ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ အမ်ိဳးသားပညာေရး

အမ်ိဳးသားပညာေရးဆိုတာဟာ အဓိကကေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ကိုက္ညီျပီး ကမၻာလံုးဆိုင္ရာ တိုးတက္မႈျဖစ္စဥ္ေတြကိုလည္း အမီလိုက္ႏို္င္တဲ့ ပညာေရးမ်ိဳးျဖစ္ဖို႔အတြက္ အစိုးရက ကူညီ ကိုင္တြယ္ ေပးတာပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ ကိုယ့္ႏို္င္ငံရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ဆိုတာမွာ ဘာသာစကား၊ အႏုပညာ နဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာ၊ ဘာသာေရး ဓေလ့ထံုးစံေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိဖို႔၊ ထိန္းသိမ္းဖို႔ဆိုတာေတြ ပါေကာင္း ပါႏိုင္ပါ တယ္။ အဲဒီ အျပင္ ကိုယ့္ႏို္င္ငံရဲ႕ ဦးတည္ရာလမ္းေၾကာင္းေပၚ မူတည္ျပီးေတာ့လည္း ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရး ကို ေခတ္နဲ႔ အမီ လိုက္ႏိုင္ေအာင္ ေရးဆြဲ ဖန္တီးၾကရပါတယ္။

အမ်ိဳးသားပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ သီးျခား ထီးတည္းေနေလ့ရွိျပီးေတာ့ ပညာေရးမွာ ခိုင္မာတဲ့ အေျခခံမူရွိျပီး သားလည္းျဖစ္တဲ့ အဂၤလန္ႏိုင္ငံေတာင္မွပဲ ၁၈၀၀ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း၊ ဥေရာပဘက္ျခမ္းမွာ အမ်ိဳးသားပညာေရး ကို ဦးတည္လုပ္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ သူလည္း လိုက္ျပီး ေျပာင္းလဲျပဳျပင္ေရး လုပ္ရပါေတာ့တယ္။ အဂၤလန္ အစိုးရ ပါလီမာန္က ၁၈၅၆ခုႏွစ္ေလာက္မွာ အေျခခံပညာေရးအဆင့္ကို ၀င္ျပီး ကူညီ ပ့ံပိုးေပးလာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ၁၈၈၉မွာ ပညာေရးအၾကံေပး ဘုတ္အဖြဲ႔ ဖြဲ႔ျပီး အေျခခံအဆင့္ျမင့္တန္းေတြနဲ႔ စက္မႈလက္မႈ ပညာေရးေတြအတြက္ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းညႊန္မႈေတြ လုပ္လာရာကေန အမ်ိဳးသားပညာေရးဘက္ကို တျဖည္းျဖည္း တည္ေဆာက္လာတာပါ။ အဂၤလန္ႏိုင္ငံပညာေရးရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္ကေတာ့ အေျခခံလူထုကို ပညာခ်စ္တတ္လာေအာင္ ပညာေရးကို စိတ္၀င္စားလာေအာင္ အစိုးရက ကူညီေပးျပီး၊ တကၠသိုလ္အဆင့္ ေရာက္ရင္ေတာ့ တဦးခ်င္းစီရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ နဲ႔ သင္ယူခြင့္ကို အျပည့္အ၀ ေပးထားပါတယ္။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာဆိုလည္း မူလတန္းအဆင့္ွမွာကိုပဲ ကေလးေတြဟာ သူတို႔ႏိုင္ငံနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုင္ရာေတြကို အၾကမ္းဖ်ဥ္းကေနစျပီး သင္ၾကရပါျပီ။ ျပီးေတာ့ အေမရိကန္ႏို္င္ငံဟာ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့အတြက္ အေျခခံပညာမွာ သက္ဆိုင္ရာေဒသအလိုက္ ကိုယ့္ေဒသနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ အားသာခ်က္ အားနည္းခ်က္ေတြကို ပထ၀ီ၀င္ႏိုင္ငံေရးအေနနဲ႔ သင္ၾကရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားနဲ႔ဆရာ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးေ၀ဖန္ရင္းကေန ေက်ာင္းသားေတြဟာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ ေတြကို သံုးသပ္ႏိုင္တဲ့ အေလ့အက်င့္ေတြ ရသြားၾကပါတယ္။ ဒါဟာ၊ အနည္းဆံုးေတာ့ သူ႔ႏိုင္ငံအတြက္ ႏိုင္ငံသားေကာင္း ျဖစ္လာေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးႏိုင္တဲ့ ပညာေရးပါပဲ။

