Wednesday, February 27, 2008

ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ Moral Education

ျမန္မာႏို္င္ငံရဲ႕ အာဏာပိုင္ေတြဟာ ျပည္သူလူထုအေပၚမွာ အေၾကာက္တရား ၾကီးစိုးေအာင္ အၾကမ္းဖက္ ႏွိပ္ကြပ္တဲ့ နည္းနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ တရားဥပေဒ ဆိုတာကို ျမန္မာႏို္င္ငံမွာ လံုး၀ မေတြ႔ရဘူးလို႔ကို ေျပာႏို္င္ပါတယ္။ ျပည္သူလူထုဟာ ျပစ္မႈ နဲ႔ ျပစ္ဒဏ္ မမွ်တာေတြ၊ အျပစ္မရွိပါဘဲ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံရ၊ အႏွိပ္စက္ခံရတာေတြကို အျမဲတေစ ၾကံဳေနရတာမို႔လည္း မင္းမဲ့တိုင္းျပည္မွာ ေနထိုင္ ေနၾကရတဲ့ စိတ္ခံစားမႈမ်ိဳးေတြ အဖိစီးခံေနၾကရပါတယ္။ ကမၻာက အေရးၾကီးဆံုးလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရး ဆိုတာကို ျမန္မာႏို္င္ငံက ျပည္သူအမ်ားစုကေတာ့ ၾကားေတာင္ မၾကားဖူးတဲ့ အေျခအေနမွာ ရွိေနရတာပါ။ ဒါဟာ တိုးတက္ေခတ္မီေနတဲ့ ကမၻာေလာကနဲ႔ အမ်ားၾကီး အလွမ္းေ၀းျပီးေတာ့ လူမႈဘ၀ေတြမွာ ခၽြတ္ျခံဳက်ေနရတဲ့၊ အေျခအေနပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဘယ္ႏို္င္ငံမွာမဆို၊ ႏိုင္ငံသားတိုင္းက လူ႔အခြင့္အေရးဆိုတာကို နားလည္မွ ပဲ လူသားအခ်င္းခ်င္း တန္ဖိုးထားေလးစားဖို႔နဲ႔ လူ႔ေဘာင္ေလာက အဆင့္အတန္း ျမင့္မားေအာင္ လုပ္ရမယ္၊ လုပ္ဖို႔ လိုအပ္တယ္ ဆိုတာေတြကို သိိလာၾကမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ႏိုင္ငံသားေတြကို လူ႔အခြင့္အေရးဆိုင္ရာ ဗဟုသုတ ေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံသားအခြင့္အေရးေတြ၊ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတြမွာဆိုရင္ အေျခခံပညာကစျပီး ႏိုင္ငံၾကီးသားပီသေအာင္ ေနထိုင္က်င့္ၾကံနည္းေတြကို ထည့္သြင္း သင္ၾကားေပးေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ ေတြမွာ ကေလးေတြ လူငယ္ေတြ အမ်ားစုဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈျပည့္၀ျပီး ကိုယ့္ရဲ႔ အရည္အခ်င္း အလိုက္ ထူးခၽြန္ခြင့္ရၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒါကပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံက လူငယ္ေတြ ကေလးေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြနဲ႔ ကြာျခားေနရတဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံက ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြမွာေတာ့ ပညာေရးစနစ္ရဲ႔ အေထြေထြ အားနည္းခ်က္ေတြနဲ႔ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈေတြေၾကာင့္ လူေတာ္လူေကာင္းျဖစ္ခြင့္ေတြကို ဆံုးရႈံုးေနၾကရပါတယ္။ အဲဒီအျပင္ ႏိုင္ငံရဲ႔ ဘက္စံု ခၽြတ္ျခံဳက်ေနမႈနဲ႔ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ မရွိတာေတြေၾကာင့္လည္း ျပည္သူလူထုဟာ ဉာဏ္ပညာဗဟုသုတ အရာမွာပါ ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့ေနၾကရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံအေနနဲ႔ ဆင္းရဲရင္ေတာင္မွပဲ အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရက ေစတနာရွိရင္ ပညာေရးထဲမွာ ႏိုင္ငံသားေတြ သိသင့္သိထိုက္တဲ့ အသိအျမင္ ဗဟုသုတေတြ ထည့္သြင္း သင္ၾကားေပးႏိုင္ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အေျခခံပညာေရးထဲမွာ Moral Education ျဖစ္တဲ့ စာရိတၱပိုင္းဆိုင္ရာ သင္ခန္းစာေတြကို ျမန္မာစာဘာသာရပ္ထဲမွာထည့္ျပီး သင္ၾကားေလ့ရွိခဲ့ပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာထဲမွာရွိတဲ့ ဓေလ့ထံုးစံ ေတြနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာထဲက အဆံုးအမေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္း သိသင့္သိထိုက္တဲ့ ႏိုင္ငံ့အေရးအရာကိစၥေတြကိုေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ သိခြင့္မရပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရးမွာ အေရးတၾကီးလိုအပ္တဲ့ အခ်က္ပါ။ ဒီေနရာမွာ ကုလသမဂၢ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးသန္႔ တင္ျပခဲ့တဲ့ ျပည္ေရးျပည္ရာ ဘာသာရပ္ (Civic Education) သင္ရိုးထဲက ဒီေန႔ထက္ထိ ေခတ္မီေနျပီး အေရးပါေနဆဲျဖစ္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကိုပဲ ကိုးကားျပီး ေဆြးေႏြး သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ လြတ္လပ္ေရးမရခင္ကတည္းက ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရးထဲမွာ ထည့္သင္ဖို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ သေဘာသဘာ၀နဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ Civic Education သင္ရိုးကို ဦးသန္႔က မူလတန္းအဆင့္ကေန အထက္တန္း အဆင့္ထိ ေလ့လာ ေရးဆြဲခဲ့ျပီးသားပါ။ Civic Education ကို ေလာကနီတိဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ သင္ႏိုင္ျပီးေတာ့ မူလတန္းအဆင့္မွာဆိုရင္ ကိုယ္ႏႈတ္အမူအယာ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ေအာင္ ေနထိုင္နည္းက စျပီး၊ တကိုယ္ရည္ သန္႔ရွင္းေရး၊ မိမိပတ္၀န္းက်င္သန္႔ရွင္းေရးအထိ ပါရပါမယ္။ ျပီးေတာ့ ေငြေၾကးသံုးစြဲရာမွာ စည္းကမ္းတက် သံုးတတ္ဖို႔နဲ႔ လူမႈ၀န္းက်င္နဲ႔ အဆင္ေျပေျပ ေနထိုင္တတ္ေအာင္ပါ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးရပါမယ္။ အဲဒီအျပင္ သစ္ပင္ပန္းပင္ေတြ လက္ေတြ႔စိုက္ပ်ိဳးတတ္ေအာင္ သင္ၾကားေပးျပီး သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္ လာေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးရတာမ်ိဳးလည္း ရွိရပါမယ္။ ဒါက စိတ္ဓါတ္ေရးရာနဲ႔ စာရိတၱပိုင္းကို သင္ၾကားတဲ့ အပိုင္းပါ။

