တကၠသိုလ္ပညာေရး အက်ပ္အတည္း

တကယ္ေတာ့ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ မတိုင္ခင္ကတည္းက တကၠသိုလ္ေတြမွာ ဆရာဆရာမ အင္အား မလံုေလာက္တဲ့ ျပႆနာ ရွိေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၁၉၈၆ႏို၀င္ဘာမွာ တကၠသိုလ္အဆင့္အတြက္ ဆရာေတြ အမ်ားၾကီး အလုပ္ ခန္႔ပစ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီထဲက အမ်ားစုဟာ ၀ိဇၨၨာဘြဲ႔ရျပီးတာ ပူပူေႏြးႏြးပဲရွိေသးတဲ့၊ ဂုဏ္ထူးတန္း တက္ေနတာ လပိုင္းသာရွိေသးတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ နည္းျပအဆင့္ (Tutor, Demonstrator) ဆရာဆရာမေတြျဖစ္လာျပီး စာသင္ခန္းေတြ တန္း၀င္ရတဲ့ ဆရာဆရာမေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ တကၠသိုလ္ ဆရာ ဆရာမ အမ်ားစုဟာ အခ်ိန္ပိုင္း နည္းျပ သရုပ္ျပ လို႔ေခၚတဲ့ ရာထူးမ်ိဳးကေန သင္ၾကားေရးကို ဆရာၾကီး ဆရာမၾကီးေတြဆီက အခ်ိန္ယူ ေလ့လာၾကျပီးမွ အခ်ိန္ျပည့္ ဆရာ ဆရာမအျဖစ္ ကိုယ္တိုင္ စာ၀င္သင္ႏို္င္တဲ့ အဆင့္ကို ေရာက္ၾကရတာပါ။ အခုက်ေတာ့ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ သင္ၾကားေရးအတြက္ ဘယ္လို ေလ့လာ ျပင္ဆင္ထားမႈမ်ိဳးမွ မရွိေသးဘဲ စာသင္ခန္းေတြထဲ တန္း၀င္ျပီး စာသင္ၾကရပါတယ္။ အဲဒီအခါ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြ အားနည္းခ်က္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိလာပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာင္းပညာေရးဟာ ဆရာေျပာသမွ် လက္ခံယူရတဲ့ စနစ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ တပည့္ေတြက ျပန္ျပီး ေ၀ဖန္ သံုးသပ္ ေဆြးေႏြးတဲ့ အေလ့ မရွိတာ ေၾကာင့္ ဆရာနဲ႔ တပည့္ၾကားမွာေတာ့ ဘာ ျပႆနာမွ မေပၚခဲ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြ ပညာေရးေကာင္းေကာင္း အဆင့္မီမီ မရတာသာ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ိဳးဆက္ ျဖစ္လာပါ တယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆရာ ဆရာမ အမ်ားစုက ကိုယ္တိုင္လည္း ေက်ာင္းသား တပိုင္း မို႔လို႔ သူ႔ရဲ႕ ေက်ာင္းစာေတြတဘက္နဲ႔မို႔ ဆရာဆရာမေတြဟာလည္း သင္ၾကားေရးကို အခ်ိန္ျပည့္ အာရံု မစိုက္ ႏိုင္ပါဘူး။ အဲလိုနဲ႔႔ ကိုယ္သင္ေပးရမယ့္ စာသင္ခ်ိန္အတြက္ သင္ခန္းစာေတြကို ေသခ်ာၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္တာ မ်ိဳးလည္း မလုပ္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ဆရာ ဆရာမေတြ ကိုယ္တိုင္ အရည္အခ်င္း မျပည့္မီတဲ့အတြက္လည္း ပညာေရး အဆင့္အတန္း က်ဆင္း လာရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုအျပီးမွာ ေက်ာင္းေတြ ရက္ရွည္ ပိတ္လိုက္ေတာ့ ဌာနဆိုင္ရာအလိုက္ မြမ္းမံသင္တန္း ေတြ စာတမ္းဖတ္ပြဲေတြ ရွိေပမဲ့ဲ့ ပညာေရးအတြက္ တကယ္ လိုအပ္တဲ့ သင္ၾကားနည္းစနစ္ေတြ သင္ရိုးဆိုင္ရာ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ လုပ္ငန္းျပအေနနဲ႔သာ လုပ္ခဲ့ၾကရတာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္လိုက္ ဖြင့္လိုက္ သံသရာထဲမွာ ဆရာ ဆရာမေတြဟာ ကုိယ္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ မပတ္သက္တဲ့ ေဖါင္ၾကီး သေဘာတရားေရး သင္တန္းတက္ရတာေတြ၊ နယ္ေျမလံုျခံဳေရး တာ၀န္ယူရတာေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ထိန္းခ်ဳပ္ ကိုင္တြယ္ ေပးရတာမ်ိဳးေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ၾကရတာပါ။