စကၤာပူႏို္င္ငံကေတာ့ နည္းပညာ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ရုပ္၀တၳဳပိုင္းမွာ အားေကာင္း လာတာေၾကာင့္ စိတ္ပိုင္းနဲ႔ ကိုယ္က်င့္တရားစြမ္းရည္ပိုင္းေတြမွာ အားနည္းလာမွာစိုးတဲ့အတြက္ အစိုးရက ၂၀၀၅ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းကစျပီး အေျခခံပညာေရး ထဲမွာ သိပၸံနည္းပညာနဲ႔အတူ Moral Education အျဖစ္ ကိုယ္က်င့္တရားဆိုင္ရာနဲ႔ ရသဆိုင္ရာေတြကို အားေပးသင္ၾကားဖို႔ မူ ခ်မွတ္လိုက္ပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ စကၤာပူႏို္င္ငံဟာ သူတို႔တိုင္းျပည္ကို နည္းပညာတိုင္းျပည္အျဖစ္ ထူေထာင္ေနတာမို႔လို႔ ေက်ာင္းပညာေရးမွာ နည္းပညာပိုင္းကိုလည္း အစြမ္းကုန္ အားေပးေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဥပမာအျဖစ္ ေျပာျပရရင္ စကၤာပူႏိုင္ငံမွာ မူလတန္း Grade-4 အဆင့္က ကေလးဟာ စက္ရုပ္ရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းပံုအေၾကာင္းေတြ၊ Computer Programming ေတြ သင္ေနရပါျပီ။ ဒါဟာ သူ႔ႏိုင္ငံရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္အရ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသား ပညာေရးပါပဲ။

ျမန္မာႏို္င္ငံရဲ႕ အေျခခံပညာေရးမွာကေတာ့ ျပဌာန္းထားတဲ့ ဘာသာရပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ၁၉၆၄ခုႏွစ္ ကတည္းက အတည္ျပဳျပဌာန္းခဲ့တဲ့ သင္ရိုးေတြ ေခါင္းစဥ္ေတြသာ ျဖစ္ေနဆဲပါ။ တခ်ိဳ႔သင္ခန္းစာေတြဟာ ေခတ္နဲ႔ မေလ်ာ္ညီေတာ့တဲ့အျပင္ လက္ေတြ႔လည္း အသံုးခ်လို႔မရေတာ့တဲ့ သင္ခန္းစာေတြပါ။ အဲဒီအျပင္ ျပဌာန္းစာေတြကို ဆန္းသစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္မြမ္းမံတာမ်ိဳး တိုးခ်ဲ႔သင္ၾကားတာမ်ိဳးလည္း မရွိေသးပါဘူး။ ႏိုင္ငံအာဏာပိုင္နဲ႔ ပညာေရး၀န္ၾကီးဌာနက အိုင္တီပညာေရးလို႔ ေၾကြးေၾကာ္ထားေပမဲ့ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ႏိုင္ငံရဲ႕လိုအပ္ခ်က္နဲ႔ ကိုက္ညီျပီး အိုင္တီေခတ္နဲ႔ သင့္ေတာ္တဲ့ သင္ရိုးေတြ သင္ခန္းစာေတြ အသစ္ တိုးခ်ဲ႔ ေရးဆြဲတာ ျပင္ဆင္ေရးဆြဲတာေတြ မေတြ႔ရပါဘူး။ အာဏာပိုင္ အစိုးရကလည္း ႏိုင္ငံေရးဆန္ဆန္ ၀င္ေရာက္ စြက္ဖက္တာမ်ိဳးသာရွိျပီး၊ ပံ့ပိုးကူညီတာမ်ိဳး မရွိတာေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားပညာေရးစနစ္ တည္ေဆာက္ ေနတယ္ လို႔ မေျပာႏို္င္ပါဘူး။