ႏိုင္ငံ့အေရးအရာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေတာ့ မူလတန္းကေလးေတြအေနနဲ႔ ကိုယ့္အနီးအပါးမွာရွိတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး တာ၀န္ရွိသူေတြကို ရပ္ကြက္အဆင့္ကေနစျပီး ျမိဳ႕နယ္အဆင့္အထိ သိထားဖို႔လိုပါတယ္။ အဲဒီ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ ဆီမွာ ရွိရမယ့္ အရည္အခ်င္းေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူရဲ႕ တာ၀န္၀တၱရားေတြနဲ႔အတူ သူတို႔ရဲ႕အေရးပါမႈသေဘာကိုပါ သိေနဖို႔ လိုအပ္ပါ တယ္။

အဲဒီအျပင္ အစိုးရအေၾကာင္း၊ အခြန္အေကာက္ကိစၥနဲ႔အတူ၊ စစ္ရဲ႕ဆိုးက်ိဳးနဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရးရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးေတြ ကိုလည္း စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေအာင္ ထည့္သြင္းျပဌာန္းေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲဒီ ႏို္င္ငံေရးလိုအပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ အတူ အစုအဖြဲ႔နဲ႔ သင့္တင့္မွ်တေအာင္ လုပ္ကိုင္ျခင္းရဲ႕အက်ိဳးရွိမႈကိုလည္း လက္ေတြ႔နဲ႔ယွဥ္ျပီး တပါတည္း သင္ၾကားေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ သာဓကသင္ခန္းစာေတြအျဖစ္နဲ႔ ျမန္မာ့ သမိုင္းတေလွ်ာက္မွာ အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာအတြက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြအေၾကာင္းကို အတုယူအားက်ဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ထည့္သြင္းေပးဖို႔ လိုပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ Civic Education ဟာ စာသင္ခန္းထဲမွာ သင္ၾကားရံုနဲ႔ လံုေလာက္တဲ့ ဘာသာရပ္မ်ိဳး မဟုတ္ပါ ဘူး။ စာသင္သားေတြကို သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ တန္ဖိုးနဲ႔ ျမတ္ႏိုးစရာေကာင္းပံုကို လက္ေတြ႔သိဖို႔လည္း လိုတာမို႔လို႔ ကြင္းဆင္း သင္ၾကားေပးရတာ မ်ိဳးေတြ ရွိရပါမယ္။ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကို ေတာင္တန္းေတြ၊ ဥယ်ာဥ္ေတာအုပ္ေတြ၊ တိရစၧာန္ရံု၊ စက္ရုံ အလုပ္ရုံ ျမင္ကြင္းေတြဆီကို လက္ေတြ႔ ေခၚသြားျပရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွပဲ စာသင္သားေတြအေနနဲ႔ သူတို႔အနီးပတ္၀န္းက်င္က သူတို႔ သိထားရမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြကို တကူးတက က်က္မွတ္စရာ မလိုဘဲနဲ႔ သိသြား နားလည္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္အလက္ေတြကို ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးသန္႔က လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္၆၀ေက်ာ္ကတည္းက တင္ျပခဲ့တာ ျဖစ္ျပီး၊ ကမၻာ့ႏိုင္ငံအမ်ားစုက ေက်ာင္းေတြမွာ ဒီကေန႔ လက္ေတြ႔က်င့္သံုးေနတဲ့ သင္ၾကားနည္းပံုစံလည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာႏို္င္ငံမွာကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ စာရိတၱပညာပိုင္းကိုေရာ၊ ႏိုင္ငံ့အေရးအရာပိုင္းကိုပါ မသင္ၾကရ ေတာ့သေလာက္ပါပဲ။ အဲဒါဟာ ျပည္သူလူထုကို ယဥ္ေက်း လိမ္မာမႈ မရွိေအာင္၊ ဆင္ျခင္တံုတရား အသိအျမင္ ဖြံ႔ျဖိဳးမႈမရွိေအာင္ လုပ္ေနတာနဲ႔ အတူတူပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဒီကေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၾကံ့ဖြံ႔၊ စြမ္းအားရွင္၊ အမ်ိဳးသမီးေရးရာဆိုတဲ့ အၾကမ္းဖက္အုပ္စုမ်ိဳးေတြက မတရားသျဖင့္ ေနရာယူရဲလာတာျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုရမွာ ပါပဲ။

ေမျငိမ္း (၂၅၊၁၀၊၀၇)

