ျမန္မာႏို္င္ငံရဲ႕ ပညာေရးက႑အပါအ၀င္ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ား ယိုယြင္းပ်က္စီး လာေနရတဲ့ အေၾကာင္းရင္း ေတြထဲမွာ အာဏာပိုင္ေတြက အက်ိဳးအေၾကာင္း ခိုင္ခိုင္လံုလံုနဲ႔ ေတာင္းဆိုတဲ့ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို လိုက္ေလ်ာ မေပးဘဲ အင္အား သံုးေျဖရွင္းလိုက္တာေတြကလည္း ျပႆနာတစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တရုတ္ျပည္နဲ႔ ရုရွႏိုင္ငံ ကေတာ့ အာဏာရွင္ ႏိုင္ငံျဖစ္ေပမဲ့ သူ႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးကိုေတာ့ ေခတ္မီေအာင္ အစြမ္းကုန္ လိုက္ေလ်ာ ျဖည့္ဆီးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ေတြက ေျပာျပခဲ့ ျပီးျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏို္င္ငံမွာ အာဏာရွင္ဆန္ဆန္ အုပ္ခ်ဳုပ္ျပီး ပညာရွင္ေတြကို ေနရာ မေပးဘဲ ပညာေရးကို ဖိႏိွပ္ထားတာဟာ ၁၉၆၂ ကတည္းကပါပဲ။ ၁၉၆၂ မတ္လ ၂ရက္ ေန႔မွာ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုလက္ထဲက ႏိုင္ငံအာဏာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းက သိမ္းယူလိုက္ျပီး တဲ့ေနာက္ ၁၉၆၂ ဇူလိုင္၄ရက္ေန႔မွာ တကၠသိုလ္အတြက္ တင္းက်ပ္တဲ့ ဥပေဒသစ္ေတြ ထုတ္ျပန္ပါတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းကို အစိုးရအေနနဲ႔ ၀င္ေရာက္ စြက္ဖက္ျပီး ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးေတြကို ကန္႕သတ္ တားျမစ္တာေတြ လုပ္လာပါတယ္။ အဲဒီကမွတဆင့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢကို ဖ်က္သိမ္းဖို႔ အမိန္႔ထုတ္ရာကစျပီး ေက်ာင္းသားေတြက ေက်ာင္းသား အခြင့္အေရး ေတာင္းဆိုလာၾကရေတာ့တာပါ၊ အဲသည္တုန္းက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ လြတ္လပ္တဲ့ အမ်ိဳးသားပညာေရးကို ေတာင္းဆို ခဲ့တာ ျဖစ္ပါ တယ္။
အဲဒီေတာင္းဆိုမႈကို အဆင့္ဆင့္ တားျမစ္ရာကေန ၁၉၆၂ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၇ရက္ ေန႔မွာေတာ့ သမိုင္း၀င္ သမဂၢ အေဆာက္အဦးၾကီးကို အာဏာပိုင္ေတြက ေဖာက္ခြဲ ျဖိဳခ် လိုက္ျပီး ရသင့္ရထိုက္တဲ့ ပညာေရးဆိုင္ရာ အခြင့္အေရးေတြကို ေအးခ်မ္းစြာ ေတာင္းဆိုၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္ ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသား၁၅ဦး ေသဆံုးျပီး ၂၇ေယာက္ဒဏ္ရာရတယ္လို႔ အစိုးရ သတင္းစာက ေဖာ္ျပေပမဲ့ တကယ္တမ္းမွာ ေက်ာင္းသား ၂၀၀ေက်ာ္ ေသဆံုးခဲ့ရျပီး ဒဏ္ရာရသူေတြ အေယာက္ ၄၀၀ေက်ာ္ ရွိပါတယ္။ ေပ်ာက္ေနတာက အေယာက္ ၄၀ေက်ာ္ရိွပါတယ္။ အဖမ္းခံခဲ့ရတာက ၂၁ေယာက္ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း အစိုးရဟာ ပညာေရးေလာကကို ေတာက္ေလွ်ာက္ ခ်ဳပ္ကိုင္လာတာ ၁၉၈၈ ထိပါပဲ။ ၁၉၈၈ မွာ ေက်ာင္းသား ျပႆနာကေန စတင္ခဲ့တဲ့ တႏိုင္ငံလံုး အံုၾကြမႈျဖစ္ေတာ့လည္း