အဲဒီအျပင္ ေက်ာင္းေတြ မၾကာခဏ ရက္ရွည္ပိတ္တဲ့ အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ အခ်ိန္ပို အလုပ္တာ၀န္ ယူရတာေတြ ကလည္း ဆရာ ဆရာမေတြ အေပၚမွာ ဖိစီးလာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာဆရာမေတြဟာ သူတို႔အတြက္ မျဖစ္မေန လိုအပ္တဲ့ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ေလ့လာမႈနဲ႔ အရည္အေသြး ျမွင့္ဖို႔ေတြကို မလုပ္ၾကရပါဘူး။ အဆိုးဆံုး ကေတာ့ အလုပ္ခ်ိန္ ၈နာရီ အေတာအတြင္းမွာ စာၾကည့္တိုက္ကိုေတာင္မွ သြားခြင့္ မရတာပါပဲ။

အဲဒီအေျခေနေတြက ၁၉၉၆ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းေတြရက္ရွည္ ထပ္ပိတ္အျပီး ျပန္ဖြင့္တဲ့ ၁၉၉၉-၂၀၀၀ေနာက္ပိုင္းမွာ ပိုဆိုးလာပါတယ္။ စာသင္ခ်ိန္နဲ႔ သင္ရိုး မမွ်မႈႈေတြ၊ တျပိဳင္တည္းမွာ စာသင္ႏွစ္ သံုးေလးမ်ိဳးကို တျပိဳင္တည္း စာသင္ရ။ စာေမးပြဲေတြ ေနာက္ဆက္တြဲ စာေမးပြဲေတြ က်ဴတိုရီယယ္ေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ စစ္ေပး ေနၾက ရတဲ့အတြက္ ဆရာဆရာမေတြဟာ အဆမတန္ ပင္ပန္းၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းတြင္း အလုပ္ခ်ိန္ ၈နာရီအျပင္ အိမ္ကိုပါ စာေမးပြဲကိစၥေတြ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ကိစၥေတြ သယ္သြားၾကရတဲ့အတြက္ တစ္ေန႔ကို အလုပ္အတြက္ အခ်ိန္ ၁၂နာရီေလာက္ ေပးေနၾကရတာပါ။ ဒီေတာ့ သင္ၾကားေရးအတြက္ ေလ့လာ ျပင္ဆင္ဖို႔ အခ်ိန္ေရာ ခြန္အားေရာ မေပးႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ဒီၾကားထဲ ရတဲ့လစာနဲ႔ ဘယ္လိုမွ စား၀တ္ေနေရး မလံုေလာက္တဲ့အတြက္ ဆရာဆရာမရဲ႔ တန္ဖိုးနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိခိုက္ေစတဲ့၊ အျပင္ အလုပ္ပိုေတြ က်ဴရွင္ျပ ရတာေတြ လုပ္လာၾကရပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ပညာေရးစနစ္ တစ္ခုလံုးကို ထိခိုက္လာေစတဲ့ အေၾကာင္းရင္း ေတြပါပဲ။

ထိုင္းႏိုင္ငံမွာေတာ့ တကၠသိုလ္က ဆရာဆရာမေတြဟာ တစ္ပတ္ကို အမ်ားဆံုး အတန္းခ်ိန္ ၃ခ်ိန္ကေန ၅ခ်ိန္ ထိပဲ ရွိပါတယ္။ က်န္တဲ့အလုပ္ခ်ိန္ေတြဟာ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ သုေတသနစာတမ္းေရးတဲ့ သင္ၾကားေရးအတြက္ ျပင္ဆင္တဲ့ အခ်ိန္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံက ဆရာဆရာမေတြဟာ လစာနဲ႔ လံုေလာက္တာေၾကာင့္ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ မပူပန္ၾကရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္တဲ့ အလုပ္ကို စိတ္ႏွစ္ျပီး ဖိဖိစီးစီး လုပ္ႏိုင္ ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပညာေရးမွာ ၾကိဳးစားရင္ ၾကိဳးစားသေလာက္ ေအာင္ျမင္ပါတယ္။ အဲဒီအျပင္ တကၠသိုလ္ က ဆရာဆရာမေတြဟာ တစ္ဦးခ်င္း သင္ၾကားေရး အစီအစဥ္(Lesson Plan)ေတြ၊ သံုးစြဲတဲ့ သင္ၾကားနည္း ေတြ၊ သင္ခန္းစာနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ လႈႈပ္ရွားမႈႈ (Activities) ေတြနဲ႔ သူတို႔လုပ္တဲ့ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္ ဆိုင္ရာ သုေတသနစာတမ္းေတြကို ႏွစ္စဥ္ Report တင္ၾကရပါတယ္။ အဲဒီ အလုပ္အေပၚ မူတည္ျပီး ရာထူးတိုး တာတို႔ လစာတိုးတာတို႔ ဘြဲ႔ထူး ဂုဏ္ထူး ေပးတာတို႔ကို ခံစားၾကရတာပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံလို လုပ္သက္ႏွစ္ျပည့္ရင္ အလိုလို ရာထူးတက္သြားတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္းႏိုင္ငံမွာေတာင္မွပဲ ဆရာ ဆရာမ အမ်ားစုက အရည္အေသြး ျပည့္မီၾကတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ စက္တင္ဘာ၂၀ရက္ေန႔က စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းျပီး စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းေတြ ရံုးေတြကေတာ့ ဖြင့္လွ်က္ပါပဲ။ တကၠသိုလ္ေတြထဲမွာလည္း အေျခအေန တစံုတရာ မပ်က္တဲ့အျပင္ လမ္းေတြေပၚမွာလည္း စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆန္တဲ့ လကၡဏာေတြျဖစ္တဲ့ စစ္သားေတြ စစ္ကားေတြ ဘာတစ္ခုမွ မေတြ႔ရပါဘူး။ သူတို႔ဆီက စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းမႈႈဟာ ျပည္သူ လူထု ကို နည္းနည္းမွ မထိခိုက္ေစတဲ့ အာဏာသိမ္းမႈႈမ်ိဳးပါ။ အထူးသျဖင့္ ပညာေရးကို မထိခိုက္ရေအာင္ ဂရုစိုက္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါဟာ အစိုးရေကာင္းရဲ႕ လကၡဏာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာကေတာ့ ဆရာဆရာမေတြေရာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြေရာဟာ ဘြဲ႔ယူစာတမ္းမ်ိဳးကလြဲလို႔ သုေတသနစာတမ္း ေရးရတာ ကြင္းဆင္းသုေတသန လုပ္ရတာမ်ိဳးေတြ မရွိပါဘူး။ အခ်ိန္အရေရာ ေငြေၾကး စရိတ္စက အရေရာ မလုပ္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ အစိုးရကလည္း ပံပိုးေပးတာမ်ိဳး မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ပညာေရး အရည္အေသြးမွာ ဆရာ ဆရာမေတြမွာပါ ဆုတ္ယုတ္ က်ဆင္း ေနရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ တကၠသိုလ္ပညာေရးနယ္ပယ္ထဲမွာေတာ့ သုေတသနလုပ္ခြင့္ဆိုတာဟာ ေငြေၾကးအင္အား တတ္ႏိုင္လို႔ ပါရဂူတန္းေတြ တက္ႏိုင္တဲ့၊ လူနည္းစုသာ လုပ္ခြင့္ရွိတဲ့ အခြင့္ထူးၾကီးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာရွိတဲ့ ပညာေတာ္သူေတြအတြက္ အေထာက္အပံ့ ေပးတဲ့ ပညာသင္ဆု(Scholarship) ဆိုတာမ်ိဳးက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ လူနည္းစုသာ ရိွတတ္တဲ့ ပါရဂူတန္းေတြအတြက္ေတာင္ မရွိႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တကယ္ ပညာေတာ္ေပမယ့္ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ေပၚထြန္းရမယ့္ ပညာရွင္ေတြကို အမ်ားၾကီး ဆံုးရႈံးေနၾကရပါတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ ပညာမေတာ္လွပါဘဲနဲ႔ ေငြေၾကး တတ္ႏိုင္ တာ တခုတည္းေၾကာင့္ ပညာေရးေလာကရဲ႕ ထိပ္တန္းမွာ တြင္က်ယ္ေနတဲ့သူေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ပညာေရး ပါရဂူေလာင္းေတြ အမ်ားၾကီး တန္းစီရွိေနပါလ်က္နဲ႔ ပညာေရး အဆင့္ အတန္းကေတာ့ျဖင့္ ဆုတ္ယုတ္ က်ဆင္း ေနရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေမျငိမ္း
၂၀၀၆။