Tuesday, February 19, 2008

ပညာေရးနဲ႔ Good Citizen

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စက္တင္ဘာလတုန္းက ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ဒီဆႏၵျပပြဲၾကီးမွာ ထူးျခားတာက လမ္းေလွ်ာက္ၾကသူ လူထုေတြကို သာမန္ အရပ္၀တ္ေတြပဲျဖစ္တဲ့ စြမ္းအားရွင္ဆိုသူေတြက ၀င္ေရာက္ ရိုက္ႏွက္ ဖမ္းဆီးတာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ျပည္သူလူထုအခ်င္းခ်င္း စိတ္၀မ္းကြဲေအာင္ ေသြးခြဲအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ စစ္အစိုးရရဲ႕ လွည့္ကြက္ တခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလွည့္ကြက္ကိုလည္း ႏိုင္ငံသားေကာင္းမပီသတဲ့သူတခ်ိဳ႕က ဆရာဆိုးတပည့္ ပီသစြာ လိုက္နာခဲ့တာမို႔ ျမန္မာႏို္င္ငံရဲ႕ အထြတ္အျမတ္ ရတနာတစ္ပါးျဖစ္တဲ့ သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔အတူ အျပစ္မဲ့ ျပည္သူလူထုေတြ ေသေၾကပ်က္စီးခဲ့ၾကရပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္သူဆိုတာဟာ ျပည္သူလူထုအတြက္ေတာ့၊ အမိ အဘ ဆရာသမားသဖြယ္ အားကိုး အားထားျပဳရမယ့္သူေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မိဘေတြ ဆရာေတြလို စံျပဳရမယ့္ အဲဒီ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ပုဂၢိဳလ္ဟာ ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ႔ယွဥ္တဲ့ ပညာရည္ ျပည့္၀တဲ့သူျဖစ္ရပါမယ္။ ႏို္င္ငံေကာင္းက်ိဳး၊ ျပည္သူလူထုေကာင္းက်ိဳးကို လိုလား ေဆာင္ရြက္သူ ျဖစ္ရပါမယ္။ မင္းဆိုတာဟာ တိုင္းသူျပည္သားရဲ႔ စိတ္ႏွလံုးကို ေပ်ာ္ရႊင္ ေအးခ်မ္းေအာင္ တရားသျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ႏို္င္သူျဖစ္ရပါမယ္ဆိုတာကို အလံုးစံုကို သိျမင္ ဆင္ျခင္ႏို္င္စြမ္းတဲ့ သဗၺညဳတဥာဏ္ရွင္ ဗုဒၶျမတ္စြာက အုပ္ခ်ဳပ္သူ မင္းတို႔ က်င့္ၾကံရမယ့္ တရားအျဖစ္ ေဟာၾကားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ႕ အလိုအရေတာ့ ျပည္သူလူထုရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ေအာင္ မအုပ္ခ်ဳပ္ႏို္င္ရင္ ‘မင္း’ မဟုတ္ေတာ့ ပါဘူး။ ဒါဟာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ရဲ႕ အေျခခံသေဘာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူကမွ ပညာမျပည့္၀၊ ႏွလံုးမလွဘူးဆိုရင္ေတာ့ ျပည္သူလူထုဟာ ၾကီးမားတဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡေတြကို ၾကံဳၾကရတာပါပဲ။ အဲဒီအျပင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူက မင္းဆိုး မင္းညစ္ ျဖစ္တဲ့အခါ ႏို္င္ငံအတြင္းမွာ အၾကမ္းဖက္၀ါဒထြန္းကားလာပါတယ္။ အဲဒီ ျပႆနာရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ကိုလည္း ျပည္သူလူထုကပဲ ခါးစည္း ခံလာၾကရ တတ္ပါ တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ႏိုင္ငံေတြမွာ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြဟာ ၊ ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ႔ ယွဥ္တဲ့ ဥာဏ္ အေျမာ္အျမင္၊ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာေတြ ရွိဖို႔က အဓိကအက်ဆံုး လိုအပ္ခ်က္ ျဖစ္လာတာပါပဲ။

ဒီေနရာမွာ ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းျဖစ္ျပီး ျမန္မာ့ဂုဏ္ေဆာင္ပုဂၢိဳလ္ၾကီးလည္းျဖစ္တဲ့ ပန္းတေနာ္ ဦးသန္႔ရဲ႕ ေဆာင္းပါးေတြနဲ႔ပဲ ဆက္ျပီး ကိုးကားေဆြးေႏြးသြားခ်င္ပါတယ္။ ျပီးခဲတဲ့တပတ္မွာ ႏုိင္ငံတႏို္င္ငံ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ဖို႔အတြက္ဆိုရင္ အဲဒီႏုိ္င္ငံရဲ႕ ပညာေရးဟာ ႏိုင္ငံသားေတြကို ႏွလံုးရည္ျပည့္၀တဲ့ ျပည္သူ ျပည္သားေကာင္း (Good Citizen) ပီသေအာင္ ေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္ေပးတဲ့ ပညာေရးျဖစ္ရမယ္လို႔ ေရးသားခဲ့တဲ့ ဦးသန္႔ရဲ႔ ေဆာင္းပါးကို ေဆြးေႏြးတင္ျပခဲ့ပါတယ္။

တကယ္လည္း အနာဂတ္ႏိုင္ငံကို ေခါင္းေဆာင္ၾကရမယ့္ လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ ႏိုင္ငံသားေကာင္းပီသမႈ ဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာနားလည္မွပဲ အၾကမ္းဖက္၀ါဒကို က်င့္သံုးတဲ့ အာဏာရွင္စနစ္ကို လက္သင့္မခံၾကရဘူးဆိုတာကို သေဘာေပါက္ ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲသလိုပဲ ႏိုင္ငံသားေကာင္း အျဖစ္ ေနထိုင္နည္းကို သိမွပဲ၊ လူအခ်င္းခ်င္း တန္ဖိုးထားတတ္တဲ့၊ ငဲ့ညွာရိုင္းပင္းတတ္တဲ့ အသိပညာနဲ႔အတူ မတရားတဲ့ အမိန္႔အာဏာေတြကို လက္မခံရဘူး ဆိုတဲ့ ဥာဏ္ပညာမ်ိဳးေတြ ရွိလာမွာျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို ႏိုင္ငံသားေကာင္းျဖစ္လာေအာင္ တာ၀န္ယူ သင္ျပေပးရတဲ့ ဆရာဆရာမေတြကိုယ္တိုင္လည္း ႏိုင္ငံသားေကာင္း ပီသ ဖို႔လိုပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ဦးသန္႔က Civic Education ကို သင္ၾကားတဲ့ ဆရာေတြမွာ ရွိရမယ့္ အရည္အခ်င္းေတြကို သံုးသပ္တင္ျပခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူမွန္သမ်မွာ ရွိရမယ့္ အရည္အခ်င္းေတြလည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဦးသန္႔ရဲ႕ေဆာင္းပါးအရေျပာရရင္.. ေခါင္းေဆာင္ေနရာမွာ ရွိတဲ့သူေတြ၊ ဆရာေတြဟာ နမူနာယူရေလာက္တဲ့ အက်င့္စာရိတၱေကာင္း ရွိဖို႔ လိုပါတယ္။ တည္ၾကည္သန္႔ရွင္းစြာ ေနထိုင္တတ္ရမယ္၊။ သာယာေခ်ငံေသာ စကားကို ဆိုတတ္ရမယ္၊ အေထြေထြ ဗဟုသုတနဲ႔လည္း ျပည့္စံုရမယ္၊ ေခတ္မီရမယ္၊ စာစံုဖတ္ရမယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါကလည္း ဆရာျဖစ္သူ... တနည္းအားျဖင့္.. ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူက ေခတ္မီဗဟုသုတနဲ႔ ျပည့္စံုမွပဲ လက္ခံသင္ယူသူေတြ.. ေနာက္လိုက္ေတြအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ဗဟုသုတေတြကို ျပန္လည္ျဖန္႔ျဖဴး ပို႔ခ်ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အခု ျမန္မာႏိုင္ငံမွာကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာေတြဟာ စား၀တ္ေနေရးဖိစီးမႈဒဏ္နဲ႔၊ အလုပ္ခ်ိန္ မတန္တဆ ေပးေနၾကရတဲ့ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္မို႔လို႔၊ စာဖတ္ခ်ိန္ေတာင္ မယူႏို္င္ၾကရတဲ့အေျခေနေတြ ျဖစ္ေနရတာပါ။ အဲဒီအျပင္ လစာမလံုေလာက္မႈေၾကာင့္ တရားမ၀င္ က်ဴရွင္ျပတဲ့အလုပ္ေတြကို ခိုးလုပ္ေနၾကရတာမို႔ စာရိတၱ ေတြပါ အထိပါးခံရသလို ျဖစ္ေနၾကရတာပါ။