ေထာင္ခီ် ေသာင္းခ်ီတဲ့ လူထုၾကီးကို ပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္ ခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီ ၈၈ရဲ႕ ေနာက္ပိုင္း ကာလ ေတြမွာေတာ့ ႏိုင္ငံအေနနဲ႔ အဘက္ဘက္က ပိုျပီးေတာ့ ယိမ္းယိုင္လာခဲ့တာမွာ ပညာေရးက႑ရဲ႔ ပ်က္စီး ဆုတ္ယုတ္မႈကလည္း အထင္အရွားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ေတာင္ကိုရီးယားႏို္င္ငံအေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ေတာင္ကိုရီးယား ႏိုင္ငံဟာလည္း ၁၉၄၅ မွာ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတဲ့ အေမရိကန္ႏို္င္ငံရဲ႔သိမ္းပိုက္မႈကို ခံရတဲ့ ေနာက္ပိုင္းကစျပီး၊ ၁၉၅၀ကေန ၁၉၅၃ထိ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ေတာင္ပိုင္း ေျမာက္ပိုင္း ျပည္တြင္းစစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ေရာ၊ အာဏာရွင္ပံုစံ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေၾကာင့္ေရာ ၁၉၈၀ခုႏွစ္ ေတြအထိ ပညာေရးမွာ တည္ျငိမ္မႈ၊ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈ၊ လြတ္လပ္မႈ နဲ႔ တန္းတူညီမ်မႈေတြ မရွိခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ပါတယ္။ ပညာေရးစရိတ္ ၾကီးျမင့္တာေၾကာင့္ သာမန္လူတန္းစားေတြ ပညာမသင္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သာမန္လူတန္းစားေတြဟာ ေအာက္ေျခဘ၀ကေန မတက္ႏို္င္ၾကဘဲ အထက္တန္းလႊာ လူတန္းစားကသာ ဓနေရာ ပညာကိုပါရတာမို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းကိုလည္း အဲဒီ လူတန္းစားေတြကသာ အျမဲ ၾကီးစိုးထားပါတယ္။
၁၉၈၀ခုႏွစ္ သမၼတခ်န္ဒူး၀ွမ္ တက္လာျပီးေနာက္ ေမလ ၁၇ရက္မွာေတာ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္း ၾကီးျမင့္မႈ၊ လူတန္းစားကြာဟမႈနဲ႔ ပညာေရးဆိုင္ရာ အက်ပ္အတည္းေတြေၾကာင့္ ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံ ဂြမ္ဂ်ဴးျမိဳ႔မွာရွိတဲ့ ခ်ဳိနမ္ အမ်ိဳးသားတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသား ေတြက စျပီး အမ်ိဳးသားပညာေရး ဒီမိုကေရစီပညာေရးကို ေတာင္းဆို ဆႏၵျပခဲ့့ၾက ပါတယ္။ အဲဒီ ဆႏၵျပမႈကို ေတာင္ကိုရီးယား သမၼတ ခ်န္ဒူး၀ွမ္က စစ္တပ္ကို သံုးျပီး အၾကမ္းဖက္ ႏွိမ္နင္းတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားအမ်ားအျပား ေသဆံုးဒဏ္ရာ ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ေက်ာင္းသားေတြဘက္ကို လူထု ၃ေထာင္ေက်ာ္ပါ၀င္ ပူးေပါင္းလာျပီး စစ္တပ္ကို ရရာ လက္နက္နဲ႔ ျပန္ျပီးခုခံတဲ့အတြက္ လူ ႏွစ္ရာေက်ာ္ ေသဆံုးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္း လူကိုးရာေက်ာ္ကို ဖမ္းဆီၤး ေထာင္ခ်ခဲ့ပါတယ္။
