာႏို္င္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲသလိုပဲ ႏို္င္ငံတြင္းမွာကို ဘာသာစကား၃၀၀ေက်ာ္ေျပာေနတဲ့ အိႏၵိယႏို္င္ငံမွာဆိုလည္း ေက်ာင္းပညာေရးထဲ မွာ ေဒသအလိုက္ ျပည္နယ္အလိုက္၊ မိခင္ဘာသာစကား တမ်ိဳးနဲ႔အတူ နီးစပ္ရာဘာသာစကား အနည္းဆံုး ၂မ်ိဳးကို သင္ယူၾကရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒုတိယဘာသာစကားအျဖစ္ အဂၤလိပ္စာကို ႏို္င္ငံတကာအဆင့္မီ သင္ယူၾကရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခ်င္းခ်င္း ဆက္သြယ္ေရးလြယ္ကူမႈေၾကာင့္ ကိုယ့္ႏို္င္ငံသားေတြအတြက္ တန္းတူပညာေရးအဆင့္အတန္းကို အလြယ္တကူ တည္ေဆာက္ ေပးႏိုင္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါဟာလည္း အမ်ိဳးသားပညာေရးကို ေဆာင္ရြက္ႏို္င္မႈပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာႏို္င္ငံမွာကေတာ့ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳး ၁၃၀ေက်ာ္ မွီတင္းေနထိုင္ေနတယ္လို႔ လက္ရွိအာဏာပိုင္ေတြက ေၾကျငာထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္ ႏို္င္ငံရဲ႔ လမ္းပမ္း ဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲမႈေၾကာင့္ေရာ၊ တိုင္းရင္းသားေတြအေပၚ သူတို႔မိခင္ဘာသာစကား သင္ၾကားမႈကို ပိတ္ပင္ ဟန္႔တား ထားတဲ့အတြက္ေရာ၊ လူမ်ိဳးတမ်ိဳးနဲ႔တမ်ိဳး ဘာသာစကားဆက္စပ္မႈ ဆက္သြယ္မႈေတြ မရွိၾကတဲ့အတြက္ေရာ၊ ဓေလ့ထံုးစံေတြ ယဥ္ေက်းမႈေတြဟာ ေမွးမွိန္လာရတဲ့အျပင္ တိုင္းရင္းသား အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၾကည္ ညီညြတ္ ေရးကိုပါ ထိခိုက္ေစလာတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါဟာ အမ်ိဳးသားပညာေရး တည္ေဆာက္တဲ့ေနရာမွာ အဟန္႔အတားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံတႏို္င္ငံမွာ အမ်ိဳးသားပညာေရးကို တည္ေဆာက္မယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္သူ အစိုးရေတြနဲ႔ အတူ အစိုးရမဟုတ္တဲ့ (NGO)ပညာေရးကူညီမႈအဖြဲ႔ေတြက ၀ိုင္း၀န္း ပံ့ပိုး ေဆင္၇ြက္ေပးၾကရမွာ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ႏို္င္ငံတြင္းက လူမ်ိဳးစုေတြရဲ႕ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးစြာအတူတကြ ပူးေပါင္းေနထိုင္ႏို္င္ေရးအတြက္ ကိုယ့္ မိခင္ဘာသာ စကားနဲ႔ နီးစပ္ရာတိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ဘာသာစကားေတြ ယဥ္ေက်းမႈေတြကို ပညာေရးထဲမွာ ထည့္သြင္း သင္ၾကားေပးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။
ေမျငိမ္း(၂၀၀၇)
No comments:
Post a Comment