ဦးသန္႔ရဲ႕အဆိုအရဆိုရင္ ဆရာဟာ ႏိုင္ငံေရးပါတီစြဲ ကင္းရမယ္လို႔လည္း ဆိုပါတယ္။ တကယ္လို႔ ဆရာက ႏုိင္ငံေရးပါတီစြဲရွိခဲ့ရင္ သူသင္ရတဲ့ေက်ာင္းသားကိုပါ သူယံုၾကည္တဲ့ ပါတီအယူအဆေတြ သြပ္သြင္းမိတတ္ တယ္လို႔လည္း ေျပာထားပါတယ္။ ဒါဟာ ဒီမိုကေရစီပညာေရးက်င့္စဥ္ေတြထဲမွာပါတဲ့ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ ေတြထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာအယူ၀ါဒေတြ အတင္းအက်ပ္ မသြပ္သြင္းသင့္ဘူးဆိုတဲ့ အတိုင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္မွာလည္း လက္ရွိျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စစ္အစိုးရက လြဲမွားတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးမိႈင္း တိုက္တဲ့ သင္ခန္းစာမ်ိဳးေတြကို ျပဌာန္းထားတာမို႔ ဆရာေတြကလည္း အဲဒီ သင္ခန္းစာေတြကိုပဲ သင္ေပးေနၾကရပါတယ္။ အဲဒီအျပင္ ပညာေရးနဲ႔ မသက္ဆိုင္တဲ့ ၾကံ့ဖြံ႔လို အဖြဲ႔အစည္းမ်ိဳးေတြကို ဆရာေတြေရာ ေက်ာင္းသားေတြပါ ၀င္ျပီး လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္ေပးေနရတာဟာ ဒီမိုကေရစီက်င့္စဥ္နဲ႔ အလွမ္းေ၀းေနေသးတယ္ဆိုတာကို သက္ေသ ျပေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဦးသန္႔ကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္မွာ အလိုအပ္ဆံုးအခ်က္က မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ထက္သန္ဖို႔ပဲလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဆရာျဖစ္သူက မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ထက္သန္မွ ႏိုင္ငံနဲ႔ ႏိုင္ငံသားေတြအေပၚ ေစတနာရွိမွာ ျဖစ္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ တကယ္လည္း အဲဒီအခ်က္ဟာ ေခါင္းေဆာင္ လုပ္သူူေတြမွာ ရွိရမယ့္ အဓိကက်လွတဲ့ လိုအပ္ခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကို တိုးတက္ၾကီးပြားေစလိုစိတ္၊ ျငိမ္းခ်မ္းသာယာေစလိုစိတ္ေတြ ရွိဖို႔ဆိုတာ ဟာ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ အေျခခံရွိမွပဲ ျဖစ္မွာပါ။ အဲလိုမွပဲ ဆရာေကာင္းပီသစြာနဲ႔ တပည့္ေကာင္းေတြကို ႏိုင္ငံသားေကာင္းေတြအျဖစ္ ပ်ိဳးူေထာင္ေမြးထုတ္ႏို္င္မွာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ေဟာင္း ျမန္မာ့ဂုဏ္ေဆာင္ ပန္းတေနာ္ဦးသန္႔က ေက်ာင္းပညာေရးထဲကေန ႏို္င္ငံသားေကာင္းေတြေမြးထုတ္ဖို႔အတြက္ လိုအပ္ခ်က္ေတြ ကို ေဆြးေႏြးထားတာဆိုေပမဲ့လို႔ တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံသားေကာင္းပီသဖို႔ အေလ့အက်င့္ ဆိုတာ လူ႔ေဘာင္ေလာကတခုလံုးမွာကို သင္ယူက်င့္ၾကံေနဖို႔ လိုအပ္တယ္ဆိုတဲ့ အထိေရာက္ေအာင္ ဆရာၾကီးက အက်ယ္တ၀င့္ သံုးသပ္ျပခဲ့တာပါ။ ဒါဟာ ႏိုင္ငံေကာင္း တႏိုင္ငံျဖစ္ဖို႔ ျပည္သူလူထုအေနနဲ႔ ႏိုင္ငံသားေကာင္းပီသဖို႔လိုသလို လူထုေရွ႕ေဆာင္ရမယ့္ ေခါင္းေဆာင္ လုပ္သူေတြကိုယ္တိုင္လည္း ႏိုင္ငံသားေကာင္း ပီသဖို႔လိုတယ္ ဆိုတာကိုပါ ဆရာၾကီးဦးသန္႔ရဲ႕ေဆာင္းပါးက ေဖာ္ျပေနတာျဖစ္ပါတယ္

ေမျငိမ္း(၁၆၊၁၀၊၀၇)

Wednesday, February 13, 2008

Civic Education

လတ္တေလာ ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ ဦးေဆာင္တဲ့ ေမတၱာပို႔ဆုေတာင္းပြဲေတြကို အာဏာပိုင္ေတြ ဘက္က ရက္ရက္စက္စက္ႏွိမ္နင္းတဲ့ ကိစၥေတြကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ရုတ္တရက္ေတာ့ အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ေမတၱာတရားေခါင္းပါးမႈနဲ႔ အာဏာကို အလြန္အကၽြံ မက္ေမာ ဖက္တြယ္မႈေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ရတယ္လို႔ပဲ အၾကမ္းဖ်ဥ္း သံုးသပ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ကမၻာမွာ ျမန္မာရဲ႕ နိမိတ္ပံုကို အၾကီးအက်ယ္ အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္သြားေစခဲ့ ပါတယ္။ ဒီလို ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ရတဲ့ တကယ့္ အေျခခံအေၾကာင္းရင္းကေတာ့ အာဏာရွင္ေတြနဲ႔ သူတို႔ ေစခိုင္းတာကို မမွိတ္မသုန္ လိုက္နာခဲ့တဲ့ ေနာက္လိုက္ေတြဟာ ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ႔ယွဥ္တဲ့ ပညာဥာဏ္ရွိသူေတြ မဟုတ္ၾကလို႔၊ ပညာတတ္ မပီသၾကလို႔သာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ယဥ္ေက်းတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ထဲက ႏို္င္ငံၾကီးသားေတြအျဖစ္ ေနထိုင္က်င့္ၾကံရတဲ့ ပညာမ်ိဳးေတြကို လိုက္နာရေကာင္းမွန္း မသိၾကလို႔သာ ျဖစ္ပါ တယ္။