၁၉၈၈ ႏို၀င္ဘာမွာေတာ့ အဲဒီ အျပစ္မဲ့သူေတြကို ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္မႈေတြ နဲ႔ တိုင္းျပည္ ဘ႑ာ အလြဲသံုးစားမႈ ေတြေၾကာင့္ သမၼတခ်န္ဒူး၀ွမ္ကို ဖမ္းဆီးအေရးယူျပီး ေသဒဏ္ စီရင္ခ်က္ခ် ခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ သမၼတ ရုိေတ၀ူး အာဏာရျပီး စံမီ အမ်ိဳးသား ပညာေရးကို စတင္ ျပဳျပင္ တည္ေဆာက္ ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကင္မ္ေရာင္ဆန္၊ ကင္ေဒးဂ်ဳံကေန အခု သမၼတ ရိုမြန္ဟူး လက္ထက္ထိ ပညာေရးကို အားေပး တည္ေဆာက္ ေနတာမို႔ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ေတာင္ကိုရီးယားဟာ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္တဲ့ ႏို္င္ငံၾကီး တႏို္င္ငံ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ေနရျပီ ျဖစ္ပါတယ္။
ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံအေနနဲ႔ ဆင္ျခင္သံုးသပ္စရာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏို္င္ငံ တႏို္င္ငံရဲ႕ အဆင့္အတန္းျမင့္မားဖို႔အေရးဟာ အဲဒီႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရး အဆင့္ျမင့္မႈအေပၚ မူတည္တဲ့အျပင္ အာဏာပိုင္အစိုးရရဲ႕ အေျမာ္အျမင္ရွိမႈေတြ ေစတနာထားမႈေတြေပၚမွာ အမ်ားၾကီး မူတည္တာပါ။ ၁၉၆၂ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၇ရက္ေန႔ ကတည္းက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေသြးေျမက်ခံျပီး ေတာင္းဆိုခဲ့ရတဲ့ စံမီ အမ်ိဳးသား ပညာေရးကို မရေသးတာဟာ ခုဆိုရင္ ၄၅ႏွစ္ တိုင္ခဲ့ျပီျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒါကို သတိတရနဲ႔ ဦးေဆာင္ျပဳျပင္ေပးဖို႔ဟာ ႏိုုင္ငံအာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ပညာေရး အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ အဓိက တာ၀န္သာျဖစ္ပါတယ္။
ေမျငိမ္း(၂၀၀၇။ဇူလိုင္)
ျမန္မာႏို္င္ငံရဲ႕ ပညာေရးက႑အပါအ၀င္ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ား ယိုယြင္းပ်က္စီး လာေနရတဲ့ အေၾကာင္းရင္း ေတြထဲမွာ အာဏာပိုင္ေတြက အက်ိဳးအေၾကာင္း ခိုင္ခိုင္လံုလံုနဲ႔ ေတာင္းဆိုတဲ့ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို လိုက္ေလ်ာ မေပးဘဲ အင္အား သံုးေျဖရွင္းလိုက္တာေတြကလည္း ျပႆနာတစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တရုတ္ျပည္နဲ႔ ရုရွႏိုင္ငံ ကေတာ့ အာဏာရွင္ ႏိုင္ငံျဖစ္ေပမဲ့ သူ႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးကိုေတာ့ ေခတ္မီေအာင္ အစြမ္းကုန္ လိုက္ေလ်ာ ျဖည့္ဆီးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ေတြက ေျပာျပခဲ့ ျပီးျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ျပသနာေတြက ထူးျခား ရႈပ္ေထြး တယ္ လို႔ ေျပာရမွာပါ။ ေက်ာင္းေတြမွာ ကြန္ပ်ဴတာေတြရွိလ်က္နဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ေပးမသံ...
No comments:
Post a Comment