ဒါ့အျပင္ သတင္းအခ်က္အလက္နဲ႔ နည္းပညာေခတ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေက်ာင္းသားေတြဟာ တကယ္စစ္မွန္တဲ့ သိသင့္သိထိုက္တဲ့ ကမၻာ့အေရးေတြကို သိခြင့္မရတဲ့အျပင္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕၊ ကိုယ့္ျပည္နယ္ ကိုယ့္ေဒသရဲ႕ မ်က္ေမွာက္ လက္ရွိအေနအထားကိုေတာင္မွ အမွန္အတိုင္း သိခြင့္မရၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဗဟုသုတအရာမွာ အလြန္ အားနည္းေနၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာ့သမိုင္းဘာသာရပ္ ကမၻာ့သမိုင္းဘာသာရပ္ေတြမွာ အာဏာပိုင္တို႔အလိုက် အလြန္ေရွးက်တဲ့ သမိုင္းေတြ ကိုသာ သင္ယူေနၾကရျပီးေတာ့ မ်က္ေမွာက္ေခတ္နဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ျပီး သံုးသပ္ ေဆြးေႏြးစဥ္းစားရတာမ်ိဳးေတြ မလုပ္ရတာေၾကာင့္လည္း ေက်ာင္းသားအမ်ားစုဟာ ဆင္ျခင္ေတြးေခၚ ႏိုင္စြမ္းမွာပါ အားနည္းလာၾကရပါတယ္။

ပိုဆိုးတာကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရးထဲမွာ မ်က္ေမွာက္အိုင္တီေခတ္နဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ သင္ရိုးေတြ ျပ႒ာန္းစာေတြ မရွိေသးတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ေခတ္ကို ကိုယ္စားျပဳႏိုင္တဲ့စာေတြ မသင္ရတဲ့အျပင္ ဘာသာေရးနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈပိုင္းကို သင္ျပန္ေတာ့လည္း တကယ့္တကယ္ သင္ၾကားေပးေနတဲ့ ဆံုးမစာေတြ နီတိေတြဟာ ကေလးေတြ လူငယ္ေတြကို ျငိမ္၀ပ္ပိျပားေနေအာင္၊ အမိန္႔နာခံတတ္ေအာင္ ပံုသြင္းတဲ့ အဆိုအမိန္႔ေတြသာ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ထိုင္းႏို္င္ငံနဲ႔ပဲ ႏႈိင္းယွဥ္ ဥပမာေပးရရင္ ထိုင္းႏို္င္ငံဟာ ေက်ာင္းပညာေရးထဲမွာ သူတို႔ရဲ႕ ဘာသာေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြနဲ႔ ဘုရင္မင္းျမတ္နဲ႔ သူ႔မိသားစုေတြရဲ႔ ၾကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ပံုအေၾကာင္းေတြကို ထဲထဲ၀င္၀င္ ထည့္သင္သလိုပဲ၊ ေခတ္မီ အိုင္တီနည္းပညာကိုလည္း တပါတည္း ပူးတြဲသင္ေပးေနတာမ်ိဳး ရွိေနပါတယ္။ အဲဒီအျပင္၊ သူတို႔ႏိုင္ငံရဲ႔ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပံုစံေတြကိုလည္း ထည့္သင္ေပးတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အစိုးရအေနနဲ႔လည္း Office of National Education Commission လို႔ ဌာနတခု သီးသန္႔ထားျပီး အမ်ိဳးသားပညာေရးကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ေဆာင္ရြက္ေနပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အမ်ိဳးသားပညာေရးကို တိုးတက္ေအာင္ တည္ေဆာက္ေနတဲ့ ႏို္င္ငံတိုင္းဟာ စာသင္သားေတြကို အနည္းဆံုးေတာ့ ကိုယ့္ႏို္င္ငံ ကိုယ့္ေဒသအေၾကာင္း တိတိက်က် ေသေသခ်ာခ်ာ သိထားရေအာင္ ပညာေရး ထဲမွာ ထည့္သြင္း သင္ၾကားၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ဒါမွပဲ ကေလးေတြ လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ တခ်ိန္မွာ တိုင္းျပည္ကို ထိန္းသိမ္း အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့အခါ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ကိုင္တြယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ႏို္င္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေမျငိမ္း (၂၀၀၇)