ႏို္င္ငံတႏို္င္ငံအေနနဲ႔ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ဖို႔ဆိုရင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ႏိုင္ငံ့ဦးေဆာင္ေတြသာမက အုပ္ခ်ဳပ္ခံ ႏုိင္ငံသားေတြ ကိုယ္တိုင္၊ ႏို္င္ငံၾကီးသားပီသတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳ အၾကားအျမင္ နဲ႔ အသိဥာဏ္ပညာေတြ ရွိဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ႏုိ္င္ငံသားေတြမွာ ႏိုင္ငံၾကီးသားဆိုတာ ဘာလဲ... ၊ ႏုိင္ငံၾကီးသားျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လို ေနထိုင္ က်င့္ၾကံရမွာလဲ... ဆိုတာေတြကို သိထား နားလည္ထားဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါမွလည္း လူသားအခ်င္းခ်င္း စာနာငဲ့ညွာမႈေတြထားဖို႔၊ ကိုယ့္ ျမိဳ႕ ကိုယ့္ရြာကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔၊ ကိုယ့္အခြင့္အေရးကို တရား နည္းလမ္းက် ေတာင္းဆိုယူတတ္ဖို႔၊ သူတပါးအခြင့္အေရးေတြကို ေလးစား လိုက္နာတတ္ဖို႔ ဆိုတာေတြကို သိနားလည္ၾကမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲလို သိမွ နားလည္မွလည္း ျငိမ္းခ်မ္းသာယာတဲ့ လူ႔ေဘာင္ကို ထူေထာင္ႏို္င္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ကမၻာ့ႏိုင္ငံၾကီးေတြဟာ သူတို႔ရဲ႔ ႏုိ္္င္ငံသားေတြကို ႏို္င္ငံၾကီးသား ပီသဖို႔အတြက္ ကေလးအရြယ္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေက်ာင္းပညာေရးထဲမွာ ႏိုင္ငံ့အေရးအရာေတြ၊ ႏိုင္ငံသားတေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္နဲ႔ ကိုယ္က်င့္တရား ဆိုင္ရာေတြကို Civic and Moral ဆိုတဲ့ ဘာသာရပ္တခုအျဖစ္ အတန္းအဆင့္ဆင့္မွာ စနစ္တက်ျပဌာန္းျပီး သင္ၾကား ေလ့က်င့္ေပးတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါဟာ အနာဂတ္ ကမၻာမွာ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ထြန္းကားေစဖို႔ဆီကို ဦးတည္တဲ့ ပညာေရးပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။

တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏို္င္ငံမွာလည္း ဥာဏ္ပညာ အေျမာ္အျမင္ၾကီးလွတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကုလသမဂၢ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ျဖစ္လာတဲ့ ပန္းတေနာ္ အမ်ိဳးသား ေက်ာင္းအုပ္ ဦးသန္႔က လြတ္လပ္ေရးမရခင္ ၁၉၄၀ေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက ျမန္မာႏုိ္င္ငံ ပညာေရးထဲမွာ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကို ျပည္ေရးျပည္ရာ ဘာသာရပ္ ဆိုျပီးေတာ့ Civic Education ကို ထည့္သင္ဖို႔ အၾကံေပးခဲ့တာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီလို အၾကံေပးရာမွာ ဦးသန္႔က ျပည္ေရးျပည္ရာ သင္ၾကားရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က အစ၊ သင္ရိုးအျဖစ္ ပါ၀င္သင့္တဲ့ သင္ခန္းစာ ေတြကိုပါ အေသးစိပ္ထည့္ျပီး ေဆာင္းပါးအျဖစ္ ေရးသားတင္ျပခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးပါ အခ်က္အလက္ အေၾကာင္းအရာေတြကို ဒီ ပညာေရး က႑ ကေန အပိုင္းလိုက္ခြဲျပီး တင္ျပသြားပါမယ္။

ဦးသန္႔က ျပည္ေရးျပည္ရာ သင္ၾကားျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကစျပီး ရွင္းလင္း တင္ျပခဲ့ပါတယ္။ 'တကယ္ေတာ့ ပညာေရးဆိုတာဟာ ကေလးသူငယ္ေတြကို အသိဥာဏ္ က်ယ္၀န္းလာေစျပီး ျပည္သူျပည္သား ေကာင္း(Good citizen)ေတြ ျဖစ္လာေစဖို႔ပဲ' လို႔ ႏွစ္ဆယ္ရာစု ပညာရွင္ၾကီးေတြက လက္ခံထား ေၾကာင္းကို ဦးသန္႔က ကိုးကားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ကေလးေတြအတြက္ ေက်ာင္းသင္ပညာေရးထဲမွာ ေခတ္နဲ႔ ေလ်ာ္ညီေအာင္ ျပည္ေရးျပည္ရာဘာသာရပ္ေတြ ထည့္သင္ဖို႔ လိုတယ္လို႔ အၾကံေပး ခဲ့ပါတယ္။

ျပည္ေရးျပည္ရာ ဆိုတာ ျပည္သူျပည္သားတို႔ရဲ႕ အေရးအရာ၊ ျပည္သူျပည္သားတို႔ သိသင့္သိထိုက္တဲ့ ဆက္ဆံေရး၊ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးေတြအျပင္ ျပည္သူျပည္သားေတြရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္ (ပိုင္ခြင့္ပိုင္ေရး) နဲ႔ တာ၀န္၀တၱရားေတြပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ ဦးသန္႔ရဲ႕ေဆာင္းပါးမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ျပည္ေရးျပည္ရာဆိုတာဟာလည္း ကိုယ့္ႏိုင္ငံ အေရးတင္မဟုတ္ဘဲ ကမၻာ့အေရးကိစၥေတြကိုပါ ျပည္ေရးျပည္ရာအျဖစ္ သိေန နားလည္ေနရမွာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ခုလို ကမၻာတခုလံုး ထိစပ္ ပတ္သက္ လာျပီျဖစ္တဲ့ Globalization ကာလမွာဆိုရင္ Civic Education ဟာ ပို အေရးၾကီးလာပါျပီ။

အဓိက ကေတာ့ "ျပည္ေရးျပည္ရာ ဘာသာရပ္ သင္ေပးရတာဟာ ႏိုင္ငံသားေတြကို အသိဥာဏ္ က်ယ္၀န္း ျမင့္မားလာေစဖို႔၊ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးကို မိမိတဦးတည္းရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးထက္ ေရွးရႈတတ္ေစဖို႔၊ မွ်တတဲ့ စိတ္မ်ိဳး ရွိဖို႔၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားထားေစတတ္ဖို႔၊ အမ်ိဳးကို ခ်စ္တတ္ေစဖို႔ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ပါတာမို႔လို႔ ျပည္သူ႔လမ္းညႊန္၊ ျပည္သူ႔နီတိလို႔လည္း ေခၚႏိုင္တယ္" လို႔ ဦးသန္႔က တင္ျပထားပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဦးတည္တဲ့ သင္ခန္းစာေတြ သင္ၾကားဖို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။

