ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ေတြမွာတုန္းက စာသင္ခန္းထဲကေန စည္းကမ္းရွိတဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြ ပ်ိဳးေထာင္ယူလို႔ ရႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းကို ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးသန္႔ရဲ႕ ပညာေရးစာတမ္းကေနတဆင့္ အမ်ားၾကီး ေဆြးေႏြးခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ စာသင္သားေတြအတြက္ ဗဟုသုတမ်ားစြာတိုးပြားျဖစ္ထြန္းေစတဲ့ သင္ခန္းစာေတြထဲမွာ ႏိုင္ငံ့အေရးအရာေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုင္ရာေတြကိုပါ ထည့္သြင္းသင့္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို ဦးတည္ေဆြးေႏြးခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဦးသန္႔ရဲ႕ စာတမ္းမွာ ျပ႒ာန္းသင့္တဲ့ သင္ရိုးေတြကို အဓိကထားျပီး အၾကံျပဳ တင္ျပသြားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီသင္ရိုးေတြထဲမွာပါတဲ့ သင္ခန္းစာေတြကို အေၾကာင္းအက်ိဳးရွင္းလင္းေအာင္ ေျပာျပသင္ျပဖို႔ ကေတာ့ ဆရာေတြရဲ႔တာ၀န္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဥပမာအျဖစ္ ဦးသန္႔တင္ျပခဲ့တဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ အေၾကာင္း သင္ၾကားေျပာျပရာမွာ အားနည္းခ်က္ေတြကိုပါ ထည့္သြင္း ေျပာျပသင့္ တယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္အရ ဘယ္လိုသင္ၾကားေျပာျပႏိုင္သလဲဆိုတာကို ေဆြးေႏြးတင္ျပခ်င္ပါတယ္။
ဒီမိုကေရစီစနစ္ရဲ႕ ဆိုးျပစ္ေတြျဖစ္တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရကို ျပည္သူလူထုက ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ ရတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ျပည္သူအားလံုးတန္းတူ ႏို္င္ငံေရးအသိဉာဏ္ ရွိဖို႔ဆိုတာ ခဲယဉ္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္မႈဟာ အျပစ္ အနာအဆာ ရွိႏို္င္ပါတယ္။ ဆိုတဲ့အခ်က္ကို ေျပာျပရာမွာ ဆရာအေနနဲ႔ ဒီေနရာမွာ ဒီမိုကေရစီအစိုးရကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ႏို္င္တဲ့ ျပည္သူလူထုျဖစ္ေအာင္ ျပည္သူလူထုကို ႏိုင္ငံေရး အသိဉာဏ္ရွိေအာင္ ဖန္တီးေပးထားဖို႔လိုတယ္ ဆိုတာ ေျပာျပဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲဒီလို အသိဉာဏ္ရွိဖို႔အတြက္ စာသင္သားအရြယ္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေက်ာင္းမွာ ႏိုင္ငံေရးကိစၥကို ထည့္သြင္း သင္ၾကားသင့္တယ္ ဆိုတာကိုလည္း ဆရာက ေသခ်ာ ေျပာျပရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွပဲ အရြယ္ေရာက္ခ်ိန္မွာ လိုအပ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာ ဗဟုသုတေတြနဲ႔ ျပည့္စံုေနမွာ ျဖစ္ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရကို ေသခ်ာ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ႏိုင္မွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္ ။
ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံသားေကာင္းေတြ ေပၚထြန္းဖို႔အတြက္ ေက်ာင္းပညာေရးထဲက သင္ရိုးညႊန္းတန္း က အေရးပါတယ္ဆိုတာကို ေတြ႔ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သင္ရိုးညႊန္းတန္းရဲ႔အေရးပါမႈနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ထိုင္းႏိုင္ငံအေျခစိုက္ ပညာေရးပညာရွင္ေဒါက္တာသိန္းလြင္က သူ႔ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီပညာေရးဆိုင္ရာ စာတမ္း တစ္ေစာင္မွာ ထည့္သြင္း အၾကံျပဳထားပါတယ္။ ေဒါက္တာသိန္းလြင္က သင္႐ိုးညႊန္းတမ္းကိစၥဟာ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ ပညာရွင္ေတြ မၾကာခဏ အျငင္းအခံုျဖစ္ရတဲ့ ကိစၥျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေဒါက္တာသိန္းလြင္က “ႏုိင္ငံေရးသမားေတြက သူတို႔ရဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ႏွင့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြထဲမွာ ထည့္သင္ေစခ်င္ျပီး၊ ပညာရွင္ေတြကေတာ့ ဘက္တစ္ဖက္တည္းကေန ရပ္တည္တဲ့ အျမင္တခုကို ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ အေနနဲ႔ သြပ္သြင္းပို႔ခ်တာကို သေဘာမတူၾကဘူး” လို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီအျပင္ ပညာေရးကို အသံုးခ်ျပီးေတာ့ တစ္ဖက္သတ္ ႏုိင္ငံေရးအျမင္၊ စီးပြားေရး၀ါဒနဲ႔ လူမ်ဳိးေရးမုန္းတီးမႈမ်ားကို မသင္ၾကားသင့္ပါဘူး၊ သင္႐ိုးညႊန္းတမ္း ကိုလည္း တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း၊ တစ္ဖြဲ႔တစ္စည္းတည္းက ေရးဆြဲျပ႒ာန္းတာမ်ိဳး မလုပ္သင့္ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ သင္ရိုးညႊန္းတန္းေရးဆြဲဖို႔အတြက္ ပညာေရးနဲ႔ သက္ဆုိင္သူအားလံုး ပါ၀င္ရပါမယ္။ သင္႐ိုးညႊန္းတမ္းေရးဆြဲေရးဟာ ေက်ာင္းသား၊ ဆရာ၊ မိဘ၊ ေရြးခ်ယ္ခံပုဂၢိဳလ္ ပညာရွင္ေတြ၊ သမဂၢေတြ၊ လူမ်ဳိးစုအဖြြဲ႔ေတြ၊ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ ပုဂၢိဳလ္ေတြစတဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြ က်ယ္က်ယ္ ျပန္႔ျပန္႔ ပါ၀င္ ညွိႏိႈင္းေဆာင္ရြက္ရတဲ့ ေနရာ ျဖစ္ရမယ္လို႔ ေဒါက္တာသိန္းလြင္က အၾကံျပဳထားပါတယ္။
ေဒါက္တာသိန္းလြင္ရဲ႔ စာတန္းပါ အၾကံျပဳခ်က္ေတြအရေတာ့ ဒီမိုကေရစီပညာေရးရဲ႔ သင္ရိုးညႊန္းတန္းနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ စံ သတ္မွတ္တာကလည္း အေရးၾကီးတယ္ဆိုတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ သင္ရိုးညႊန္းတန္းစံကို သတ္မွတ္တဲ့ေနရာမွာ ျပည္ေထာင္စုအစုိးရ (သို႔မဟုတ္) ႏုိင္ငံအစိုးရရဲ႕ ပညာေရးတာ၀န္ရွိသူေတြကေန ျပီးေတာ့မွ တစ္ႏိုင္ငံလံုး လိုက္နာသင့္တဲ့ အနိမ့္ဆံုးစံ သတ္မွတ္ထားႏုိင္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အနိမ့္ဆံုးစံ ဆိုတာက ျပည္နယ္အားလံုးနဲ႔ ကိုက္ညီႏို္င္မယ့္၊ လိုက္ေလ်ာညီေထြရွိႏို္င္မယ့္၊ ႏုိင္ငံတကာစံႏႈန္းေတြနဲ႔ လူသားဆုိင္ရာ တန္ဖိုးသတ္မွတ္ခ်က္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္နယ္ပညာေရး တာ၀န္ရွိသူေတြက အဲဒီအနိမ့္ဆံုးစံေတြကို အေျခခံျပီး အဲဒီျပည္နယ္ရဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ထံုးစံ၊ သဘာ၀၀န္းက်င္ေတြ၊ လိုအပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ကိုက္ညီမယ့္ သင္႐ိုးညႊန္းတန္း လမ္းညႊန္ခ်က္ေဘာင္ကို ျဖည့္စြက္ ခ်မွတ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီ သင္႐ိုးညႊန္းတမ္း လမ္းညႊန္ခ်က္ကို အေျခခံျပီးေတာ့မွ ေဒသဆိုင္ရာ ပညာေရးတာ၀န္ရွိသူေတြနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာေတြက သင္႐ိုးညႊန္းတမ္းအေသးစိပ္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးဆြဲရပါမယ္။ အဲဒီလို ေရးဆြဲထားတဲ့ သင္႐ိုးညႊန္းတမ္းကို ျပည္နယ္ပညာေရးဘုတ္အဖြဲ႔မွ အတည္ðပေပး သင့္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းဆရာ ေတြကိုယ္တို္င္ သင္႐ိုးညႊန္းတမ္းနဲ႔ ကိုက္ညီမယ့္ ဖတ္စာအုပ္ေတြကို ေရြးခ်ယ္ႏုိင္ပါတယ္္။ ေက်ာင္းက တာ၀န္ရွိသူေတြနဲ႔ ဆရာေတြက အေသးစိတ္ သင္ၾကားမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ သင္ၾကားနည္းစနစ္ေတြကို ေရြးခ်ယ္ႏုိင္တယ္လို႔ ေဒါက္တာသိန္းလြင္ရဲ႕ စာတန္းမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။
ဆိုလိုတာကေတာ့ ျမန္မာႏို္င္ငံအေနနဲ႔ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုႏို္င္ငံအျဖစ္ ရည္မွန္းထားတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ေတာင္ေပၚေျမျပန္႔မေရြး တန္းတူ ပညာေရးအဆင့္အတန္းကို ရႏို္င္ေအာင္၊ သင္ရိုးေတြကို နားလည္ လြယ္ႏို္င္၊သင္ယူေလ့လာလြယ္ႏို္င္ေလာက္တဲ့ အနိမ့္ဆံုးစံအထိ ေလ်ာ့ခ်ထားဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ႏိုင္ငံတကာ ပညာေရးစနစ္ကို နည္းမွီရင္ေတာင္မွပဲ ကိုယ့္ႏို္င္ငံသားေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္နဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ လြယ္ကူ ေခ်ာေမြ႔ေစတဲ့ သင္ရိုးေတြျဖစ္တဲ့အထိ အနိမ့္ဆံုးစံအေနနဲ႔ သတ္မွတ္သင့္တယ္ လို႔ ဆိုတာပါ။
ဒါမွပဲ ျပည္နယ္တစ္ခုက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က တျခားျပည္နယ္တစ္ခုကို ေျပာင္းေရႊ႕ရတဲ့အခါမွာ တျခားေက်ာင္းတစ္ခုမွာ လြယ္လင့္တကူ ၀င္္ေရာက္ သင္ၾကားႏို္င္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ျပည္နယ္ အသီးသီး ေက်ာင္းအသီးသီးက ဆရာေတြအခ်င္းခ်င္း အခ်ိတ္အဆက္ ရွိထားဖို႔လိုပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ႏိုင္ငံလံုး ဆိုင္ရာ ပညာေရးေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲေတြ၊ ညီလာခံေတြ ျပဳလုပ္ျပီး၊ ေတြ႔ဆံု ညိွႏႈိင္း ေဆြးေႏြးေနၾကရမွာ ျဖစ္တယ္ လို႔ ေဒါက္တာသိန္းလြင္က ေက်ာင္းပညာေရးထဲမွာ အေရးပါလွတဲ့ သင္ရိုးညႊန္းတန္းကိစၥကို အၾကံျပဳ ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ တိုးတက္ဖြံ႔ျဖိဳးေရးအတြက္ အေျခခံအုတ္ျမစ္တခုျဖစ္တဲ့ ပညာေရးက႑ အဆင့္မီေရးအတြက္ သင္ရိုးညႊန္းတန္းေရးဆြဲျပဳစုေရးက အေရးပါတယ္ဆိုတာကို ထိုင္းႏိုင္ငံအေျခစိုက္ ဆရာအတတ္သင္ ပညာေရး ပညာရွင္ ေဒါက္တာသိန္းလြင္ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီပညာေရးစာတမ္းကေနတဆင့္ ေဆြးေႏြးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ အနာဂတ္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေလာင္းေတြျဖစ္တဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္စာသင္သားေတြကို ႏိုင္ငံသားေကာင္းျဖစ္ေစဖို႔ ကိုယ့္ေဒသ၀န္းက်င္ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထံုးစံေတြနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့၊ သင့္တင့္မွ်တတဲ့ သင္ရိုးညႊန္းတန္းေကာင္းေတြ ရွိဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာကို ေဆြးေႏြး တင္ျပလိုက္ရပါတယ္္။
ေမျငိမ္း
၂၆၊၁၁၊၂၀၀၇။
No comments:
Post a Comment