ဦးသန္႔ရဲ႕ ဆိုလိုခ်က္အရေတာ့ အဲဒီ ျပည္ေရးျပည္ရာ Civic Education ကို သင္ၾကားရာမွာ အနိမ့္ဆံုး အေျခခံအေနနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ကိုယ့္ အိမ္မွာ အမိအဘေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနထိုင္ရပံုေတြ၊ အဲဒီထက္ပိုျပီး ရပ္ကြက္ထဲ ျမိဳ႕ရြာထဲ၊ ေနာက္ထပ္တဆင့္ ပိုျပီး က်ယ္ေျပာစြာ ႏိုင္ငံနီးခ်င္းမ်ားႏွင့္ ကမၻာသူ ကမၻာသားမ်ား အခ်င္းခ်င္းထိ၊ ေမတၱာတရားအေျခခံနဲ႔ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနထိုင္ၾကရပံုေတြ၊ ေနာက္ဆံုး အျမင့္ဆံုးအျဖစ္ ဒီမိုကေရစီနည္းက်က် က်င့္ၾကံေနထိုင္နည္းအထိ ခ်ဲ႕ထြင္သင္ၾကားေပးႏို္င္တာမ်ိဳးကို ေက်ာင္းဆရာၾကီးတေယာက္အေနနဲ႔ သင္ရိုး အညႊန္းေတြနဲ႔တကြ အၾကံေပးေဆြးေႏြးခဲ့တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ခုဆိုရင္ ဦးသန္႔ လမ္းညႊန္ ေပးခဲ့တာဟာ ႏွစ္ေပါင္း၆၅ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ပါျပီ။

တကယ့္လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ျမန္မာႏို္င္ငံပညာေရးထဲမွာ ၁၉၆၂ေနာက္ပိုင္းကစလို႔ ေလာကနီတိ ဆိုတာက လည္း ျပဌာန္းခ်က္အေနနဲ႔ပါေပမဲ့ စာသင္ခ်ိန္ ေသေသခ်ာခ်ာ သတ္မွတ္ေပးထားတာမ်ိဳး မရွိဘဲ ဖြ႔ံျဖိဳးေရး အခ်ိန္ေတြမွာ တခါတေလအျဖစ္ သေဘာေလာက္သာ သင္တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွာဆိုရင္ ေက်ာင္းေတြမွာ စာသင္ခန္းေတြမွာ ႏို္င္ငံသားတေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္ ဆိုတာမ်ိဳူးနဲ႔ ဒီမိုကေရစီက်င့္စဥ္ေတြကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာမိရင္ေတာင္ ေျပာသူကို ႏို္င္ငံေရးမႈလို႔ အမည္တပ္ျပီး ႏွစ္ရွည္ ေထာင္ခ်ပစ္တာပါ။ အဲလို ပညာေရးစနစ္ရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ပဲ အလုအယက္ အျပိဳင္အဆိုင္ တိုးတက္ဖြံ႔ျဖိဳးေနၾကတဲ့ ကမၻာ့အလယ္မွာ ျမန္မာႏို္င္ငံရဲ႕ ျပည္သူလူထုကေတာ့ ကမၻာ့အဆင့္မီ ႏိုင္ငံေရး အသိအျမင္ ဗဟုသုတအရာေတြမွာ အားနည္းေနခဲ့ၾကရပါတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ျမန္မာလူထုအေပၚ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဗိုလ္က်စိုးမိုး အုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့တဲ့ စစ္တပ္အဖြဲ႔အစည္းထဲက အသိအျမင္ ဆင္ျခင္တံုတရား ေခါင္းပါးေနမႈပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။

ျမန္မာႏို္င္ငံမွာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေနပါတယ္လို႔ ကမၻာကို ေၾကညာထားတဲ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုယ္တိုင္က အထြတ္အျမတ္ထားပါတယ္လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့တဲ့ ရတနာသံုးပါး၀င္ သံဃာေတာ္ေတြကိုေတာင္ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္တဲ့အထိ လုပ္ရဲလာတာဟာ ေကာင္းမြန္မွန္ကန္တဲ့ ပညာေရးကို မရယူခဲ့ၾကရတဲ့အျပင္၊ လြဲမွားတဲ့ အမိန္႔နာခံေရးကိုသာ ဦးတည္ သင္ယူခဲ့ၾကရတဲ့ ပညာေရးစနစ္ရဲ႔ ဆိုးက်ိဳးဆက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာႏို္င္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ျငိမ္းခ်မ္းဖို႔ သာယာ၀ေျပာဖို႔နဲ႔ ကမၻာ့အလယ္မွာ ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္ ေက်ာင္းပညာေရးထဲမွာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဦးတည္ေစတဲ့ ႏိုင္ငံသား ဆိုင္ရာက်င့္၀တ္ Civic Education ကို သင္ၾကားခြင့္ေပးမယ့္ အစိုးရတရပ္ အျမန္ဆံုး ေပၚေပါက္လာဖို႔က ခုအခ်ိန္မွာ အဓိက က်လွတဲ့ လိုအပ္ခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္။

ေမျငိမ္း
၇၊၁၀၊၀၇။

Wednesday, February 6, 2008

တူညီ၀တ္စံု

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ တကၠသိုလ္ပညာေရး အရည္အေသြး က်ဆင္းလာရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြထဲမွာ ေက်ာင္းသား ေတြကို ေက်ာင္းစည္းကမ္းေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးထုတ္ျပီး တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ကိုင္တြယ္လာတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔ ေက်ာင္းေနမေပ်ာ္လို႔ စာမေတာ္ၾကရျခင္းကလည္း အေၾကာင္းတရပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၀၆-၂၀၀၇ ပညာသင္ ႏွစ္ကစျပီး တကၠသိုလ္ေတြမွာ တူညီ၀တ္စံု ယူနီေဖာင္း ၀တ္ရမယ္လို႔ သတ္မွတ္လိုက္ ပါတယ္။ ေက်ာင္းသား အမ်ားစုက အဲဒီ သတ္မွတ္ခ်က္ကို အလြယ္တကူ နာခံခ်င္စိတ္ မရွိခဲ့ၾကပါဘူး။ အာဏာပိုင္ေတြဘက္ကေတာ့ စည္းကမ္းပိုရွိဖို႔ ရည္ရြယ္တာလို႔ အေၾကာင္းျပခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ “စစ္အစိုးရရဲ႕ လက္ေအာက္ မွာ ေက်ာင္းပညာေရး ေလာကကိုေတာင္ စစ္တပ္ဆန္ဆန္ ယူနီေဖာင္း သတ္မွတ္တာပဲ၊ အမိန္႔သံုးတာပဲ” လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကလည္း တကၠသိုလ္ေတြမွာ တူညီ၀တ္စံု ၀တ္သင့္တယ္လို႔ အားေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဦးသန္႔ နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ အျပန္အလွန္ေဆာင္းပါး ေရးခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ ဦးသန္႔က တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ဆိုတာဟာ အရြယ္ေရာက္ျပီးသားမို႔ ဒီလိုေနရာမွာ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိသင့္တာေၾကာင့္ တူညီ၀တ္စံု မ၀တ္သင့္ဘူးလို႔ ေဆြးေႏြးတာပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ ဂုဏ္တုဂုဏ္ျပိဳင္ မရွိဘဲ အားလံုး တေျပးညီ စိတ္မ်ိဳးရွိေအာင္၊ စည္းလံုးညီညြတ္မႈ ရွိေအာင္၊ ပကာသန မရွိေအာင္ ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ တူညီ ၀တ္စံု ၀တ္သင့္တယ္လို႔ ေဆြးေႏြးတာပါ။ ဒီေနရာမွာ အယူအဆ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးကေတာ့ ေစတနာ ပါတဲ့ အယူအဆေတြပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ စည္းကမ္းဟာ အမိန္႔ဆန္ မေနဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ ဒီကေန႔ ျမန္မာႏိုုင္ငံမွာ ျဖစ္ေနရတဲ့ ျပႆနာေတြက အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ အမိန္႔ဆန္တဲ့ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ကေတာ့ တကၠသိုလ္ဆိုတာဟာ ကိုယ္ပိုင္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္၊ ကိုယ့္ၾကမၼာ ကိုယ္ ဖန္တီးခြင့္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ခြင့္ျပဳ ပ်ိဳးေထာင္ေပးရမယ့္ ေနရာပါ။ ဒီေနရာမွာ ျမန္မာႏို္င္ငံက ေက်ာင္းသားေတြဟာ လိုအပ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသား အခြင့္အေရးေတြ ကိုလည္း မခံစားၾကရဘဲ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ဟန္႔တားမႈေတြကိုသာ ခံယူေနၾကရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ပညာအရည္အခ်င္းနဲ႔ စာရိတၱပိုင္းကို ေျပာပ ေလာက္ ေအာင္ မထိခိုက္ေစႏို္င္တဲ့အျပင္ ေျပာပေလာက္တဲ့ တိုးတက္မႈမ်ိဳးလည္း မျဖစ္ေစႏို္င္တဲ့ စည္းကမ္းခ်က္မ်ိဳး ေတြကို အမိန္႔ဆန္ဆန္ သတ္မွတ္ဖို႔ မသင့္ဘူးလို႔ ေက်ာင္းသား အမ်ားစုကေတာ့ လက္ခံထားၾကပါတယ္။ တကၠသိုလ္ ပညာေရးထဲမွာ စာသင္သား ေတြအေနနဲ႔ ကမၻာကို ရင္ေပါင္တန္းႏိုင္တဲ့ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ပညာေကာင္းေတြ သင္ယူခြင့္ ရဖို႔ကသာ အေရးအၾကီးဆံုး ဆိုတာကိုပဲ ေက်ာင္းသားတိုင္းက ျခြင္းခ်က္မရွိ သေဘာတူ လက္ခံ ထားၾကပါတယ္။

ခုခ်ိန္မွာ တူညီ၀တ္စံု သတ္မွတ္ရတာဟာ ေက်ာင္းေတြမွာ တေျပးညီ စည္းလံုး ညီညြတ္မႈ ရွိေစဖို႔လို႔ အာဏာပိုင္ေတြဘက္က ေျပာေပမဲ့လည္း ဒါဟာ ခိုင္မာတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ လို႔ေတာ့ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ စည္းလံုး ညီညြတ္တဲ့ စိတ္ဓါတ္မ်ိဳးရွိဖို႔ဟာ အေျခခံပညာေရးအဆင့္မွာကတည္းက ေက်ာင္းပညာေရးထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြ အေနနဲ႔ စစ္မွန္တဲ့ ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ အတူတကြေနထိုင္ ပညာသင္ခြင့္ ရဖို႔သာ လိုတာပါ။ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းသားေတြ အတူတကြ ပူးေပါင္း လုပ္ေဆာင္ရတဲ့ ေက်ာင္းတြင္း လႈပ္ရွားမႈ (Activities) ေတြနဲ႔သာ အဓိက သက္ဆိုင္တာပါ။ ျမန္မာႏို္င္ငံမွာက အေျခခံပညာမွာေရာ တကၠသိုလ္မွာပါ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ အတူတကြ ယွဥ္တြဲ ပူးေပါင္း လုပ္ေဆာင္ရတဲ့ လႈပ္ရွားမႈမ်ိဳး မရွိပါဘူး၊ ပူးေပါင္း လုပ္ေဆာင္မႈမ်ိဳးကိုလည္း ခြင့္မျပဳပါဘူး။

အဲဒီအျပင္ တူညီ၀တ္စံု ၀တ္ရမယ္ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ဟာ ပညာရည္တိုးတက္မႈနဲ႔လည္း လံုးလံုး မသက္ဆိုင္တာေၾကာင့္မို႔လို႔ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ သူတို႔ကို သက္သက္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ကန္႔သတ္ထားတဲ့ အမိန္႔ တခုလိုသာ ယူဆၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးအာဏာပိုင္ေတြဟာ ေက်ာင္းသားေတြ အေပၚမွာ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ခ်ဳပ္ကိုင္သလိုပဲ တူညီ၀တ္စံု၀တ္ရမယ္ ဆိုတဲ့ အမိန္႔ကိုလည္း အာဏာစက္ တခုလို ကိုင္တြယ္ထားတာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ပညာေရးအရာမွာ ကမၻာ့အဆင့္မီ ျဖစ္ေနတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႔ တကၠသိုလ္ေတြမွာလည္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြဟာ တူညီ၀တ္စံု ယူနီေဖာင္း ၀တ္ၾကရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးနဲ႔ ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ အျပည့္ရေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ေတာ့ ေက်ာင္း၀တ္စံု (Uniform) ၀တ္ရျခင္းက စိတ္ အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေစေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီ စည္းကမ္း သတ္မွတ္ ခ်က္ ကို လိုက္နာဖို႔လည္း ၀န္မေလးေတာ့ပါဘူး။ ေက်ာင္း၀တ္စံု မ၀တ္ခဲ့ရင္ တခ်ိဳ႔ ဆရာေတြက စာသင္ခန္းထဲ ေပးမ၀င္တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ သူတို႔အတြက္ အဖိုးတန္တဲ့ စာသင္ခ်ိန္ေတြကို လက္လြတ္မခံႏို္င္တာမို႔ ယူနီေဖာင္းကို ဂရုစိုက္၀တ္ၾက ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေက်ာင္း၀တ္စံုနဲ႔ မဟုတ္ရင္ စာၾကည့္တိုက္၀င္ခြင့္၊ ကြန္ပ်ဴတာခန္းေတြလည္း ၀င္ခြင့္မရပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက အစဥ္အလာ ရွိျပီးသား ျဖစ္တဲ့အတြက္ တူညီ၀တ္စံု ၀တ္ရတာကို ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မခံစားရဘူးလို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသူေတြကေတာ့ တူညီ၀တ္စံု ၀တ္ရတာေၾကာင့္ အ၀တ္အစားအတြက္ အခ်ိန္ပို မကုန္ေတာ့ဘူး၊ အလုပ္မရႈပ္ေတာ့တာမို႔ ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။

ျမန္မာႏို္င္ငံမွာကေတာ့ တူညီ၀တ္စံုဟာ ေက်ာင္းသား ေတြကို ကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ေႏွာင္တဲ့ အမိန္႔လို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အဓိကလိုအပ္တဲ့ အဆင့္ျမင့္ပညာေရး၊ အဆင့္မီ ပညာေရးကိုေတာ့ ျဖည့္ဆီး ဖန္တီး မေပးႏိုင္ဘဲနဲ႔ ေနရာတိုင္းမွာ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ ကန္႔သတ္ ထားတာသာ ရွိတာမို႔ ေက်ာင္းသားေတြဟာ တူညီ၀တ္စံု သတ္မွတ္ခ်က္ကိုလည္း ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ တခုလိုပဲ လက္ခံထားၾကတာျဖစ္ပါတယ္။

ခု ျမန္မာႏို္င္ငံမွာက ေက်ာင္း၀တ္စံု မ၀တ္ရင္ ေက်ာင္း၀င္းထဲမ၀င္ရဘူး ဆိုတာအျပင္ ေက်ာင္းအလိုက္ ၀တ္စံု အေရာင္ကို ခြဲျခားသတ္မွတ္ထားျပီးေတာ့ တေက်ာင္းနဲ႔ တေက်ာင္း လံုး၀ ကူးသန္း သြားလာ မလုပ္ရ ဆိုတာမ်ိဳးအထိပါ ပိတ္ပင္ တားဆီးထားပါတယ္။ အဲဒီ တားျမစ္ခ်က္ကို ခ်ိဳးေဖာက္ရင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အေရးယူမယ္လို႔ပါ ေၾကျငာထားတာမ်ိဳးဟာ ဘယ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဘယ္တကၠသိုလ္မွာမွ မရွိတဲ့ စည္းကမ္း ဥပေဒမ်ိဳးပါ။ အထူးသျဖင့္ ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္နဲ႔ နည္းပညာတကၠသိုလ္လို လူနည္းစုသာရွိတဲ့ ေက်ာင္းေတြမွာဆိုရင္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြကို လြန္လြန္ကဲကဲ တင္းတင္းမာမာ စည္းကမ္း ကိုင္တြယ္ေနတာ ေတြ႔ေနရ ပါတယ္။

ရန္ကုန္ ရြာသာၾကီးမွာရွိတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္မွာဆိုရင္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးက တူညီ၀တ္စံုကိစၥကို အလြန္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ကိုင္တြယ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဖ်ားနာေနတဲ့ၾကားက ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ မျပည့္မွာေၾကာက္လို႔ အေႏြးထည္၀တ္ျပီး ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ေက်ာင္းသူေတြကိုေတာင္ ယူနီေဖာင္းအေပၚမွာ အေႏြးထည္ ထပ္၀တ္ဖို႔ ခြင့္မျပဳတဲ့အတြက္ ဒုကၡေရာက္ၾကရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္၊ တၾကိမ္မွာဆိုရင္ အေႏြးထည္ ၀တ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသူတေယာက္ကို အေႏြးထည္ကို သိမ္းယူသြားျပီးေတာ့ ျပန္မေပးတာမ်ိဳးေတာင္ ရွိတယ္လို႔ အဲဒီ ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသူ တေယာက္က ေျပာျပပါတယ္။ ဒါဟာ ေက်ာင္းစည္းကမ္း အရ အေရးယူတာမ်ိဳးနဲ႔ မတူတဲ့အျပင္ မိဘနဲ႔ တဂိုဏ္းတည္း ေနရာမွာရွိတဲ့ ဆရာ တေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ့္ တပည့္ေတြအေပၚ မလုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္မ်ိဳးပါ။ တကယ္ေတာ့ ထိုင္းႏို္င္ငံက တကၠသိုလ္ေတြမွာဆိုရင္ စာသင္ခန္း စာၾကည့္တိုက္ နဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာခန္းေတြ အားလံုး ေလေအးေပးစက္ သံုးတာမို႔လို႔ ေက်ာင္းသူေတြ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အားလံုးလိုလို အေႏြးထည္လို အေပၚအက်ၤီေတြ ၀တ္ၾကရတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ခုန ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္မွာလို ျပႆနာ အလုပ္ခံရတာမ်ိဳး မရွိပါဘူး။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ တူညီ၀တ္စံု ၀တ္ျခင္း မ၀တ္ျခင္းက ျပႆနာမဟုတ္ပါဘူး။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြကို ဘက္ေပါင္းစံုကေန ခ်ဳပ္ခ်ယ္ကန္႔သတ္ ပိတ္ပင္တားဆီးျပီး ပညာေရးလိုအပ္ခ်က္ေတြကို က်ေတာ့ အဓိက ျပႆနာေတြ ျဖစ္လာတာပါ။ ဒါကို စစ္အစိုးရက နားလည္ႏိုင္မႈ မရွိေတာင္မွပဲ ပညာေရး အာဏာပိုင္ျဖစ္တဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြက ကိုယ္ ထိေတြ႔ကိုင္တြယ္ေနရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ျပႆနာ ေတြအေပၚ နားလည္ ငဲ့ညွာစြာနဲ႔ ကူညီေျဖရွင္းေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ျမန္မာႏို္င္ငံရဲ႕ ပညာေရး ေဆာင္ပုဒ္တခု ျဖစ္တဲ့ “မိဘဆရာ ပူးေပါင္း ကေလးပညာေကာင္း” ဆိုတာနဲ႔ တသေဘာတည္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာဆရာမေတြ အေနနဲ႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြအေပၚ ေစတနာထားျပီး ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးသင့္တယ္ လို႔ ေဆြးေႏြး တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။

ေမျငိမ္း
၁၈၊၉၊၀၇။

Building Knowledge Economies စာတမ္း(၅)

ကမာၻ႔ဘဏ္ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈ ေလ့လာေရးအဖြဲ႔ရဲ့ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့ စာတမ္းပါ Building Knowledge Economies ပညာေရးဆိုင္ရာ အၾကံျပဳခ်က္ မ...